Belki bu konuda ne desem ukalalık olur. Kaş yaparken göz çıkarmak, şu hayatta en Son istediğin şey.
Ellerim geri geri giderek yazıyorum.
Sağlığın şuan ne alemde eşinin bu konudaki ruh halini bilmiyorum.
Her ay, Hamile kalmayı ummak, sonucun olumsuz olması bir kadını yıpratıyor. Ne bileyim o kadar bekledikten sonra sevinmek, sanki dağın tepesinde tüm vadiyi denizi aynı anda görüp seyretmek gibi ilham verici, mutlulukla dolu.
Bunun üstüne kayıp yaşamak sanki dağdan aşağı düşüş gibi. Bir aileye yıllar gibi gelen, acılıkla dolu saniyeler yaşatıyor.
Bu günlerde hep şunu düşünüyorum. Bunca zorluğu atlayıp doğum yaparsam, dengemi yitirir miyim? Çocuğa olmadık anlamlar, karakterini sınırlayacak takıntılar im olur mu? Koruma iç güdüm yaralayıcı olur mu?
Bu travmadan ailem için ne kadar sağlıkla çıkabilirim.
Sonra diyorum ki iyi bir anne olabilirim. Çünkü daha şimdiden bunu düşünüyorum.
Şuan buna aklımı yoruyorum. Bu da bir emek.
EMEK VERİYORUM. İnsan en çok emeğini korur, en çok verdiği emeği sever.
Evet bir kadının bebeğini kendi göğsünden beslemesi bence harika bir mucize, bunu yapamayacağıma dair bir umutsuzluğumun olmasını düşünemem, olamaz deselerdi de hep bir ümit taşırdım.
Lakin,
Günün birinde bir bebeği almam gerekseydi ben yine de düşünürdüm.
Ona yapacaklarım, hissedeceğim kaygılar, vereceğim enerji miktarı değişmezdi.
Aynı emeği ona da verirdim.
Onu da severdim.
Ne bileyim belki yüzümüz hiç benzemeyecek, ama bir bebek gülüşünü, mimiklerini, olaylara olan tavrını duruşunu ailesinden kapar.
Evet belki, yüzünüz benzemeyecek ama bir gün bakarsın ki senin gibi gülüyor, bir bakarsın ki sadece sende olan bir şaşkınlık tavrının aynısını yapıyor, senin gibi yiyor, giyiniyor, konuşuyor, belki senin gibi çalışkan yada esprili bir hazır cevap aklını kapmış.
Yalnızlıksa, evet bazen hiç birimiz istteklerimize hayallerimize, ulaşamıyoruz ümidini kırılıyor ve kimse bizi anlamıyor. Kısaca hepimiz kendi bacağımızdan asılıyoruz.
Ama böyle "tatlı bir ümitle yaşamayı yaşlanmayı, ona emek vermeyi" hiç düşündün mü?
