çok üzüldüm ve birbirimizi en iyi biz anlarız, insanlar acımızın nasıl bir şey olduğunu bilmedikleri için gereksiz konuşabiliyorlar, çok acı ki ben de bebeğimi kaybettikten sonra face.de yakın diyebileceğim kişilerin bebekleriyle çocuklarıyla fotoğraflarını görüp çok üzülmüştüm, onların mutluluğunu kıskandığım için değil, kendi adıma üzüldüğüm için tabikii, ben mesela o fotoğrafların bana gizlenmesini isterdim böyle bir seçenek var face.de ancak duyarlı olanın aklına gelir, ama insanlar ince düşünmüyorlar,ben de fotoğrafını çerçeveledim oğlumun evde nereye gitsem yanıma alıyorum, konuşuyorum...bana taziyeye gelenler de bazen saçmaladılar,1 hafta sonra unutursun diyen oldu,yahu sen benim acımın ne kadar süreceğini nasıl kestiriyorsun, yine anne olursun diyenler oldu , Allah izin verirse tabiki yine olurum ama benim acım kavuşamadığım oğluma,yitip gidene
--- olsun olsun,üzülmee -- ne olsunu yaa sanki nüfus cüzdanımı kaybetmişim gibi olsun yine çıkarırsın gibi basit bişey mi ---tabi aslında hepsinin iyi niyetli olduğunu biliyosun ama sadece sarılıp başın sağolsun çok üzgünüm diyebilse...
Maalesef canım, insanlar aslında duyarsız değiller ama bizim acımızı küçümsüyorlar.
Arkamdan konuşulanlar kulağıma geldikçe, bir şeyleri yaşadıkça anladım ben.
Bizim acımızı göz ardı ediyorlar!
Çok da önemli bir şey değil yaşadığımız onlara göre.
Niye bu kadar üzülüyoruz ki. Niye bu kadar uzatıyoruz. Off offf.
Anlmıyorlar, böyle bir olay yaşamadıkça da anlamayacaklar.
Ve hatta uzun süre önce yaşayanlar var benim çevremde
onlar bile acısını unutmuş herhalde bana öyle cümleler kuruyorlar ki nasıl bu kadar gaddar olabildiklerine şaşırıyorum.
Nasıl atlatıcaz, ne zaman normal hayatımıza dönebilecez hiç bilmiyorum. Gerçekten bıktım hayattan.
Allah hepimize dayanma gücü versin, cennetinde yavrularımızla kavuştursun bizi. Çok özledim oğlumu
((((((((
Bende bir kimyasal birde missed abortus teshisiyle düşük yaşadım.İlkinde değilde ikincide kürtaj oldum.Beni sadece benim yaşadıklarımı yaşayan anlar dediğiniz gibi düşünüyorum..İnsanlar sağlık konusunda bile dedikodu yapmayı o kadar seviyorlarki,evliliğimizin 6.ayında bile hamilelik olmadı daha diye kardeşime ablan tedavi mi görüyor diye soran mı dersin hamile kalıp düşüncede
tüp bebek yaptılarda tutmadı herhalde dimi diye soran mı dersin..Tedavide görüyor olabilirimde tüp bebek yaptırmışta olabilirim ayıp mı yani ve seni ne ilgilendiriyorki..Cahillik ve düşüncesizlikten başka hiç birşey deil bu sorular yaa.Bünyesi taşımıyor herhalde diyen biçok kişi duydum arkamdan.İkinci düşüğümde kese gözüküyordu fakat yolk sac yoktu ilk boş gebelik teşhisi konulmuştu.Boş gebelik deyince bi akrabamızın nasıl yani bebek yok mu o nasıl bişeyki yaa genetik problemden kaynaklanıyodur kesin diyip teshisi koyanda oldu suratıma karşı..Sonradan yolk keseside bebek oluşumuda görüldü ancak kalp atışı alınamadı işte.Ne önemi varki boş olsun dolu olsun bebeğime kavuşamadıktan sonra.Doktora gideriz eşim kayınvalidem ben herşeyi sorarız tam doktorun odasından çıkıyoruz eşim ben çıkmış bulunduk kayınvalidem tekrar odasına girip bizden ayrı gene soru sorar doktora büyük ihtimal bu neden kaynaklanıyo diye.Sanki doktor bilse test yaptırmadan sebebini söylemiycek mi bize sen niye bizden sonra ayrı bi daha girip soru yöneltiyosunki doktora..Kayınvalidem iyi biridir ama işte en ufak şeyler bile o kadar incitiyorduki beni.Kola içtin dar giydin çok telefonla oynadın radyasyon sonra ne bilim vajinal ultrasona girdin dikkat etmedin diye eşimde suçladı bi ara beni,bebeği taşıyan benim diye tek sorumlusuda ben oldum..Kurtaja giriceğim önceki gece geç saatlere kadar uyuyamadım,eşimin oyle düşünmesi bana kendimi o kadar yanlız hissettirmiştiki.Ağlamaktan balon gibi şişmiş gözlerle kürtaja girdim.Çıktığımda eşim başımda ağlıyordu,gözlerimi açamıyordum narkozun etkisiyle ama sesini duyuyordum,5 sene flört dönemi 1 senede evliliğimizin içinde onun ilk kez benim için ağladığını duymuştum benimde yaşlar süzüldü gözlerimden(Normalde çok duygusal romantik biri değildir sağolsun :) )..Hastaneden herkes kucağında bebegiyle çıkarken ben ellerim bomboş çıktım işte..Çok zor günler geçirdim sizin gibi..
Kısaca çevremde herkesin bana hastalıklıymışım gibi baktığını hissediyorum maalesef üzerimde,sizde benimle aynı duyguyu yaşıyor musunuz merak ettim..Rabbim en kısa zamanda hayırlısıyla sağlıklı bi sekilde bebişlerimizi kucağımıza almayı nasip etsin..
Canım Allah sabır versin, umarım tez zamanda sağlıklı bir evladın olur.
Senin yaşadıklarını yaşadım diyemem
benim de oğlumu kaybetmeden önce 2 düşüğüm var ama nerdeyse kimse bilmiyor
yaşadıklarını yaşamayalım diye gizlemiştik gebeliği.
Bundan sonraki gebeliklerin için sana da tavsiye ederim.
İnsanlar acımasız, çoğu zaman iyi niyetli olduklarını düşünsem de, bazen emin olamıyorum.
Bu hassas döneminde çok daha dikkatli davranmaları gerekirken malesef öyle olmuyor.
Daha fazla üzülmemek için beklentileri düşük tutmak lazım, o da çok zor oluyor.
Zor bir sınavımız var ne diyim.
Ben insanlara açık olmaktan yanayım ve rahatsız olduğum birşey oldu mu direk söylüyorum.
Ama işin acı kısmı söylediğim halde susmuyorlar biliyor musun.
Söylediğim halde bile işe yaramıyor.
Bır bır bır sayıyor kadın cümlesine 'üzülme' diye başlayarak.
Böyle konuşmayın canım çok acıyor diyorum, duymuyor bile, umrunda değil ki. Allahım hepsini ıslah etsin.
Böğrüm deliniyor sanki, ne üzülmemesi yaa.
Rabbim hepimizin sabrını artırsın inşallah, amin.