Yanlış yapıyorsunuz pişman olucaksınız.. 29 yaşıma kadar sanki zihnen ailem için yaşadım, üniversite okurken bile çalıştığım parayla aileme destek olmaya çalışırdım. Abim hep sorumsuzdu aynı anda üniversite okuyorduk. Düşünün benden büyük ve erkek ama ben ona para gönderirdim. O özel yurtlar da kaldı rahatsızlığı var diye ben KYK da bitirdim okulu..Mezun olur olmaz atandım öğretmen oldum. Ailemin borcu için kredi çektim yıllarca kredi ödedim, elime bir şey kalmadı. Sonra eşimle tanıştım nedense bir anda dank etti bana, hayatım kaçıyordu. Kredi borcum bitmişti koşa koşa kredi çekip araba aldım. Aileme de bir hafta sonra haber verdim ben araba aldım diye

o günden bu güne de anca kendime yetiyorum..Şimdi çok daha kıymetliyim onlar bana yapmaya başladı, abim bebeğimin pusetine kadar bir çok hediye aldı düşünün

Anladım ki aile de olsa insan kendine değer verince herkes veriyor.. Evet benim ailem öyle çocuğum yapsın etsin kafasında değildi söylemezlerdi, hep ben teklif ederdim ama sonuçta büyük yük bana kalırdı..Kendinizi düşünün bunda vicdan yapıcak hiç bir şey yok zaten şimdiye kadar elinizden geleni yapmışsınız siz.