- 29 Ocak 2021
- 297
- 852
- 33
- Konu Sahibi Sade_Bilge
-
- #1
Merhaba arkadaslar,
Uzun dönemdir icimde olan birseyi paylasmak istiyorum. Dilerim bana yardimci olabilirsiniz.
35 yasinda bir kadinim. Cocugum henüz yok. Hangi ortama girersem gireyim sürekli zamanin gectide geciyor cocuk yap artik demeleri beni üzüyür. Bunu diyen kardesim dahil. Sürekli özel hayatim hakkinda yorumlar yapiliyor.
Ben kimsenin özel hayatina karismam, adi üstünde özeldir. Böyle olunca insanlar ilgisiz, soguk, sohbetten uzakmisim gibi algiliyorlar. Sıkılıyorum bos muhhabbetten.
Gelelim asil meseleye, herkes araba kullaniyor, ben korkumdan kullanamiyorum. Özgüvensizim esim bile beni biryere götüremiyorsun diyor.
Bir ortamda sohbet ederken özellikle ailem her zemen ama mütamadiyen ne zaman biraraya grlsek benim hakkimda yorum yapiyor. Bu beni artik cok yoruyor ve üzüyor. Insanlara karsi hep düsünceli ve iyi niyetli yaklasmama ragmen hep olumsuz elestiri aliyorum. Cocuklugumdan belli böyle. Aynisini esimde yapiyor.
Sanki hic kendim olamiyorum, sevilmek ugrune kendimi sekilden sekile sokuyorum.
Kendim gibi naskl davranirsam hep bir elestiri. Ben düsüncemi söyledigimde bana karsi sözlü salditi basliyor. Kendimi insNlar icinde yapayalniz hissediyorum. Kimse beni anlamiyor. Arkadaslarim bile yok. Benden sikiliyorlar sanki. Bunu gören esimin bile bana gutgide saygisi azaliyor sanki.
Bana söylenenlerden bazilari
-sen disariya negatif bakiyorsun, onun icin negatifi cekersin
Hayata nasil bakarsan onu yasarsin
- cok özgüvendizsin
-hic yigenlerinle ilgilenmiyorsun
- ya bu deveyi güdeceksin ya bu diyardan giddcekdin
- hic hirsli insan degildin
- sen konusma
- bizi hic davet etmiyorsun
- daha yemegini yedigimi hatirlamiyorum
- hep olumsuzsun
- yorum yapma
-zor knsansin
Gibi gibi seyler. Kendimi o kadar kötü bir insan gibi hissediyorum ki sanki fanusun icinde hapsolmusum. Biryere kimildayamiyorum.
Tam derdimi anlatamiyorum da. Sanki hep anormal olan benim.
Annem mesela kardeslerime hep cok hos olmussun der, hemen dönüp sende der, o anda beni unuttugunu fark ediyor cünkü. Hep bana külkedisi der. Sanki hep dis kapinin dis mandaliyim.
Geline, kardeslerime laf söyletmezler, beni acimasizca elestirirler, artik aglamaktan üzülmekten sikildim
Sindim, icime kapaniyoru. Gitgide kimseyi memnun edemiyorum. Yaptiklarim gözükmüyor. Hayalet gibiyim. Kendimi sürekli cocuklugumdan bu yana ispat etmeye calismaktan sikildim.
Ne yaparsam yaPAYIM hep eksik, yetersiz. Artik kendim bile yapamam demeye basladim. Hamile kaldim düsük Aptim onu bila beceremedkm diyorum. Kendimi sdvgiye az, biz sivazlama ac hissediyorum.
Icimde kocaman bir bosluk, lakaytlik. Kimseye sevgimi gösteremiyorum. Bende eksik cünkü. Hep herkesi idare etmek, elimden geleni yapmaya calismsm sanki hep bosa cikiyor.
Insanlar arasinda yalnizlik koyuyor bana. Aglamak istemiylrum artik. Mutlu olmak istiylrum.
kendim hakkinda hic olumlu yönüm kalmadi sanki kendimi yorgun hissediyorum. Kac kere ölme düsüncesi geci,or icimden. Kimseye kendimi gösteremkyorum.
