Bebeğimle ilgilenemiyorum,çok huzursuzum.Anne sütü mü,anne şevkati mi daha gerekli?

V

vertigo

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
14 Temmuz 2008
471
7
arkadaşlar çok kötüyüm lütfen bana yorumlarınızı fikirlerinizi yazın çok ihtiyacım var ben 10 yıldır ilaç kullanan bir obsesif kompulsif hastasıyım bu süreç içinde çok bırakmaya çalıştım ilaçları ama olmadı yapamadım her seferinde baştan başladım stresten bebeğim olmadı tüp bebekle çok şükür oldu hamileleiğim boyunca ilaç içmedim çok zorlandım ama dayandım ama artık yapamıyorum sanırım 11 mayısta doğum yaptım 1 hafta sonra bebeğim hastaneye yattı emiyor zannettik halbuki almıyormuş çok kilo kaybetti şimdi de biberonla önce sağdığım sütü sonra mamayı veriyorum bir iki gündür yavaş yavaş almya başladı memeyi ama çok zorla sadece 10 dakika emiyor sonra bırakıyor. ve ben hiç iyi değilim kendimi çok kötü hissediyorum hiçbişeyden zevk alamıyorum bütün gün çarpıntı mide bulantısı yanması uykususzluk soğuk soğuk terleme berbat durumdayım konuşmak gülmek istemiyorum bebeğimle de ilgilenenmiyorum annem ve kayınvalikdem var yanımda onlar bebeği alıp güler konuşurken sinir oluyorum sen de bebeğini al öp sev diyorlar yapmaya çalışıyorum ama öyle söylenince bile deli olyorum özellikle kayınvalidem gitsin istiyorum kötü niyetli bir kadın değil ama herşey batıyor bana onlar olmasa da bebekle ilgilenecek gücüm yok
lütfen şu sotularımı yanıtlayın bu durum ne zaman geçecek????????????*
yavrum doğalı 20 gün oldu ama ben bir türlü zevk alamıyorum yavrumun anne sütüne mi yoka anne şefkatine mi daha çok ihtiyacı var çünkü ilaca başlarsam süt veremem ama belik biraz toparlanır ve yavrumla daha iyi ilgilenirim ne biliyim çıkmazdayım nolur yardım edin
 
öncelikle geçmiş olsun eminim herkes senin gibi süreçten geçiyor 20 gün olmuş dayanmışsın az daha dayan ,çık dolaş,arkadaşlarınla buluş zorlada olsa,evde birilerinini olması bazen insanı boğsada bu durumun güzel yanlarını düşün 1 saatliğinede olsa çık ,kimseyle görüşmek istemiyor olabilirsin en azıından saçına fön çektir gel,eminim iyi gelecektir,32 haftalık hamileyim bende senin gibi kimbilir neler yaşayacağım...
 
Canım hastalığın hakkında çok fazla bilgili değilim ancak şu anda bulunduğun süreç zaten çok zor bir süreç. Çünkü lohusalık sağlıklı insanların bile kabusu. Ama başlığında bile bunun üstesinden gelebileceğinin sinyallerini veriyorsun zaten bence. Bunun bir sınav ve atlatılıp geçirilebilecek bir dönem olduğunun farkındasın. Hamileliğin boyunca ilaç almamayı başarmışsın. Bu şimdi neden olmasın? Sadece kendine inan. Biz sadece seni yüreklendirebiliriz ama asıl iş sana düşüyor. Seni mutlu eden şeyleri yapmaya çalış. Çocuğunla ilgilenmenin seni olumsuz düşüncelerden uzaklaştıracağına inan. Annelik gerçekten zor ama bu bebeğin sana iyi geleceğine ve dünyanın en harika annesi olacağına inanarak kendini motive et. Zaten zor bir şekilde bebeğini kucağına almışsın bu senin harika bir anne olacağının belirtisi değil mi sence de?Nacizane fikirlerim umarım yardımcı olabilirim.
 
