Dogum yapalım 20 gün oldu.ama kendimi kafese yıkılmış gibi hissediyorum. Kimse beni anlamıyor. Esimin dediği ilk sen dogum yapmiyorsun.çok alingansin bu huyunu değiştir diyo. Sürekli isteki sorunlarından yakiniyo.dua et çalışmıyorsun evde cocuk bakıyorsun diyo. Kendimi çok kötü hisseder oldum. Uykusuzluk kayınvalide evde yıkılıyor kalmam neymiş 40 çıkacakmış gibi saçma adetlerle psikolojimi bozdular. Durduk yere ağlıyorum hiç bisey beni mutlu edemiyor. Eşimden çok soğudum hatta nefret eder oldum. Kendisi çok sıkıldım duyup arkadaşlarıyla bulusabiliyo.ama beni cocuğumuz kendi anneme bile gondermiyo.size esinz nasıl davranıyor. Sırf pisikolojim bozukluğundan sigaraya başladım ikinci haftada birsuru ilaç ictim ama zehirlenicegime midem bozuldu istifra ettim. Sizde 40 gün boyunca evdeki kaldınız yoksa çıktınız mı. Yoksa benim eşim mı anlayissiz
canım benim, ben doğum yapalı 69 gün oldu, söylediğin kafese tıkılmış, köşeye sıkışmış haller bende de vardı. Hatta ara ara bebeğimi sevmediğimi bile düşünmeye başlamıştım. Annem ve eşim bebeğe bıcı bıcı yaparken ben onlar kadar yapamıyordum bu sevgi gösterilerini, Sırf bu yüzünden bile ağlıyordum. hatta bazen emzirirken ağlıyordum, göz yaşlarım bebeğimin üstüne düşüyordu onları gördükçe daha da ağlıyordum, ama inan geçiyor. anladığım kadarıyla senin annen değil kayınvaliden yanında. Eğer mümkünse senin annen gelsin yanına, gerçekten ilaç gibi oluyor annen.
Diğer bir arkadaşın söylediği gibi arkadaşlarınla telefonda bile olsa konuş. benim şansıma benden önce doğum yapan arkadaşlarım ve akrabalarım vardı onlarla çok konuştum, günde heralde bir saat telefonla konuşmuşumdur, sağolsun avea kamu hattı :) ama en iyi gelen doğum yapmış bir arkadaşımın eşiyle yaptığım konuşma olmuştu. Günler sonra ilk kez onunla yaptığım konuşmada gülmüştüm. (cem yılmaz gelse gülmeyecek bir haldeydim) Söylediği şey şuydu "ayşegül, ben 40 olayına falan inanmazdım ama inan dedi, Duygu bize kan kusturuyorken 40'ından sonra bir anda değişti, daha ılımlı olumlu oldu, dedi. Biraz sabret, bu günler de geçecek falan filan klasik sözler aslında ama onunla konuşmak çok iyi gelmişti bana. Hatta Özgür'cüm kızımla doğum günleri de aynı, nerdeyse doğum saatleri bile aynı olacaktı :)
ben açıkçası o dönemde eşime daha düşkün olmuştum, sağolsun çok yardımcı olmuştu, bir de biz 8 yıldır evliyiz, kuaföre bile birlikte giderdik, ben olmadan hafta sonları gezmeye gittiği görülmüş bir olay değildi. Bir gün hiç unutmuyorum bensiz ikea'ya gitmişti de bir şey almaya, arkasından bakakalmıştım, beni de götür der gibi... yine epeyce ağlamıştım.
İlk bi sütümü sağıp anneme bırakıp, markete gitmiştim, ne süper bir şeydi ya :) ilk kez dışarı çıkmıştım tek başıma. 20. günden sonra falandı ama 40tan önceydi. zaten biz 40ı çıkmadan evden çıkılmaz olayına takılmadık. 13. günümüzde yeğenimin doğum gününe gittik, 27. günde abimin düğünündeydik bebekle :)) sonra kanguru aldık onunla 30. günümüzde doktor kontrolumuze gittik. Şimdi işte o en bunalımlı günleri atlattık ama yine de ara ara evde tek başıma olduğum zamanlarda bir can sıkıntısı olmuyor değil.
Herkes yaşayabiliyor böyle şeyleri, kimisi kolay atlatıyor, kimisi zor... eşinin sana desteği çok önemli. ben o dönemde eşime bir mail atmıştım. (biz ara ara mailleşiriz hala :)) ) bunalımda olduğumu, kendimi kötü hissettiğimi ama çok uç düzeyde olmadığımı, kendisini çok sevdiğimi ve ondan güç aldığımı, beni hiç bırakmamasını istediğimi falan yazmıştım. sonra geçti gitti :)) kendimden güç almaya başladığım günler geldi.
Ayrıca sakın sigara içme, bak sonra gerçekten çok pişman olursun, bebeğin çok çaresiz ve sana ihtiyacı var ve onu zehirleme. Ben şimdi doğum fotoğraflarına bakıyorum da kızımın, ah yavrum diyorum lohusalık bunalımı diye anlamsız bir şeye girip senin ilk o minicik hallerini kaçırdım, salak salak ağladım... gerçi şimdi de minik ama o zaman daha bir minikti..
Çık bir markete git, az bi insan içine çık, ama inan aklın zaten evde kalacak :) yine de iyi geliyor, normal bir insan olduğunu hissediyorsun. bir de eşinle sorununu halledersen çok daha büyük bir yol kat edeceğine inanıyorum.
aman ne uzun yazmışım :)) blog yazmaya başlayım ben ya :)