- 2 Mart 2011
- 591
- 33
- 118
bir süredir kendimi tanımamaya başladım. neden bilmiyorum ama kimseye hayır diyemiyorum! ben kimsenin eşyasını kullanmam. kıyafetini, ayakkabısını giymem. ama nedense herkes benim eşyalarımı kullanmaya bayılıyor. bir arkadaşım var. onunla aynı yurtta kalırken devamlı benim eşyalarımı giyip gidiyordu derse. ben ondan sonra uyandığımda bakıyodum montum yok. kalıyodum montsuz. gidiyodu kıyafetlerimi giyiyodu. makyaj malzemelerimi kullanıyodu. (kendisininde olduğu halde) bende artık çok rahatsız olmaya başladım, kimseyide kırmak istemediğim için yurttan ayrıldım eve çıktım. sonra o kızda başkasıyla eve çıktı. neyse işte bi ara daha buna bi eşyamı verdim. giydi kullandı tamam. ama nerdeyse 1 ay oldu bana hala geri vermiyo konusunuda açmıyo. en sonunda mesaj attım ben bugün onu giycem verirmisin dedim. tamam dedi gel al. allaaam yaaa!! kıyafetimi almaya neden ben gidiyorum?? bide gittim aldım kıyafetimi geldim eve. sonra bir süre sonra benden bi ayakkabımı istedi gece dışarı çıkcakmış vermek istemedim. bahane uydurdum evde değilim vs. tamam ben beklerim gelmeni dedi baya ısrar etti. neyse bi şekilde bahane bulup vermedim.
kısacası bu olaylar başıma çok fazla geliyo. hem eşyamı alıyolar. bana vermiyolar. ben istediğimde de ayaklarına gidip almak zorunda kalıyorum.KENDİ EŞYAMI!!
neyse dünde dışarı çıkarken ev arkadaşımı bilgisayarı yok. benden bilgisayarımı istedi. bende dışarı çıkıyodum tamam dedim istemeyerek verdim. bide bilgisayarımı yeni aldım hem çok pahalı hemde daha 1 aylık falan üstüne titriyorum. işte sonra eve geldiğimde bi baktım kız bütün ayarlarımla oynamış gemişi şifrelerimi silmiş. benim bi sürü sitede üyeliğim var. hepsindede farklı şifreler. bende bunları bilgisayarda kayıtlı. şifrelerimi silince hesaplarımda üyeliklerim gitti, hepsine tek tek girmek zorunda kaldım. mail adresime şifreleri yollattım öyle giriş yaptım falan. bazı diğer ayarlarımlada oynamış. deli oldum, yinede bişey demedim.
ya ben gerçekten kimsenin ne bi tokasını kullanırım, nede başka bişeyini. ama insanlar o kadar meraklı ki. makyaj malzemelerim, kıyafetlerim, ayakkabılarım, elektronik eşyalarım. herşeyimi istiyolar ve lanet olsun ki ben hayır diyemiyorum! içime atıyorum, burda kendi kendimi yiyorum. sinir oluyorum kimseye bunu belli edemiyorum, herşeyi içime atıyorum. neden? insanlar kırılmasın,üzülmesin. sonra ben kötü olmuyum diye.
Bi sorun daha var buda ev arkadaşımla ilgili:
ben yurtdışında okuyorum. bi rusla beraber aynı evde kalıyorum. burda ev kiraları çok pahalı. 250 dolar ev kirası veriyoruz. ev arkadaşım çalışıyo ama düzenli bi iş değil. haftada 2 gün işe gidiyor. ve gerçekten çok az para kazanıyor. ve haftalık para alıyor. biz 15 gün sonra kira vericez. ve onun şuan hiç parası yok. sadece 10 lira parası var. kiraya kadar 125 dolar toplaması imkansız. ve ev sahibimiz biraz sorunlu. gününde paramı verin yoksa çıkın gidin evimden dedi. ayrıca eve birlikte alışveriş yaptık herşey bitti. ben devamlı bişeyler alıyorum. ketçap mayonez yumurta yağ vs. dolaba koyuyorum. bikaç gün sonra yemek için açtığımda bi bakıyorum hiç bişey kalmamış. yada dibinde tek kullanımlık mayonez ve 1 yumurta kalmış. bu sefer ben aç kalıyorum. sonra gel ve uğraş. işte benim durumum o kadar zor ki. ben 5 aydır orda burda kaldım. bi evde yaşadım, ev arkadaşım yüzünden evden atıldım. 1 hafta arkadaşımda 1 hafta diğerinde kaldım. devamlı ordan oraya taşındım. süründüm resmen. tam yeni bi düzen kurdum yerleştim diyodum bu seferde bu kızın para olayı çıktı. ben bu sefer nolursa olsun bu evden çıkmayı düşünmüyorum. çıkarsam yine sürünürüm. o yüzden o kızla konuşup parası yoksa evden çıkmasını söylicem ve bunu yaparken vicdan azabı duymaktan nefret ediyorum. ona borç versem geri ödeyemeyeceğini biliyorum. bende sonuçta öğrenciyim. aileme daha fazla yük olup her zaman para istemekte istemiyorum. inanın kafayı yemek üzereyim. insanları kırmaktan çok korkuyorum, ama çoğu o kadar kötü kalpli ki tek yaptıkları kullanmak. sonra ben söyleyince kötü kız olucam biliyorum.
