- 21 Şubat 2022
- 1.776
- 2.765
- Konu Sahibi diblerabla
- #1
Herkese Merhaba
Öncelikle biliyorum ki yalnız değilim bu konuda çünkü bir sürü konu açılmış ama yine de dertleşmek istedim.
Eşimle 6 yıllık evliyiz. 9.5 aylık bir bebeğimiz var. İsteyerek oldu çocuğumuz. Zor bir bebek değil ama tabii ilk çocuk olduğu için bir de yalnız büyüttüğümüz için acemiliğimiz var.
Eşimle çocuk öncesi iyi gittiğine inandığım bir evliliğimiz vardı. İşinden evine evinden işine gider gelir, ailesiyle sorunlarda benden yana olur, tartışsak da kısa sürede gönlümüzü alırdık birbirimizin. Ben annemi yıllar önce kaybettim babam yeniden evlendikten sonra bağımız giderek koptu. Yani bir kaç akrabam dışında pek kimsem yok. Eşimin akrabalarıyla (annesi hariç) aramız iyi görüşüyoruz. Neyse sadede geleyim;
Hamileliğim güzel geçti ilişkimiz açısından. Çok ilgiliydi eşim. Normal doğum yaptım doğum anı haricinde baştan sona yanımdaydı. Ailesi geldi 3 gün durup gitti. O zaman üzüldü ilgilenmedikleri için ben de onun üzülmesine üzüldüm. Yani o anlarda da sevgimiz ve şefkarimizde problem yoktu. Sonra zamanla bir şeyler değişmeye başladı. (Bebeğimize birlikte bakıyoruz. Gece eşim uyutuyor tüm gece uyuyor zaten bebeğim. Sabah da işe gidene kadar oynuyor falan. Evde olduğunda ben emziriyorum ve yemeğini hazırlıyorum geri kalan sorumlulukları eşimde.) Eşimde şefkat azaldı öfke ve gerginlik arttı. Sürekli gergin sürekli azarlama modunda. Herkese, herşeye öfkeli. Oturttum konuştum olmadı, şikayet ettim olmadı, küstüm olmadı, ağladığımı gördü olmadı, bebeğim stresimi anladı hırçınlaştı olmadı, kavga ettik olmadı. Ne yapacağımı şaşırdım. Başbaşa vakit geçireceğimiz zamanlar oluyor onlarda da ben yanaşmazsam asla elimi bile tutmuyor. Eskiden sarılırdık, öperdik ne bileyim en basiti birlikte gülerdik. Şimdi ben bir adım atmazsam asla ama asla bana iyilikle yaklaşmıyor. Bayramda da yaptı aynı şeyi. Ben kimsesiz hissettiğim için bayramlarda hassaslaşıyorum. Asla duygularımı anlamak ona göre davranmak istemiyor. Bir sürü hormonlarım değişti, şefkate çok ihtiyacım vardı ama beni resmen sevgisizliğe mahkum etti. Sevmiyormuş beni bence. Seven insan böyle yaklaşamaz sevdiğine. Ben de artık eskisi gibi katlanamıyorum yaşım 32. Çok zorluklar yaşadım. İlk evliliğimde şiddet gördüm zar zor boşandım. Şimdiki eşimle evlilik benim için çok büyük bir adımdı. Allah razı olsun asla lafını etmedi ilkinin ama bu sevgisizlik hissi beni mahvediyor. Ben de ona birşey hissedemiyorum böyle olunca.
Boşanmak istemiyorum çünkü ben kimsesiz kaldım, ailesizlik nedir bilirim. Bebeğim yaşasın istemiyorum.
En büyük hayalimdi güzel bir yuvamızın olması, aile olabilmek. Bunları biliyor herşeye şahit. Ona rağmen kendisine çeki düzen vermiyor. Ne yapmalı nasıl yaklaşmalı bilmiyorum. En büyük korkum sevgisiz bir evlilikti başıma mı geldi yoksa düzelir mi çocuğumuz büyüdükçe?
Şimdiden teşekkür ederim cevaplarınız için.
GÜNCELLEME: Hanımlar ben sanırım kendimi anlatamadım. Bir günde neler yaptığımı aşağıya yorum olarak yazdım. Hiç oturmadan gün geçirdiğim oluyor tek öğünle. Eşimin yaşı küçük değil 40 yaşında. Çocuk isterken enine boyuna düşündük. Ben de yoruluyorum ama eşime gerginlikle yaklaşmıyorum. Sorunlarımı tatlılıkla dile getirip çözmek istiyorum. Eşimin neden böyle olduğunu zaten biliyorum sormak istediğim şey geçer mi düzelir mi çünkü böyle bir eş değildi. Tecrübe edenlere bunu sordum. LÜTFEN erkek o’cular yorum yazarken bunu da düşünsün. Resmi tatillerde eşim dinlensin diye evde yalnız bırakıp çocuğumla arkadaşıma gittim bir kaç kere ama mesela ben evde 9.5 aydır hiç yalnız kalmadım hiç ayağımı uzatıp yatmadım anlatabiliyor muyum? Ona rağmen işleri tatlılıkla çözme taraftarıyım.