bende 17 günlük anneyim
hiç bişe yemek yapmak istemıyorum herkes herşey batıyo
kaynanam burdaydı 15 gün deli etti beni
boğasım geldi bebegimle ilgilennıyorum ama cok yorgun durgunum
ne bilyim tuhaf haller içindeyim
 
canım ben hamilelikte hem fiziksel hemde ruhsal bir cok sıkıntı gecirdim. dogumdan sonra lohusalık döneminde bir cok insanın depresyona girdiğini biliyordum. hamileliğimin son aylarında bu korku beni daha beter yaptı. halbuki doğumdan sonra bir kac aglama hariç öyle bir sıkıntım olmadı. cünkü bebeğim dogdugu anda sunu düşündüm. artık hayatta yalnız değilim...
kendimden cok düşünmem gereken bana muhtac bir varlık var... hep kendimi motive ettim. bende 4 sene ilaç kullandım... inan seni cok iyi anlıyorum... sürekli motive etmeye calış kendini eşinden yardım iste mutlaka... ben öyle yaptım...bana karsı anlayıslı olmasını ve desteklemesini istedim...
beni olumsuz etkileyen insanlar oldu etrafımda esimi aradım onunla konustum aksam geldi bebişi aldık dısarı cıktık hava aldık...bunu bebiş 1 haftalıkken bile yaptık inan sana cok iyi gelicek...
esin sen ve bebeğin cıkın bir yürüyüs yapın veya bırak bebişi annelere aksamları cıkın bir yemek yiyin eşinle... bu dönem gecici unutma...40 gün sonra bitecek ben iyiyim atlatıcam gecici bir dönem de kendine... hayat güzel,saglıklıyız dünya güzeli bebeklerimiz var...
 
daha 40ım çıkmadı diye düşünme canım.o olay kalmadı artık.eşinle annenle koy bebeği pusete git parklara çay bahçelerine.bak şanslısın ki güneşli günlerde doğum yaptın.kış olsa daha beterdi bunu değerlendir.lohusalık zor bir süreç.artı rahatsızlığınız da eklenince çok zor.kendinizi fazla dinlemeyip bol bol gezin.
 
sana en iyi tavsiyeyi ben verebilirim çünkü ben okadar ağır geçirdimki lohusalık dönemini inan anlatılcak gibi değil benim yaşadığım olumsuzluklardan dolayı psikoloji diye bişe kalmamıştı

bak sana kesin net söylüyorum sakın kafana takma geçiyor benim geçtiyse inan herkesin geçer sabret biraz çocuk 2 aylık olduktan sonra bak gör hayat ne kadar tatlılaşıyor ama sabret düzeleceğine inan fazla yalnız kalma ailenle sık birlikte olmaya çalış arada çık dolaş iyi olacaksın merak etme...
 
hastalığın hakkında çok fazla bir bilgiye sahip değilim, ama hamilelikte kendini zaptettiysen yine üstesinden gelebilirsin diye düşünüyorum. ama nacizane fikrim anne sütü elbette önemli ama bence anne şefkatı çok daha önemli. bir uzmanla görüşüp tavsiye alabilirsin, belki ilaç olmadan sana yardımcı olacak bir tedai vardır. ama yoksa da çok dert edilecek bir şey olduğunu düşünmüyorum, sen sağlıklı olacaksın ki yavruna sağlıklı bir hayat vereceksin.
bu arada diğer arkadaşların dediklerine katılıyorum oğlum 1 haftalıktan beri hep geziyoruz, ki benimki sonbahar bebeği. kışın da hep gezdik en azından haftasonları eşim ben ve yavrum. hem benim yanımda kimse de yoktu. şansın var iki annen de yanında. çok sıkılırsan 1-2 saatliğine bebeğini onlara bırak sevdiğin insanlarla vakit geçir.
 
öncelikle çok geçmiş olsun.benim kayınvalidemle aram gerçekten iyidir.çok iyi niyetli,bebekle ilgili herşeyi bana sorarak yapan bi insandır Allah razı olsun.bu iyiliğine rağmen lohusalıkta herşeyi batıyodu bana.sürekli ağlıyodum hepsi bitti çok şükür.eminim senin bu zor günlerinin de bir sonu olacak.evet anne sütünün yerini tutan bişi henüz bulamadılar belki bi gün bulacaklar ama anne şefkatinin yerini hiç ama hiç bişey tutamaz.ne olur bebeğinin tadını çıkarmaya çalış.o kadar çabuk büyüyolar ki her geçen dakikayı değerlendirmemiz lazım.ilk günler ben de bebeğimi benimsiyememiştim.başkasının bebeğini seviyomuşum gibi geliyodu. şimdi ise ondan bahsetmek bile kanımı kaynatıyo. ne olur inan hepsi gecip gidecek.ilk zamanlarda uykuları düzenli değil o yüzden bizim düzenimiz de alt üst oluyo ama yavaş yavaş ağlama şeklinden bile ne derdi olduğunu anlar hale geliyosun. uykuları düzene giriyo sen de bebeğe göre yeni bi düzen kuruyosun yeniden. kaos bitiyo yani. hele bekle bi de gözünün içine bakıp ilk gülücüğünü atsın o zaman sen de şimdiki halini hatırlayıp gülüp geçeceksin. bebeğin karnı illa ki doyar önemli olan anne sevgisini hissetmesi. hamileleğin boyunca ilaç kullanmaman aslında ne kadar iyi bi anne olduğu gösteriyo. biraz sabret her zor günün bi sonu var inan...
 
ah benin benim ikizlerim çok küçük doğmuştu biri 6 gün diğeri 10 gün küvözde kalmıştı.eve geldiler normal bebekten küçük,değişik.komşum geldi bu iyiymiş de bu niye böyle dedi daha küçük doğana çirkinmiş.nasıl zoruma gitti.bi bakalım diyince yolda biri küçük olanı göstermek istemiyordum bu ne biçim derler diye..öyle üzülüyorum ki şimdi.hep rüyalarımda onun öldüğünü görüyordum Allah korusun.insanlıktan çıkıyor insan ilk etapta işte böyle saçma duygular yaşıyor.oysa şimdi oğullarım o kadar yakaışıklı kiiii şimdi 4.5 aylık hamileyim 3.5 kilo bir bebeğim olacak mı diye bekliyorum.mis gibi sağlıklı biraz büyük onlara göre ve mutluyum biliyorum zor olacak üçüyle beraber ama Allah vermezdi yapamıycak olsaydım.o dediğin obsesiflik kompülsif olayını ben de çok seneler önce yaşadım ve kendi başıma atlattım..şimdi hiç sallamıyorum hadi ordaaaaan diyorum aklıma gelen düşüncelere..sen mi güçlüsün ben mi diyorum.sen benim hayatımı mahvedemezsin,ömür zaten kısa diyorum.güçlüsün sen annesi bebeğini seviyorsun.annen hayatta maşallah,kayınvalidenle ne güzel birarada kalabiliyorlar,bizimkiler kalmasın valla velhasıl geçer geçer merak etme nasıl istiyorsan öyle yap ama emzirmek de dünyanın en güzel şeyi unutma
 
Allah yardımcın olsun.. lohusalık başlı başına zor zaten... hepimiz bir sınavdan geçiyoruz aslında güçlü olmaya çalış. bebeğine uzun uzunn bak. üstelik onu arayıpta bulmuşsunn bak allah nasip etmiş ne güzel kaç yıl bekledin kimbilir belki de bütün dertlerinin devası ve cevabı onda. kucağa alışmasın filan diye düşünme gerekirse her fırsatta kucağına al zorlada olsa yanında uyut başka şeyler düşünecek fırsatın olmasın ki hastalığından dolayı bunalma. dışarı at kendini ev insanı boğabiliyor bazen..
 
bu hastalık başka şeyler düşünmemeyle olmuyor ki canım.her şeyden rahatsız olabiliyorsun.tabi herkesin yaşadığı farklıdır ama beyine saplantılı düşünceler yerleşiyor atamıyorsun kafandan daha sonra bunlar senin insanlarla ilişklilerini engellemeye kadar gidiyor.hep huzursuz oluyorsun.bişey olacak şöyle yapmazsam kötü bişey olacak gibi vs.ben o kadar abartmıştım ki sürekli annemin ya da babamın öleceğini sanıyordum durmadan kıbleye doğru yerde oturup dua okuyordum,gezmeye bile gitsem.örneğin yemek yiyordum papatesi değil de önce patlıcanı ye yoksa bişey olacak gibi o kadarrrrr saçma o kadar saçmaydı kiiii.......bi abdest almaya kalksam defalarca defalarca alırdım tekrar tekrar bazen pes edip bırakırdım ya da aşırı el yıkıyordum çok mutsuzdum çooooookkkkk...en sonunda üniversite sınavını kazandım gittim orda attım her şeyi ama namaza yaklaşamadım uzun bir süre malesef.benim yaşadıklarım ailemdeki o dönemdeki huzursuzluktan ve okuduğum aşırı korkutucu dini kitaplarrdan olmuştu.tabi herkesinki farklı arkadaşım ne yaşadı bilemem.ama inan her şeyi sen yönetiyorsun.o gücü kendinde bulduğunda zafer senin olacak benim gibi
 

