Benimkileri arası 22 ay. Küçük olan 2 yaş civarına gelene kadar zor. Küçük kendini koruyamıyor, büyük bir yere kadar laf anlıyor..
Gün içerisinde bez değiştirmekten elinizi boktan, memenizi bebelerin ağzından kurtaramıyorsunuz.
Akşamları ikisi de anneyi istediği için akşam 8 buçuktan gece 11e kadar sadece çocuk uyutuyorsunuz. Çünkü ikisinin de düzeni tam oturmamış oluyor.
Küçüğün ek gıda zamanı geldiğinde iki çocuğa ayrı yemek, kendinize ayrı yemek düşünmekten keşke beslenmeden yaşamak mümkün olsa kıvamına geliyorsunuz.
Sonra küçük olan 2 yaşına gelip abisinin/ablasının peşinde dolanıp oyunlara ortak olmaya başlıyor. İki kardeşin oynarken ki kahkahalarını duyuyorsunuz. Siz de gülmeye başlıyorsunuz.
Birine kraker verince, peki kardeşime/abime? sorusunu duyuyorsunuz, içiniz sıcacık oluyor.
Günlerden bir gün arabada şöyle bir diyoğa şahit oluyorsunuz:
Abi (4 yaşında): Ben seni bırakıp parka gidicem.
Kardeş (2 yaş 2 aylık): Abi beni bırakma beni de götür (ağlamaklı, dramatik bi ses)
Abi: Tamam tamam ağlama seni de götürcem
Kardeş: Beni bırakma tamam mı abi?
Abi: Ben seni asla bırakmam, seni çok seviyorum tamam mı?
Kardeş: Tamam abi
Abi: Ama bunları (eşim ve ben) bırakıcam. Bunlar işe gidip para kazansın, bize oyuncak alsın. Biz de oynayalım seninle.
Yorum sizin :)