- 7 Kasım 2013
- 13.434
- 31.571
- Konu Sahibi meredithgrey
- #1
Tekrar merhaba herkese sevgiler. Baştan uyarayım daldan dala atladığım uzun bir yazı olacak, okuyan yorum yapanlara şimdiden teşekkür ederim.
Başlığa istinaden evet 1.75 boyunda 48 bedenim ve artık zayıf bir kadın olmak istiyorum. Çünkü tartıda 100’ü görsem de benim içimdeki kadın 55 kilo. Üç senedir tip2 diyabet ve yavaş çalışan troid ile yaşıyorum. Bunu kendi başıma başaramayacağımı artık anladım ve obezite cerrahisi için randevu aldım.
Kilo sorunum öncelikle genetik. Ailemizin kadınları en kısası 1.70 olan hükümet gibi kadınlar. Ben de 1.60 olan anacığıma değil baba tarafına çekmişim. Daha sonra çalışan anne ve karbonhidrat ağırlıklı beslenme var. Beslenme çantamda asla ekmek arası domates& peynir ya da haşlanmış yumurta olmadı. Börek, kek, pasta vs. şeyler ve meyve suyu ile kahvaltı yaptım çünkü annem çalışıyordu. Haliyle yaşıtlarımdan iriydim. Lisede 80 kg iken açlık diyeti ile 55’e düştüm. Manken gibiydim diyemem gibisi fazlaydı ama yurt hayatı (üniversite) ve sonra eski beslenme düzenine dönmemle yine kilolar geldi. Özetle hep bir al ver durumu, Sibel Can’ın kayıp kız kardeşi halleri.
Akran zorbalığı, babanın hakaretleri, hep platonik takılma derken üniversitede beni ilk seven (sevdiğini sandığım) adamla evlenme, yine yoyo diyetler adamın kilom yüzünden yerin dibine sokması, yine bir azim zayıflamam ama aldatılmam ve boşanmamız. Bunlar çok da önemsemediğim şeyler aslında bütüne bakınca.
Eşimle tanıştığımızda 20 kg zayıftım, o normal kiloda bir adam, klasik kilo göbeğe giden Türk erkeği. Kilomla ilgili bir kez bile iması olmadı, asla incitmedi, her halimle gözümün içine baktı. Bu operasyonda da sen nasıl istersen diyerek destek oldu.
Ama insanlar çok acımasız ve ben çok yoruldum. Ofiste tel maşa bir su ısıtıcısı vardı basma yerine sert basınca çıktı, arkamdan duyacağım şekilde “ demek basan da iri biriymiş ki kırdı” dediler. Kendi babam doymadın mı yeter dedi sofrada, her gördüğüm ilk tanıştığım insan zayıflama önerileri verdi ben sormamışken. Kayınvalidem, görümcem zaten ayrı başlık konusu. Yol tarif ederlerken yürüyün yağlarınız erisin demeler, denizde Vive’yi denize davet et dediklerinde “ o beni çeker düşeriz ezilirim” demeler. Noluyor? Cidden insanlara ne oluyor?
Kimsenin kilosu, aldığı, verdiği beni ilgilendirmez. Birisi saçıyla başıyla oynarsa beğendiğimi belirtirim, ama kötü olmuşsa yüzlemem o aynada kendini görmüyor mu?
Özetle bıktım, bıktırıldım. Tabii ki bu insanlar yüzünden operasyon geçirmeyeceğim, ben de zayıf olmak istiyorum ama insanları susturmak da ayrı güzel olacak inkar edemem.
Bedenini seven, özellikle instagram’da youtube’da içerikler üreten ve korkusuzca “siz benim koca popomu yiyin” diyenlere çok hayran olsam da ben pes ediyorum. Kilo güzel değilmiş.