Öncelikle biliyorum ki yalnız değilim bu konuda çünkü bir sürü konu açılmış ama yine de dertleşmek istedim.
Eşimle 6 yıllık evliyiz. 9.5 aylık bir bebeğimiz var. İsteyerek oldu çocuğumuz. Zor bir bebek değil ama tabii ilk çocuk olduğu için bir de yalnız büyüttüğümüz için acemiliğimiz var.
Eşimle çocuk öncesi iyi gittiğine inandığım bir evliliğimiz vardı. İşinden evine evinden işine gider gelir, ailesiyle sorunlarda benden yana olur, tartışsak da kısa sürede gönlümüzü alırdık birbirimizin. Ben annemi yıllar önce kaybettim babam yeniden evlendikten sonra bağımız giderek koptu. Yani bir kaç akrabam dışında pek kimsem yok. Eşimin akrabalarıyla (annesi hariç) aramız iyi görüşüyoruz. Neyse sadede geleyim;
Hamileliğim güzel geçti ilişkimiz açısından. Çok ilgiliydi eşim. Normal doğum yaptım doğum anı haricinde baştan sona yanımdaydı. Ailesi geldi 3 gün durup gitti. O zaman üzüldü ilgilenmedikleri için ben de onun üzülmesine üzüldüm. Yani o anlarda da sevgimiz ve şefkarimizde problem yoktu. Sonra zamanla bir şeyler değişmeye başladı. (Bebeğimize birlikte bakıyoruz. Gece eşim uyutuyor tüm gece uyuyor zaten bebeğim. Sabah da işe gidene kadar oynuyor falan. Evde olduğunda ben emziriyorum ve yemeğini hazırlıyorum geri kalan sorumlulukları eşimde.) Eşimde şefkat azaldı öfke ve gerginlik arttı. Sürekli gergin sürekli azarlama modunda. Herkese, herşeye öfkeli. Oturttum konuştum olmadı, şikayet ettim olmadı, küstüm olmadı, ağladığımı gördü olmadı, bebeğim stresimi anladı hırçınlaştı olmadı, kavga ettik olmadı. Ne yapacağımı şaşırdım. Başbaşa vakit geçireceğimiz zamanlar oluyor onlarda da ben yanaşmazsam asla elimi bile tutmuyor. Eskiden sarılırdık, öperdik ne bileyim en basiti birlikte gülerdik. Şimdi ben bir adım atmazsam asla ama asla bana iyilikle yaklaşmıyor. Bayramda da yaptı aynı şeyi. Ben kimsesiz hissettiğim için bayramlarda hassaslaşıyorum. Asla duygularımı anlamak ona göre davranmak istemiyor. Bir sürü hormonlarım değişti, şefkate çok ihtiyacım vardı ama beni resmen sevgisizliğe mahkum etti. Sevmiyormuş beni bence. Seven insan böyle yaklaşamaz sevdiğine. Ben de artık eskisi gibi katlanamıyorum yaşım 32. Çok zorluklar yaşadım. İlk evliliğimde şiddet gördüm zar zor boşandım. Şimdiki eşimle evlilik benim için çok büyük bir adımdı. Allah razı olsun asla lafını etmedi ilkinin ama bu sevgisizlik hissi beni mahvediyor. Ben de ona birşey hissedemiyorum böyle olunca.
Boşanmak istemiyorum çünkü ben kimsesiz kaldım, ailesizlik nedir bilirim. Bebeğim yaşasın istemiyorum.
En büyük hayalimdi güzel bir yuvamızın olması, aile olabilmek. Bunları biliyor herşeye şahit. Ona rağmen kendisine çeki düzen vermiyor. Ne yapmalı nasıl yaklaşmalı bilmiyorum. En büyük korkum sevgisiz bir evlilikti başıma mı geldi yoksa düzelir mi çocuğumuz büyüdükçe?
Şimdiden teşekkür ederim cevaplarınız için.
GÜNCELLEME: Hanımlar ben sanırım kendimi anlatamadım. Bir günde neler yaptığımı aşağıya yorum olarak yazdım. Hiç oturmadan gün geçirdiğim oluyor tek öğünle. Eşimin yaşı küçük değil 40 yaşında. Çocuk isterken enine boyuna düşündük. Ben de yoruluyorum ama eşime gerginlikle yaklaşmıyorum. Sorunlarımı tatlılıkla dile getirip çözmek istiyorum. Eşimin neden böyle olduğunu zaten biliyorum sormak istediğim şey geçer mi düzelir mi çünkü böyle bir eş değildi. Tecrübe edenlere bunu sordum. LÜTFEN erkek o’cular yorum yazarken bunu da düşünsün. Resmi tatillerde eşim dinlensin diye evde yalnız bırakıp çocuğumla arkadaşıma gittim bir kaç kere ama mesela ben evde 9.5 aydır hiç yalnız kalmadım hiç ayağımı uzatıp yatmadım anlatabiliyor muyum? Ona rağmen işleri tatlılıkla çözme taraftarıyım.
Son düzenleme:
