- 20 Ekim 2007
- 12.735
- 40
- 52
sene 2001...eşim aniden rahatsızlandı...acil olarak hastaneye kaldırdık..kızım daha 3-4 yaşlarında..komşuya bıraktım..ne zaman rahatsızlandı,,şikayetleri ne oldu,,ateşi çıktımı,,tansiyonuna baktıızmı gibi doktorun sorularla boğuşuyorum.aklım,gözüm eşimde..sorulara cevap vermeye çalışıyorum ama eşimin ızdırabınada dayanamıyorum..hemşirenin biri geliyor damar yolu açmak için ama damarı bulamıyor orada eziyetimiz başlıyor zaten..sonra ben doktor çağırıyorum neyse fazla uğraşmadan açıyor damar yolunu.orada hemşirenin bana bakışını tarif bile edemem size..doktor çağırdım ya...sonra bir sürü doktor geldi dünya kadar soru sordular ama eşimin karın bölgesindeki ağrı dinmek bilmiyordu..ağrı kesici falan yaptılar serum bağladılar biraz sonra uykuya geçmişti zaten...ertesi gün ultrason çekinmek için aşağı kata indik..eşimi kayınvalidem tekerlekli sandalyeyle odasına götürdü bende doktordan bilgi almak için yanına gittim ikimizde ayaktayız ve bana aynen şunları dedi..""eşinizin 10 da 1 bile şansı yok..istediğiniz hastaneye götürebilirsiniz,istediğiniz doktoru getirebilirsiniz..""ben ağlamaktan konuşamıyorum ama kabul etmiyorum böyle bir sonucu..allahım diyorum yardım et bize bu acıyı yaşatma ne olur..tabi eşimin yanında hep güleryüzlü songül ona moral vermek için kılıktan kılığa giriyorum ama içimde ne fırtınalar yaşıyorum hiçkimse bilmezdi..ertesi gün ameliyata hazırladım eşimi yani ameliyat önlüğünü giydirdim..dualarımı okuyup önce allaha sonrada doktorlara emanet etiim.ve 8 saat ameliyathanenin önünden ayrılmadım..allahım o saatler geçmek bilmedi..allahıma sığındım,dualar ettim,biliyor ve inanıyordumki allahım beni duyuyordu..ameliyathanenin kapısı açıldı ve ilk çıkan ultrason çeken profesördü beni gördü yanıma geldi..ve ne dedi biliyormusunuz ""bak o kadar ağladığına deydimi,hiçte düşündüğümüz gibi değilmiş"" dedi..o anki sevincimle hiçbirşey diyemedim.ve allahıma şükürler olsun eşim iyileşti..hastanede çalışan görevllein hepsi değil tabiki ama aralarından bazıları hem konuşma yönünden hemde davranış yönünden bu güzel mesleği haketmediklerini düşünüyorum..biraz kısalttım en ince ayrıntısına kadar yazamadım çünkü inanın daha dünmüş gibi etkileniyorum yazarken bile..çok zor günler geçirdim..ama hep şükrettim,inandım..ondan sonrada hastaneyle işlerimiz bitmedi bizim ve ben acaba allahım beni sınıyor mu?? diye düşündüm..hep bir güçlük veriyor onun altından kalkıyoruz allahın izniyle bir zaman sonra bir öncekinde daha zor bir güçlük daha..ama hiçbir zaman isyan etmedim..bugünümüze de binlerce kere şükürler olsun..
arkadaşlar yeşilim hastaneden konu açınca aklıma geldi sizlerle paylaşmak istedim...hergününüzün,sağlığınızın,ailenizin ve sevdiklerinizin değerini bilin..hayat çok kısa çünkü...
arkadaşlar yeşilim hastaneden konu açınca aklıma geldi sizlerle paylaşmak istedim...hergününüzün,sağlığınızın,ailenizin ve sevdiklerinizin değerini bilin..hayat çok kısa çünkü...