yazdklarından hastalığı şimdi anladım canım haklısın takıntılılı bir hayat. yengem doğum sonrası olmuştu. çok farklı şeyler var ama birini paylaşayım.saatlace gusül abdesti almaya çalışırdı. amcam sürekli banyoda beklerdi. yanlız uzun süre yıkanamadı. yüksek sesle sayardı unutursa amcam hatırlatsın diye. çok zor günler geçirdik hep beraber. bebekle hep ben ilgilendim o yüzden bebek anne baba demeden benim adımı söyledi ve benim adımla ağladı. ama geçti çok şükür. allah herkesin yardımcısı olsunn.
 
canım hastalığın ortada buna bide doğum sonrası depresyonu eklenmiş görünüyor. bebeğine en çok lazım olan tabiki sensin. ilaç içmen gerekiyorsa içmelisin; sonuçta anne sütü almadan büyüyen birçok bebek var. bende dr. tavsiyesiyle ilaca başladım ama sütten kesmem gerekmedi. gerekseydi bırakacaktım mecburen ; çünkü bebeğimin anne sütü kadar benim sevgi ve ilgimede ihtiyacı var. kendini sevmeyen ilgilenmeyen bir annne süt verse ne olur ki ?
 
arkadaşlar hepinize çok ama çok teşekkürler inanın kaç gündür nasıl perişan olduğumu size anlatamam tam toparlanıyorum diyordum aynı okulda çalıştığım çok yakın bir öğretmen arkadaşım aniden vefat etti mahvoldum tekrar dibe vurdum durmadan ağkıyorum ALLAHIM nolur bana yardım et dünyada bunca hastaLIKLAR ölümler kederler var bana nurtopu gibi bir çocuk bahşettin ama ben nankörlük yapıp şükretmiyorum diye ağlayıp dururyorum konuşmak istemiyorum annem kayınvalidem bana nasihat etmeye çalışyorlar ama onları dinlemek bile istemiyorum herşey batıyor kızızmın ağlama sesini bile duymak istemiyorum ama bir taraftan korkuyorum sevdiklerime bişey olcak diye bugün dayanamadım dra gittim çrşambaya kadar bekle dedi ama sanırım ilaca bşalıycam datyanamıorum önümü göremiyorum
 
hakkında hayırlısı olsun inş. ilçalarına başlamak senin için daha hayırlısı olacak galiba. dilerim ileride kızına sarıldıkça yenersin bu hastalığı. gün yerine geçmesin inş..
 
mrb canım
bende bağırsak hastasıyım hamile kalmadan önce tedavi görüyodum ve hamile kalınca 2 yıllık tedavimi yarım bıraktım hamileliğimde bi sıkıntı yaşamadım bebeğim şuan 5.5 aylık ve hala tedavime başlayamadım bebeğimi emziriyorum diye ama kendimi sıkıntıya sokmuyorum birçok hastalığın sebebi stres ve sıkıntı bunu unutma kendini nasıl şartlandırırsan öyle olursun
ben iyiyim dee beynine kabul ettir bunu
kaynanana gelincede bence şanslısın ben tek büyüttüm bebeğimi sezeryanla doğum yapmıştım kimse yoktu yanımdaa kaynananın amacı sana yardımcı olmak bebeğine alıştığını görünce eminim gidicektir seni çok iyi anlıyorum ama bebeğein 2 3 aylık olsun çok bağlanıcaksın ona ve uyuduğu zamanlarda özliyceksin uyansada oynasam bebeğimle diye
annesin sen bebeğin için güçlü olmalısın
ikinizinde birbirinize ihtiyacı var
ona sıcaklığını sevgini hissettir
herşey gönlünce olsun
 
ilaçlarını hamile kaldığında birden bırakmak zorunda kaldın muhtemelen. ama psikolojik tedavide kullanılan ilaçlar genelde bir anda bırakılmıyor; sürece yayıp, azaltarak bırakman gerekirdi. tabi senin durumun mecburiyetten. ama durumunun kötüleşmesinde bunun da etkisi olabileceğini düşündüm. doktoruna danıştın mı bilmiyorum ama danış mutlaka bir çözümü vardır.
 
