Eşimle bit kadardan beridir arkadaşız, çocukluk arkadaşım. Bir arkadaş olarak her halini bilirim, o da benim.
Buna karşın, nişanlılık süreci tanıdık kendimize, sevgili olarak da birbirimizi tanıyabilmek için.
Ardından evlendik. Aynı evin içinde nasılız, anlaşabiliyor muyuz diye birbirimizi test etmelerimiz devam etti.
Yer yer tartıştık, kavga da ettik, her evlilikte olabilecek şeyler ve fakat bir evlilik için "Kötüdür" denebilecek hiçbir şeyimiz olmadı evliliğimizde. Saygıdan ödün vermedik, zor zamanlarda koordine çalıştık vs vs... Her türlü birbirimizi tamamlayabildiğimizi gördük.
Buna karşın, ortalama 2 sene de çocuk için bekledik.
Maddi-manevi hazırlandık, birbirimizi ölçtük tarttık.
Şu an hamileyim ve hala daha endişelerim var, "Yetebilir miyiz" diye,
oysa ki biliyorum, evvel Allah yeteriz, otuna mokuna kadar planladık ya... Anlatamam.
Ve böyle konular gördükçe, sinirleniyorum arkadaşım.
4 aylık evlisiniz ve evliliğiniz öyle pek iyi değil ama çocuk istiyorsunuz.
Ne diyeyim? Ben bu kadar ince eleyip sık dokurken, kimilerinin bodoslama çocuk yapma sevdasına ne diyeyim?