- 9 Kasım 2013
- 253
- 78
- 53
- 34
Merhabalar öncelikle :) Benim sorunum belki size biraz değişik gelecek. Yıllardır tek başıma okuyorum ailemden uzakta. Aslında yıllardır kendi ayaklarımın üzerinde duruyorum diyebilirim. Mesela kendi paramı kendim kazandım üniversite hayatım boyunca, ve başarılı bir öğrenci oldum hep. Bu yıllarda çok şey öğrendim arkadaşlığı, aşkı, para kazanmayı ve onu idare etmeyi falan falan. Çok neşeli biriyimdir, herşeyden zevk alacak birşey mutlaka bulurum :) Bir erkek arkadaşım oldu. 2 yıl beraberdik sonra beni bıraktı toparlamakla uğraşırken 2 yıl geçti üzerinden. bu arada biraz hatalar yaptım ya boşluktan yada bilmiyorum işte(hala pişmanlıklarım var). Başka insanlar ile görüştüm ama hep bir görüşme olarak kaldı, belki bi kafede 1-2 saat yada bir kaç gün mesajlaşmak, sonra kimseyle olmadı. Çünkü kimseye aynı duyguyu hissedemedim. Aynı duyguyu aramak yanlıştı belki ama işte ben biraz mükemmelliyetçiyim bu konuda sanırım. O kadar mutlu olamadım hiç. Söylenenlere, atılan güzel mesajlara falan inanmıyorum, halbuki belkide karşı taraftaki iyi niyetli ama inanmıyorum. Yanlış anlamayın bir erkeğe ihtiyaç duyduğum falan yok, ama insan bazen aşık olmak istiyor. Şimdi bir çocukla konuşuyorum ondan biraz etkilendim yalan değil, ama inanın bir erkeğe nasıl davranılır unutmuşum :) onun içinde foruma yazmıştım daha önceden hatta. yalnız Ondan da çok mesaj atınca sıkılıyorum öfff diyebiliyorum mesela ama etkilendim bundan eminim. Güzel şeyler söyleyince hep art niyet arıyorum sözlerinde inanmıyorum. Mesaj atmayınca da niye atmıyor diye düşünüp duruyorum. Biraz da tatminsizlik var galiba memnun olamıyorum bir şeylerden. Sorumsuzluk başladı, tahammül edemiyorum herşeye öyle. Mutsuz değilim yalnız bi garip oldum :) Psikoloğa gitmeyi düşünüyorum. sizin fikirleriniz nelerdir acaba? Yani okurken ilk ne hissettiniz? bunu merak ediyorum.