benim hikayem

sonuna kadar okuyabilene saygım büyük..

Bu umuda giden yol hepimizin yolculuğu olsun..

Umutlarımız tükenmeden umuda varmaya çalışmanın hikayesi bu..


Eşimle 4 yıl birliktelik sonunda nihayet benim olduğum şehire gelmiş, apar topar nişan düğün hazırlıklarına başladık.. Tam bir yıl sonunda evliydik.. Mutlu bir yuva, tam hayallerimde ki gibi!

İlk bir yıl çocuk düşünmedik, sonra bir yıl daha geçti ve iki yıllık evliydik artık ve çocuk yapmanın zamanı gelmişti.. ben 24 eşim 31 yasındaydı.. Mutlu bir yuvayı çocukla taçlandırma zamanımız gelmişti hayallerimde ki gibi.. ama bir şeyler ters gidiyordu..

İlk evledigim yıl doktora gittim ve pco var cocugun olmaz hemen başlayalım dedi, bense henüz erken yeni evliyim biraz zaman geçmesi gerektiğini söyledim.. 2 ay bile zaman kaydı dedi! Klomen tedavisi yaptık negatifle sonuçlandı.


Neyse 2 yıl böyle geçti.. 2,5 yıllık evliyken başka bir doktora gittik, ben aşılama istiyorum dedim, eşimin sperm tahlili vermesi gerekiyormuş.. tahlil verdik ikimiz de işimize geri döndük, eşime sen gelme nasıl olsa bir problem yoktur ben alırım dedim..

Doktora gidiyorum tahlil sonucunu alıp ama araştırdığım kadarıyla birşeyler tuhaftı..

Kapıyı çaldım, içeriye sağ ayağımı atmamla bir ‘ normal yolla gebelik olmaz, sperm çok düşük hemen tüp bebeğe başlamalıyız!’ ben yaşadığım şokla elimde tahlil kağıdıyla annemin yolunu tuttum..

2 hafta sonra adetin ikinci günü doktoruma gittim, ama yaşadığımız şehirde tüp bebek merkezi olmadığı için bursaya gitmemiz gerekliydi, kısa bi araştırma sonunda içime en sinen doktoru buldum ve başladık..

Elimize bir reçete tutuşturdu hemen git eczaneden al gel dedi..

İğneleri alıp geri döndük, iğneyi kendime nasıl yapacağımı öğretiyor, hart diye soktu göbeğime birden.. ne oluyor dedim içimden..

Ertesi gün iş başa düştü kendim yapmalıydım ellerim titriyor sinir bastı yapamıyorum.. hemen tanıdığımız hemşireye gittim, ona yaptırdım.. ilk 3 gün başkaları yaptı ama bu böyle gitmezdi.. kendim yapmayı öğrendim..

1,5 hafta sonunda yumurtalarım oluşmuş opu için hazırdım..(yumurta toplama işlemi)

Bursanın yoluna koyulduk, nasıl bir heyecan var anlatamam.. tüp bebek nedir? Nasıl yapılır? Bu süreçte öğrendim.. çevremde hiç tüp bebek yaptıran yoktu..

12 adet yumurta toplantı, ben her gün arayıp embriyoloğa sorular soruyordum, gülerek cevap veriyordu, bugün Pazar merkezde değilim sistemden kontrol edip geri dönücem dedi.. ertesi gün 5 adet kaliteli embriyomuz olmuştu, bana kavuşmak için hazırlardı..

2 adet transfer edilip 3 tanesi de dondurulacaktı..

Ama o gün bende bir sinir var.. aldığım hormonlar etkisiyle eşime katlanamıyordum, çevremdekilere sarıyorum sinirden..

Transfer başladı, idrara sıkışık olmak gerekiyordu, bense saat 7de tuvaletimi yapmışım saat 1 de transfer oldu, tutamıyorum kendime gülüyorum içimden.. bebeklerimi içime koymasını gördüm, sonra dinlenme odasına geçip 15 20 dk dinlendim..

