26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...