- 23 Ocak 2015
- 415
- 280
arkadaşlar ben 8 yıllık evliyim. iki kızım var. bundan 2,5 yıl önce kp ile ortak bir daire aldık. %45ini kp, %5i eşimin kardeşi ödedi. yarısı da bizimdi. evi alırken eşim kardeşinin payını ayırmak istediyse de kardeşi babasına hakkına devretmeyi seçti. bu sırada kardeşine( babasının ölümünü kasdederek) senin hakkını korurum kardeşim dedi). evi iki yıl sonrasında satmak üzere anlaştık ve aldık. ertesi sene bu arada biz kardeşinin adına, bizim olan bir ev aldık. (yani tapu onun, ev bizim)
aradan 2 yıl 3 ya da 4 ay geçti. bu sırada kp e evi satmaktan bahsettiğimiz an esip gürlüyor.( aşırı sinirli ve dengesiz biridir.) bizim de karşımıza bir fırsat çıktı ve başka bir yerden ev almak istedik. kp in tepkisinden korktuğumuzdan ona söylemeyelim, kirasını verirsek ruhu bile duymaz dedik. istişare amaçlı eşimin kardeşleri ve annesiyle görüştük: isterseniz yeni eve ortak edelim sizi, isterseniz eski evin değeri neyse onu verelim dedik. eski evin değerini istediler. tamam dedik. eşim kardeşiyle beraber satış sözleşmesi imzaladı.(ev eşimin adına)
ertesi gün eşimin beraber sözleşme imzaladığı kardeşi(bizim ev de onun üstüne) ve annesi bize geldiler erkenden. biz vazgeçtik, evi satma diye. eşim sen razı olmuştun, söz vermiştin dese de 'abi ben sözümden cayıyorum' dedi. eşim de sözüne çok sadık bir insandır. ben söz verdim dönemem falan dedi( cayma cezası da var tabi; ama olmasa da eşim zaten söz verdi mi dönmez). bu sırada sözümden caydım demesi ona ağır geldi, çünkü üstüne bir evimiz var bizim. bunlar bağırıp, çağırıp gittiler. eşim ağladı falan, sonrasında gayet sakindi. akşam bana kırıcı bir şey söyledi ben de aklım sıra naz yaptım diğer odaya gittim. meğer o sırada manik atak geçirmeye başlamış(hiç bir fikrim yoktu, ilk defa geçirdi).
ertesi sabah evi sattı, parayı aldı, eve getirdi. bana verdi 'al şimdi seversin beni, param var falan' dedi. duymamazlıktan geldim, çünkü paranın gözümde hiçbir değeri yok. özür bekledim dilemedi. ben de yattım.
sabah erkenden hazırlandım anneme gitmek için. bu bağırmaya başladı ALLAH NERDESİN falan diyor. yedi bu yine dedim(her kavgamızda tuhaflaşır), gittim.
sonra bu atak geçirmiş. anası babası kardeşi hastaneye yatırmış. eşime teşhis kondu: bir ömür BİPOLAR hastası. ben bu süreçte kızımı annemde bıraktım(3 ay oluyor nerdeyse orda, devamlı görmeye gidiyorum), bebeğime hergün süt bıraktım, hastaneye eşimi ziyarete gittim. eşim hastanede olduğu süreçte annemde kaldım( bebeğim küçük ve hava soğuktu üşütmesin diye)
eşim hastaneden çıktı. haftalarca eşimin peşinden koşturdum bebeğimle, yürümek istiyor diye. eşim hastanedeyken mesajlarına baktım anası benim kırkı çıkmamış kızıma beddua etmiş: benim adıma bi daire alın, yoksa bana çektirdiklerinizi bebekten görün diye( bu sırada bizim tuttuğumuz evde kalıyor kendisi). allah biliyor bu zamana kadar eşimi ikna eden bendim: evinin parkesi, dolabı, bazası, çamaşır makinesi falan. neye ihtiyacı varsa aldırır, harçlığını verirdi eşim.
sonra eşim evi sattığı parayı istedi sayalım diye. saydık vs. dedim babanın payını verelim. olmaz dedi bana. ev aldık benim üstüme aldı. karşı çıksam kızıyordu, hastalığı tam olarak geçmemişti.
babası hastalığı sırasında evin satıldığını öğrenmiş. annesini evden kovmuş, arkamdan iş çeviriyorsunuz diye.( bizim boş bi evimiz vardı, orda kaldı. bütün masraflar bize ait). sonra diğer oğlunun yanına gitti. babası bizim yanımızda kalıyor sanmış, beni aradı, yuvamı yıktın diyor. yanımda değil o, gitti diğer oğlunda dedim, kapattı teli.
bu sırada eşimin kız kardeşi(ki yıllardır burs veririz kıyafet vs herşeyini almaya çalışırız) yuvamı yıktınız vs diye mesaj attı. bize nefretini kusmak istiyormuş.