Uzun dönemdir icimde olan birseyi paylasmak istiyorum. Dilerim bana yardimci olabilirsiniz.
35 yasinda bir kadinim. Cocugum henüz yok. Hangi ortama girersem gireyim sürekli zamanin gectide geciyor cocuk yap artik demeleri beni üzüyür. Bunu diyen kardesim dahil. Sürekli özel hayatim hakkinda yorumlar yapiliyor.
Ben kimsenin özel hayatina karismam, adi üstünde özeldir. Böyle olunca insanlar ilgisiz, soguk, sohbetten uzakmisim gibi algiliyorlar. Sıkılıyorum bos muhhabbetten.
Gelelim asil meseleye, herkes araba kullaniyor, ben korkumdan kullanamiyorum. Özgüvensizim esim bile beni biryere götüremiyorsun diyor.
Bir ortamda sohbet ederken özellikle ailem her zemen ama mütamadiyen ne zaman biraraya grlsek benim hakkimda yorum yapiyor. Bu beni artik cok yoruyor ve üzüyor. Insanlara karsi hep düsünceli ve iyi niyetli yaklasmama ragmen hep olumsuz elestiri aliyorum. Cocuklugumdan belli böyle. Aynisini esimde yapiyor.
Sanki hic kendim olamiyorum, sevilmek ugrune kendimi sekilden sekile sokuyorum.
Kendim gibi naskl davranirsam hep bir elestiri. Ben düsüncemi söyledigimde bana karsi sözlü salditi basliyor. Kendimi insNlar icinde yapayalniz hissediyorum. Kimse beni anlamiyor. Arkadaslarim bile yok. Benden sikiliyorlar sanki. Bunu gören esimin bile bana gutgide saygisi azaliyor sanki.
Bana söylenenlerden bazilari
-sen disariya negatif bakiyorsun, onun icin negatifi cekersin
Hayata nasil bakarsan onu yasarsin
- cok özgüvendizsin
-hic yigenlerinle ilgilenmiyorsun
- ya bu deveyi güdeceksin ya bu diyardan giddcekdin
- hic hirsli insan degildin
- sen konusma
- bizi hic davet etmiyorsun
- daha yemegini yedigimi hatirlamiyorum
- hep olumsuzsun
- yorum yapma
-zor knsansin
Gibi gibi seyler. Kendimi o kadar kötü bir insan gibi hissediyorum ki sanki fanusun icinde hapsolmusum. Biryere kimildayamiyorum.
Tam derdimi anlatamiyorum da. Sanki hep anormal olan benim.
Annem mesela kardeslerime hep cok hos olmussun der, hemen dönüp sende der, o anda beni unuttugunu fark ediyor cünkü. Hep bana külkedisi der. Sanki hep dis kapinin dis mandaliyim.
Geline, kardeslerime laf söyletmezler, beni acimasizca elestirirler, artik aglamaktan üzülmekten sikildim
Sindim, icime kapaniyoru. Gitgide kimseyi memnun edemiyorum. Yaptiklarim gözükmüyor. Hayalet gibiyim. Kendimi sürekli cocuklugumdan bu yana ispat etmeye calismaktan sikildim.
Ne yaparsam yaPAYIM hep eksik, yetersiz. Artik kendim bile yapamam demeye basladim. Hamile kaldim düsük Aptim onu bila beceremedkm diyorum. Kendimi sdvgiye az, biz sivazlama ac hissediyorum.
Icimde kocaman bir bosluk, lakaytlik. Kimseye sevgimi gösteremiyorum. Bende eksik cünkü. Hep herkesi idare etmek, elimden geleni yapmaya calismsm sanki hep bosa cikiyor.
Insanlar arasinda yalnizlik koyuyor bana. Aglamak istemiylrum artik. Mutlu olmak istiylrum.
kendim hakkinda hic olumlu yönüm kalmadi sanki kendimi yorgun hissediyorum. Kac kere ölme düsüncesi geci,or icimden. Kimseye kendimi gösteremkyorum.