Başlığa istinaden evet 1.75 boyunda 48 bedenim ve artık zayıf bir kadın olmak istiyorum. Çünkü tartıda 100’ü görsem de benim içimdeki kadın 55 kilo. Üç senedir tip2 diyabet ve yavaş çalışan troid ile yaşıyorum. Bunu kendi başıma başaramayacağımı artık anladım ve obezite cerrahisi için randevu aldım.
Kilo sorunum öncelikle genetik. Ailemizin kadınları en kısası 1.70 olan hükümet gibi kadınlar. Ben de 1.60 olan anacığıma değil baba tarafına çekmişim. Daha sonra çalışan anne ve karbonhidrat ağırlıklı beslenme var. Beslenme çantamda asla ekmek arası domates& peynir ya da haşlanmış yumurta olmadı. Börek, kek, pasta vs. şeyler ve meyve suyu ile kahvaltı yaptım çünkü annem çalışıyordu. Haliyle yaşıtlarımdan iriydim. Lisede 80 kg iken açlık diyeti ile 55’e düştüm. Manken gibiydim diyemem gibisi fazlaydı ama yurt hayatı (üniversite) ve sonra eski beslenme düzenine dönmemle yine kilolar geldi. Özetle hep bir al ver durumu, Sibel Can’ın kayıp kız kardeşi halleri.
Akran zorbalığı, babanın hakaretleri, hep platonik takılma derken üniversitede beni ilk seven (sevdiğini sandığım) adamla evlenme, yine yoyo diyetler adamın kilom yüzünden yerin dibine sokması, yine bir azim zayıflamam ama aldatılmam ve boşanmamız. Bunlar çok da önemsemediğim şeyler aslında bütüne bakınca.
Eşimle tanıştığımızda 20 kg zayıftım, o normal kiloda bir adam, klasik kilo göbeğe giden Türk erkeği. Kilomla ilgili bir kez bile iması olmadı, asla incitmedi, her halimle gözümün içine baktı. Bu operasyonda da sen nasıl istersen diyerek destek oldu.
Ama insanlar çok acımasız ve ben çok yoruldum. Ofiste tel maşa bir su ısıtıcısı vardı basma yerine sert basınca çıktı, arkamdan duyacağım şekilde “ demek basan da iri biriymiş ki kırdı” dediler. Kendi babam doymadın mı yeter dedi sofrada, her gördüğüm ilk tanıştığım insan zayıflama önerileri verdi ben sormamışken. Kayınvalidem, görümcem zaten ayrı başlık konusu. Yol tarif ederlerken yürüyün yağlarınız erisin demeler, denizde Vive’yi denize davet et dediklerinde “ o beni çeker düşeriz ezilirim” demeler. Noluyor? Cidden insanlara ne oluyor?
Kimsenin kilosu, aldığı, verdiği beni ilgilendirmez. Birisi saçıyla başıyla oynarsa beğendiğimi belirtirim, ama kötü olmuşsa yüzlemem o aynada kendini görmüyor mu?
Özetle bıktım, bıktırıldım. Tabii ki bu insanlar yüzünden operasyon geçirmeyeceğim, ben de zayıf olmak istiyorum ama insanları susturmak da ayrı güzel olacak inkar edemem.
Bedenini seven, özellikle instagram’da youtube’da içerikler üreten ve korkusuzca “siz benim koca popomu yiyin” diyenlere çok hayran olsam da ben pes ediyorum. Kilo güzel değilmiş.
Bir araştırma alanı bilimse saygı duymamak, itibar etmemek, inanmamak, inkar etmek gibi bir seçeneğiniz yok.
Hadi kalkın yerınızden ve dıyetten once son sevdıgınız seyı yıyin ve baslayın...
Ve bence en guzelı ve zevklısıde yuksek kılolardan dusmek yok mu? Normal kılolu olup zayıflayana vermıyorlar o tepkıyı "vaovvvv sana ne olduuuuu
"bence buna deger
okuyan başka insanların da ihtiyacı olabilir, sağlıkla ilgili yorum yaparken genel olarak dikkatli olmakta fayda var