eşim şimdi iyileşti çok şükür. ben de diyorum ki annendir, git görüş ama ben ya da çocuklar görüşmeyeceğiz diye. annesinin iyi niyetli(!) olduğunu söylüyor bana. bi de söylemeyi unuttum:ANNEMLE BENİ SAVCILIĞA VERMİŞ bu kadın. paramı aldılar vs diye.
ben artık ne anası babası ne de kardeşleriyle görüşmek istemiyorum. abartıyormuşum, kindarmışım. sizce;?
aradan 2 yıl 3 ya da 4 ay geçti. bu sırada kp e evi satmaktan bahsettiğimiz an esip gürlüyor.( aşırı sinirli ve dengesiz biridir.) bizim de karşımıza bir fırsat çıktı ve başka bir yerden ev almak istedik. kp in tepkisinden korktuğumuzdan ona söylemeyelim, kirasını verirsek ruhu bile duymaz dedik. istişare amaçlı eşimin kardeşleri ve annesiyle görüştük: isterseniz yeni eve ortak edelim sizi, isterseniz eski evin değeri neyse onu verelim dedik. eski evin değerini istediler. tamam dedik. eşim kardeşiyle beraber satış sözleşmesi imzaladı.(ev eşimin adına)
ertesi gün eşimin beraber sözleşme imzaladığı kardeşi(bizim ev de onun üstüne) ve annesi bize geldiler erkenden. biz vazgeçtik, evi satma diye. eşim sen razı olmuştun, söz vermiştin dese de 'abi ben sözümden cayıyorum' dedi. eşim de sözüne çok sadık bir insandır. ben söz verdim dönemem falan dedi( cayma cezası da var tabi; ama olmasa da eşim zaten söz verdi mi dönmez). bu sırada sözümden caydım demesi ona ağır geldi, çünkü üstüne bir evimiz var bizim. bunlar bağırıp, çağırıp gittiler. eşim ağladı falan, sonrasında gayet sakindi. akşam bana kırıcı bir şey söyledi ben de aklım sıra naz yaptım diğer odaya gittim. meğer o sırada manik atak geçirmeye başlamış(hiç bir fikrim yoktu, ilk defa geçirdi).
ertesi sabah evi sattı, parayı aldı, eve getirdi. bana verdi 'al şimdi seversin beni, param var falan' dedi. duymamazlıktan geldim, çünkü paranın gözümde hiçbir değeri yok. özür bekledim dilemedi. ben de yattım.
sabah erkenden hazırlandım anneme gitmek için. bu bağırmaya başladı ALLAH NERDESİN falan diyor. yedi bu yine dedim(her kavgamızda tuhaflaşır), gittim.
sonra bu atak geçirmiş. anası babası kardeşi hastaneye yatırmış. eşime teşhis kondu: bir ömür BİPOLAR hastası. ben bu süreçte kızımı annemde bıraktım(3 ay oluyor nerdeyse orda, devamlı görmeye gidiyorum), bebeğime hergün süt bıraktım, hastaneye eşimi ziyarete gittim. eşim hastanede olduğu süreçte annemde kaldım( bebeğim küçük ve hava soğuktu üşütmesin diye)
eşim hastaneden çıktı. haftalarca eşimin peşinden koşturdum bebeğimle, yürümek istiyor diye. eşim hastanedeyken mesajlarına baktım anası benim kırkı çıkmamış kızıma beddua etmiş: benim adıma bi daire alın, yoksa bana çektirdiklerinizi bebekten görün diye( bu sırada bizim tuttuğumuz evde kalıyor kendisi). allah biliyor bu zamana kadar eşimi ikna eden bendim: evinin parkesi, dolabı, bazası, çamaşır makinesi falan. neye ihtiyacı varsa aldırır, harçlığını verirdi eşim.
sonra eşim evi sattığı parayı istedi sayalım diye. saydık vs. dedim babanın payını verelim. olmaz dedi bana. ev aldık benim üstüme aldı. karşı çıksam kızıyordu, hastalığı tam olarak geçmemişti.
babası hastalığı sırasında evin satıldığını öğrenmiş. annesini evden kovmuş, arkamdan iş çeviriyorsunuz diye.( bizim boş bi evimiz vardı, orda kaldı. bütün masraflar bize ait). sonra diğer oğlunun yanına gitti. babası bizim yanımızda kalıyor sanmış, beni aradı, yuvamı yıktın diyor. yanımda değil o, gitti diğer oğlunda dedim, kapattı teli.
bu sırada eşimin kız kardeşi(ki yıllardır burs veririz kıyafet vs herşeyini almaya çalışırız) yuvamı yıktınız vs diye mesaj attı. bize nefretini kusmak istiyormuş.
eşim şimdi iyileşti çok şükür. ben de diyorum ki annendir, git görüş ama ben ya da çocuklar görüşmeyeceğiz diye. annesinin iyi niyetli(!) olduğunu söylüyor bana. bi de söylemeyi unuttum:ANNEMLE BENİ SAVCILIĞA VERMİŞ bu kadın. paramı aldılar vs diye.
ben artık ne anası babası ne de kardeşleriyle görüşmek istemiyorum. abartıyormuşum, kindarmışım. sizce;?