kısacası bu olaylar başıma çok fazla geliyo. hem eşyamı alıyolar. bana vermiyolar. ben istediğimde de ayaklarına gidip almak zorunda kalıyorum.KENDİ EŞYAMI!!
neyse dünde dışarı çıkarken ev arkadaşımı bilgisayarı yok. benden bilgisayarımı istedi. bende dışarı çıkıyodum tamam dedim istemeyerek verdim. bide bilgisayarımı yeni aldım hem çok pahalı hemde daha 1 aylık falan üstüne titriyorum. işte sonra eve geldiğimde bi baktım kız bütün ayarlarımla oynamış gemişi şifrelerimi silmiş. benim bi sürü sitede üyeliğim var. hepsindede farklı şifreler. bende bunları bilgisayarda kayıtlı. şifrelerimi silince hesaplarımda üyeliklerim gitti, hepsine tek tek girmek zorunda kaldım. mail adresime şifreleri yollattım öyle giriş yaptım falan. bazı diğer ayarlarımlada oynamış. deli oldum, yinede bişey demedim.
ya ben gerçekten kimsenin ne bi tokasını kullanırım, nede başka bişeyini. ama insanlar o kadar meraklı ki. makyaj malzemelerim, kıyafetlerim, ayakkabılarım, elektronik eşyalarım. herşeyimi istiyolar ve lanet olsun ki ben hayır diyemiyorum! içime atıyorum, burda kendi kendimi yiyorum. sinir oluyorum kimseye bunu belli edemiyorum, herşeyi içime atıyorum. neden? insanlar kırılmasın,üzülmesin. sonra ben kötü olmuyum diye.
Bi sorun daha var buda ev arkadaşımla ilgili:
ben yurtdışında okuyorum. bi rusla beraber aynı evde kalıyorum. burda ev kiraları çok pahalı. 250 dolar ev kirası veriyoruz. ev arkadaşım çalışıyo ama düzenli bi iş değil. haftada 2 gün işe gidiyor. ve gerçekten çok az para kazanıyor. ve haftalık para alıyor. biz 15 gün sonra kira vericez. ve onun şuan hiç parası yok. sadece 10 lira parası var. kiraya kadar 125 dolar toplaması imkansız. ve ev sahibimiz biraz sorunlu. gününde paramı verin yoksa çıkın gidin evimden dedi. ayrıca eve birlikte alışveriş yaptık herşey bitti. ben devamlı bişeyler alıyorum. ketçap mayonez yumurta yağ vs. dolaba koyuyorum. bikaç gün sonra yemek için açtığımda bi bakıyorum hiç bişey kalmamış. yada dibinde tek kullanımlık mayonez ve 1 yumurta kalmış. bu sefer ben aç kalıyorum. sonra gel ve uğraş. işte benim durumum o kadar zor ki. ben 5 aydır orda burda kaldım. bi evde yaşadım, ev arkadaşım yüzünden evden atıldım. 1 hafta arkadaşımda 1 hafta diğerinde kaldım. devamlı ordan oraya taşındım. süründüm resmen. tam yeni bi düzen kurdum yerleştim diyodum bu seferde bu kızın para olayı çıktı. ben bu sefer nolursa olsun bu evden çıkmayı düşünmüyorum. çıkarsam yine sürünürüm. o yüzden o kızla konuşup parası yoksa evden çıkmasını söylicem ve bunu yaparken vicdan azabı duymaktan nefret ediyorum. ona borç versem geri ödeyemeyeceğini biliyorum. bende sonuçta öğrenciyim. aileme daha fazla yük olup her zaman para istemekte istemiyorum. inanın kafayı yemek üzereyim. insanları kırmaktan çok korkuyorum, ama çoğu o kadar kötü kalpli ki tek yaptıkları kullanmak. sonra ben söyleyince kötü kız olucam biliyorum.
Sen bir hayır kurumunun başkanısın da biz mi bilmiyoruz? Kim kırılırsa kırılsın,kim üzülürse üzülsün.Herkes sınırını bilecek.Tavrını sertleştir yoksa bunun sonu gelmez.Bana olmuş kadar sinirlendim.