Evimize dönme yoluna koyulduk, içimde bir huzur var..

İlk 3 gün evdeydim, 2 gün yattım 3. Gün bacaklarım uyuşmaya başlayınca dolaştım biraz..

Sonra yazlığımıza gittik birkaç gün orada kaldım, döndüğümde ise kasıklarımda bir yanma vardı.. hemen koşup gebelik testi aldım.

Veeeeee hamileydim, sonunda o çift çizgiyi görebilmiştim!!!

Hemen doktoru aradım, ‘gözün aydın çabuk gel kanına baktır dedi..

Trasnferin 8. Günü kan verdim 4,5du.. ama hamile olabilmek için 5in üzerinde olması gerekiyordu..

Zaten ben dayanamayıp erken yapmıştım 12. Günü bekleyemezdim J

2 günde bir kan verdim, artış normaldi 2 katına çıkıyordu herşey yolundaydı..

Ta ki bayram günü artık doktorum bırak yaptırma gayet iyi kan değerlerin demişti, bense dayanamayıp hastanenin önünden geçerken eşime hadi gel yaptıralım içimizde kalmasın dedim..

Kan verip köye gittik, herkese hamile olduğum haberini veriyorduk prenses gibi dolanıyordum ortalıkta..

Dönüşte sonucu almaya gittik ama 660dan 820ye çıkmıştı sonucum.. en az 1200 olması gerekmiyor muydu?

Eşimle hemen burada ki doktorumu aradık, pazartesii günü gel gebeliği sonlandırabiliriz dedi.. sessizce konuşmadan evimize geldik. Bursada ki doktoru aradı eşim, sakin olmam gerektiğini her gebelikte artışın aynı olmadığını söyledi.. tabi pazartesiye cok var!

Pazartesi geldi çattı, kese var kalp atışı var ama kalp atışı çok düşük dedi.. cumayı bekleyelim olmadı sonlandırırız… Haydaaaa!

Eşim bursaya gidelim istedi, gittik herşey normaldi oysa, kalbi normal atıyordu, duyabiiyorduk ve o ses dünyanın en güzel şarkısıydı aslında benim için..

Artık içimiz rahattı tam anlamıyda hamileydim ben!! Aklımı soru işaretleri ele geçirmiş.. acaba iyi bir anne olabilecekmiydim? Sütüm gelecekmiydi? Hemen alışveriş yapmalıydım..

Daha 7. 8. Haftadan göbeğim çıkmış gibi geliyordu, bir prenses edasıyla yürüyordum ağır ağır.. saati saatine besleniyordum, yumurtalar sütler cevizler..

Bursaya 3 kez gittik bi süre içinde ve 3 kez kalbini duyduk.

Eşim burda ki doktoruma gitmemizi istedi, acil durumda burada bi doktor olsun dedi..ama o doktor yanılmıştı ve bebeğimi benden alacaktı.. kendimi ikna edip randevu aldık.

Cuma günü bursaya gitmiştik, 4 gün sonrası için Salı gününe burada ki doktordan randevu aldık..

Mutlu mutlu gidip yattım ultrason yatağına.. 5 dakika boyunca doktor ekrana bakıyor, bense onun gözlerinin içine..


Noldu? Dedim

-kalp atışını duydunuz mu hiç?

Evet hemde 3 kez dedim..

-ama ben kalp atışı alamıyorum, kan pompalıyor kalbi atmıyor dedi..

vajinal ultrasonla bak ondandır dedim.. oysa 9. Haftadaydım ve karından bakıldığından gümbür gümbür sesin gelmesi gerekirdi..

Sonuç hüsran.. radyolojiye yönlendirmem gerekiyor dedi ve 2 saat vardı.. o 2 saat hayatımın en uzun dakikalarıydı.. 2 saat doldu, ve kese gerilemeye başlamış, zehirleyebileceği söylendi, hemen aldırmalıymışım..