evet anlıyoruz seni.madem ilaca başlaman gerekiyor başlarsın.emziremezsen de üzülme en azından sağlıkla kucağına alacaksın onu. keyfi için emzirmeyen birsürü insan var ama senin sebeplerin var.kendini suçlama hiç.arkadaşına gelince yaaa hayat böyle işte malesef.başımıza her şey gelebiliyor ama biz bilemiyoruz.ben yıllardır atanamıyorum yoksa ben de şimdiye çoktaaan öğretmen olmuştum.ama düşündüm neden kendimi yıpratıyorum ya yarın ölürsem olur ya.yazık değil mi tükettiğim ömüre.olursa olur olmazsa olmaz dedim.3.bebeğimi de doğuracam ekimde ondan sonrası Allah kerim.artık o bişey söyleyecek bu aşağılayacak diye de bakmıyorum.çocuklarımla kocamla annem babam kardeşimle ne kadar güzellik yaşarsam o kadar iyi..öyle bakmak zorundayız dünyaya
 
Allah yardımcın olsun canım.zor işin ama geçecek.bende ilk gebeliğimde bebeğimi kaybettikten sonra ikinci gebeliğimde bebeğime kavuştum.çok istedik Allah nasip etti.çok zor bir hamilelik geçirdim.onunla birlikte lohusalıkta çok zordu.bazen delirecek gibi oluyordum.akıl alacak gibi değil ama hiç unutmam daha 20 günlük falandı.evde yanlızım.oğluş alıyor.öyle bir sinir krizi geçirmişimki.annemi aradım çabuk gel yoksa camdan aşağı atıcam bunu diye ağladım.ki ben çocuk delisi ve ailesine aşırı düşkün biriyim.ama öyle zamanda insanın aklı yerinde olmuyor resmen.o gün sabaha kadar susmadan ağladım.sonra annem dedi ki sen ne zorluklarla dünyaya getirdin.istedin Allah sağlıkla kucağına verdi.ya o olmasaydı.o sana muhtaç.sen verirsen karnı doyuyor sen mutluysan mutlu oluyor.artık annesin önce bebeğini düşüneceksin.bunun içinde önce kendini toparla mutlu ol ki bebeğinde mutlu olsun.o zaman ben de dank etti.o günden sonra bir de ne zaman sıkılsam dua okuyorum.bana terapi gibi geliyor.senin durumun biraz daha farklı.akıl vermek belki bana düşmez ama bak sen de ne zorluklarla dünyaya getirmişsin yavrunu.önce anne olduğunu unutma.sonra kendini mutlu edecek şeyler yap.seni rahatlatacak şeyler.ben dua okuyunca,sevdiğim bir dostumla tlf.bile konuşunca rahatlarım.önemli anne sütü tabi ama açlıktan ölen bebek yok.ama sevgi hepsinden önemli.daha şimdiden atılıyor onların karakterlerinin tohumları.sevgisiz bebek anne sütü alsa ne olur.çok uzattım neyse umarım herşey yoluna girer ve sağlıkla mutlu zamanların olur bebeğinle..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

V
Galiba ilaca artık direnemeyecek noktaya geldim
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
2K
vintagelin
V
Travmatik Doğum hikayem
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
9K
aden23
A
C
Çocuk Hastalıkları 7 aylık bebeğim de aşırı halsizlik ve keyifsizlik çok üzgünüm
Yorumlar
6
Görüntüleme
5K
Cakesbyseyda
C
L
Torununu benden kıskanan kıskanç kayinvalide
2 3 4
Yorumlar
61
Görüntüleme
12K
hicmakam
  • Makale
Hamilelikte Acı Yemek Zararlı Mı? Bebeğe Zarar Verir mi?
Yorumlar
0
Görüntüleme
7K
ProfDrBulentTiras
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…