Bende bunlardan biriyim...Tekstil Mühendisiyim.1.70 boyunda, 52 kilo,farklı giyim tarzı olan, dikkat çekmek istediğimde, geçtiğimde herkesin dönüp bakabileceği kadar dikkat çekebilecek bir duruşu olan, güzel bir kızım. mütevazilik yapmayacağım zekiyim de.. herşeyden kolay sıkıldığım için değişken yapımdan dolayı yanımda sıkılmazlar. ama "bana asılan bile yok" evet hayatımda birinin olmasını geçtim yani bir nedenle bile yanaşmıyorlar. belki bazen facebooktan konuşmak arkadaşça, ama beni tanımaya yada farklı bir niyetle yanıma gelmeye çalışan yok. bunu yakınımdaki erkek arkadaşlarıma sorduğumda, korkutuyormuşum. yani yeni tanıştığım bi insanla bile konuşurken samimi ve kendime güvenerek konuştuğum için bazen erkekler susup kalıyorlar, pasif kalıyorlar yanımda. bazen güzellik, bazen konuşma bazende kendine güvenerek duruş korkutuyormuş onları. Halbuki geyşa gibiyimdir. zerre çekinilecek biri değilimdir filan.ama...
Ben bu olayı daha önce yazdığım bir yazıma benzetiyorum;
"Bayanlar lokantaya benzer. Lüks ve alternatif görünümlü lokantalar insanların çekinmesine neden olur. Karşılarına yüklü miktarda hesap gelmesinden korkarlar. Bu yüzden yan taraftaki kebapçıda yada dürümcüde oturmayı seçerler. Halbuki çoğu zaman önlerine gelen hesap,ödeyecekleri mebla aynıdır. Erkekler de bu yüzden korkarlar işte... Kolaya kaçtıklarını sanarlar. Bilmezler ki ödeyecekleri bedel aynıdır :)"
Ve nihai yalnızlığımızın sebebini de aşağıda daha önce yazdığım diğer yazımla açıklıyorum;
"Bence egolarımızı fazla önemseyip şişiriyoruz.bu yüzden ilişkilerde kimse çabalamıyor,nasıl olsa seçenek fazla ya,seçeneklere ulaşmak,iletişim kolay ya,biterse biter mantıgı.bu yüzden toplumda kalmadı; ne kendini erkeğine adayan kadınlar,nede kadınını hak eden,elinde tutmaya çabalayan erkekler..bizler artık,egolarını kendine eş edinmiş, tatminsiz, yalnızlar güruhuyuz."
yani kısacası ben bu konuda bayağı yaralıyım..