Eşimle biz doktora inanmadık bir kere almak istedi yine öyledir diye bir umut bursaya gittik..

Bursa da ki doktorum ve hemşireler beni bekliyordu, muayene odasına aldılar ve teşhis doğruymuş… 1 gün öncesine kadar yaşıyormuş..

Hemen ameliyathaneye alındım.. 3 dozda narkoz verilmişti..

1. Doz ‘ şimdi hafif vücudun uyuşacak!’

2. Doz ‘ başın hafif ağrıyacak’!

3. Doz 10a kadar saymaya başla.. bir, iki, üç, dört, beş, altı, ye.. sonrasını hatırlamıyorum..

Bebeğim benden alınmıştı ve dinlenme odasında yatıyordum hafif bir ağrım vardı.. hemşirem gelmiş, aşkım diye ağlamışım.. ve o cümle ‘ şuan normal doğum yapmış gibi lohusasın, ayaklarını üşütmemeye dikkat et, kanaman kesilince kontrole gel..’

Ama bu acımasızlık değilmiydi? Ben doğum yapmamıştım, neden lohusaydım..

Annemin evine geldim ve bir kalabalık.. herkes gözümün içine bakıyor ve ben tepkisizdim, kimseye belli edemezdim.. içinden içinden ağlıyordu annem.. eşim ise bana üzüntüsünü belli etmemeye çalışıyordu..

Bebeği atmayalım genetiğe yollayalım dedi doktor.. yani çöpe mi gidecekti yavrum?

Hamileyken kendimi oğlum olacabileceğine alıştırıyordum, hep kız olsun istemiştim.. kendimi erkek kıyafetlerine bakarken buluyordum ve oğlum olacaktı hissediyordum.. genetik sonuç geldi, temizdi ve bir oğlumuz olacakmış doğsaydı.. ismini Bayezid verecektik eşimin yıldırım bayezidi çok sevmesinden ötürü, onun gibi biri olacaktı..

Asıl içimde fırtınalar erkek olacağını öğrendikten sonra koptu..

Evde eşim maç izlerken kucağında bi erkek bebek görüyordum, hemen salonu terkedip mutfakta ağlıyordum.. evin içinde bir erkek bebek dolaşıyordu!

Psikolojim iyice bozulmuştu..

Kendimi toparlayıp alışverişe verdim.. sürekli eve yada kendime birşeyler alıyordum..

Ama yetmiyordu, arkadaş çevremizde evli ve çocukluydu herkes.. görüşmek istemiyordum çünkü konu hep çocuktu..

Kürtajdan 1 2 hafta sonra arkadaşımız moral olsun diye kahveye davet etti, 1 yasında oğlu var.. ve dedi ki ben anne olmayı çok sevdim hamilelik çok güzel ikinci çocuğu düşünüyorum..

Hiç bu kadar yara alacağımı düşünmezdim.. ne kadar düşüncesiz bir arkadaşım vardı! Benim acımı deşiyordu.. hemen arama mesafe koydum..

Kendimi biraz toparladıktan sonra 3. Ayda dondurulmuş transfer olmak istedim, ama o da ne? Rahmimde kist vardı.. hemen doğum kontrol hapı kullandım 1 ay daha ertelenmişti.. kist geçmişti ama 1 ay sonra rahim kalınlığım çok fazlaydı doktorum beklememi söyledi..

Bu süreçte bir arkadaşımızın hamile olduğunu öğrendim.. mutluluğunu benimle paylaşmak için mesaj atmıştı, hem çok mutluydum hemde içimde bir bağıra bağıra ağlama hissi..

Allahım neden benim olmuyor, neden bunlar benim başıma geliyor??

Benimde sınavım buydu belki de..

Bu ay kontrole gittiğimde herşey normaldi, ilaçlara başladık 2 hafta sonra transfer olucak..

Ama içimde bir korku yine aynı şey olursa.. ya tutmazsa?

Asıl zor olanı ne biliyor musunuz? Bebeğimin benden alındığı aynı ameliyat masasında kardeşlerinin içime koyulacak olması.. hazır mıyım? Bilmiyorum..

Canım benim... bir solukta okudum.
Her kelimende kendimi gördüm. Son cümlene kadar aynı şeyi yaşamınız. İnşallah devamında da aynı şeyi yaşarız

Ben de korkmuştum şimdi başka korkular var bebeğim neden uyumuyor, alerjisi mi var :))

Ben 6 ay sonra kendimi hazır hissetmiştim. Kist çıktı ertelendi 7. Ayda kalan embriyolarla transfer oldu. Kendini ne zaman hazir hissedersen o zaman başla miniklerin nasılsa bekliyor seni.

Merhaba,

Okurken yaşadım adeta . Ve hayatımla ilgili bir kesitte ben paylaşmak istedim şuraya .
2016 yılında evliliğimin 1. Senesinde doğal yolla hamile kalmıştım . Havalara uçuyorduk çok iyi bir işe başlayacaktım . Evliliğim eğitim hayatım işim herşey mükemmel ilerliyordu. Ve hamile de kalmıştım artık milletin eee hadi çocuk yokmu sorularına maruz kalmaktan kurtulacağımı sanıyordum . Herşey Harika ilerliyordu sağır sultan bile duymuştu ben hamileydim . -Kalp atışlarını duyduk kesemiz mükemmeldi doktorun deyimiyle. Aynı süreçte kardeşim de hamileydi .
- 9 haftalık falandım normal kontrolümüze 3-4 gün var ve ben içime doğan hislerle doktora gitmek istedim . Eşim bi önce kalp atışlarını videoya alamamıştı. Bu gidişte alırım diye hayal kuruyordu .
- doktora geldik ultrason ekranında yavrumu gördüm . Doktora işte orda dedim büyük bir heyecan . Doktor endişeli , alttan da bakalım dedi .evet alttan da baktı ve üzgünüm kalbi durmuş deyip masasına geçti . Ben giyiniyordum gözlerim doldu anlayamıyordum . O ana kadar kalp durmasını sadece forumlarda okumuştum ve başıma geleceğini hiç düşünmemiştim . Almamız gerek dedi .
- başka bi doktora daha gittik o da aynısını söyledi . Kürtaj için o masaya yattım . Ve sonrası beni Doğum yapan bi kadının yanına koydular . Kadın da beni Doğum yaptım sanıyor ve tabi içeride doğumhaneden gelen bebek seslerinin nasıl kalbimi acıttığı anlatabilecek kelime yok .
- herkes öğrendi bebeğim alındı . Arayan arayana ama millet geçmiş olsun demek için değil kürtajın hangi yöntemle yapıldığıyla daha çok ilgilendi !
- bebeğimle beraber ruhumu da aldılar benden .
- herkes artık biliyordu bu zayıf noktamı ve çocuğu olanlardan kaçıyordum . Çünkü doğuranlar mükemmeldi ve doğuramayanların üzerine kurulmalıydı.
-hamile haberi duymak istemiyordum.
-kardeşimin hamileliği iyi gitti karnını sevdim , akşam eve gelince sabahlara kadar ağladım ,imtihan işte .
-bu iki yıldır çikolata kistlerim çıktı, yumurtalıklarda kürtaj sonrası yapışıklık oluşmuş .
-meme de kistlerim çıktı uzun bi süre onlarla uğraştık .

Bi aşılama oldu negatif, şimdi ise tüp bebekle hamileyim . Kalbim hiç düzelmedi . Korkum hala devam ediyor . O sesi duyup , bir daha duyamamın ve sonrasında yaşadığım ağır süreç omuzlarıma bir yük gibi oturdu .

İnşallah bu günleri sağlıkla evlatlarımız kucağımızda İken yad ederiz . Ve bu imtihanlı zor günleri atlatırız .

Sonuna kadar okudum kendimi buldum cok zor biliyorum