03.02.2022 regaip kandilinde sezeryan doğum yapıp bebeğimi kaybettim.
Aslında bebeğim 28.haftaya kadar gayet sağlıklıydı hamileliğim çok güzel ilerliyordu.28.haftada rutin kontrole gittiğimizde doktorum bebeğimin kalbinde sol kapakçıkta büyüme gördü ve anlam veremedi.En son 2 hafta önce geldiğimizde herhangi bir problem yoktu. Doktorumda şaşkındı,bizde. Hemen 22.haftada gittiğim perinatoloji doktoruna gittik, o da aynı şeyi söyledi ve kalbinde ritim bozukluğu da vardı aynı zamanda.Geçen hafta grip atlattığımı söyleyince belki de ‘sende vardır kalbinde bir ritim bozukluğu bebeğinde ondan etkilenmiştir hemen bi doktora görün eğer sende bir sıkıntı yoksa çocuk kardiyolojisine görün’dedi. Hemen randevu aldık gittik ve ilk defa bende bi sıkıntı olsun diye dua ettim çünkü sıkıntı bendeyse bir ilaçla halledilebilirmiş.Bende çıkmayınca çocuk Kardiyolojisine gittik. Doktor baya bi inceledi ilk defa gördüğüm bir bulgu ben bunu bir araştırim dedi. Aynı zamanda perinatoloji uzmanıda bu durumu araştırıyordu. Yani herkes böyle bir durumla ilk defa karşılaşıyordu. Dünyam başıma yıkıldı oğlumu dört gözle beklerken bu durumla karşılaşmak hemde 7 aylık bir bebekte ne olduğu bilinmeyen bi durumla karşılaşmak çok tedirgin edici ve üzücüydü. Yüzmüş yüzmüş kuyruğuna gelmiştik ve doktorların hepsi resmen ayağa kalkmıştı ve en sonunda kalbe nerden geldiği nerden çıktığı belli olmayan bir damarın gereksiz yere kan pompaladığı teşhisi kondu ve bu ilerleyen dönemde kalp yetmezliğine yol açabilirdi yani durum riskliydi ama biz eşimle bunu asla kabul etmek istemedik.Bizim oğlumuz sağlıkla gelecekti sağlıkla gelmese de iyileşecekti. Doktorlar birbiriyle bağlantı kurmaya başladılar hepsi bizim için en iyisini planlıyordu ve perinatoloji doktorumuz Ankara’da doğum yapmamızı önerdi orda çok iyi bir kalp ve damar cerrahisi olduğunu ve doğum yapılması gereken hastanenin tam teşekküllü olması gerektiğini söyledi. Toparlanıp Ankara’ya gittik 30.haftamızda orda da kardiyoloji doktoru baktı ve bebeğimin doğar doğmaz anju olabileceğini söyledi.Ve beni doğum yaptıracak olan doktoruma yönlendirdi o da perinatoloji bölümündeydi. Doktor suyumun fazla olduğunu bebeğin iri olduğunu söyledi ve buralarda olun her an hersey olabilir dedi. Çok korkuyoduk bütün doktorlar tedirgindi ve çok riskli bir durumla karşı karşıyaydık. Mersin’e geri döndük burda son işlerimizi toparladık.Her ihtimale karşı akçiğer geliştirici iğne vurulduk.Bu arada sık sık bebeğimin kalbini kontrol ettiriyorduk herhangi bir sıkıntı yoktu derken 33+4 te akciğerde bir kan görüldü.Kan kalbe o kadar çok pompa yapmıştı ki akciğere sıçramıştı.Sadece kalp değildi artık sıkıntı daha da büyümüştü. Hemen Mersin’deki doktorum Ankara’daki doktorlarla görüştü anlattı durumu doktorlar benimle görüştüler ve hemen gel dediler. Ertesi gün hemen yola çıktık (03.02.2022 de saat 10 )
Akşam üzeri 4 buçuk gibi geldik hemen perinatoloji uzmanının yanına gittik.O gün bebeğim çok hareketliydi.Mersin’den Ankara’ya gidene kadar hiç durmamıştı. Acaba bana bişey mi demek istemişti. Yada rahat mı değildi hep soruyorum bunu kendime
Doktorumda çok hareketli olduğunu farketti ve beni hastaneye yatırdı süreklı nts yle hareketlerini kontrol ediyorlardı hemşireler. Yanıma eşimi bile almamışlardı koronadan dolayı yalnızdım. Çok korkuyordum.Çok acıkmıştım ama doktorum aç bırakın demiş hemşirelere. Annemi bile getirmemiştik yanımda çünkü doğumun bu kadar erken olabilecegını düşünmemiştik.O gün regaip kandiliydi hava buz gibiydi ve ben o hastane odasında bebeğimle başbaşa bir yandan nts nin sesi bir yandan bebeğimin tekmeleri hüngür hüngür ağlayarak dua ediyordum.Derken hemşire içeri girdi saat 21:30 civarı sizi doğuma alıcaz dedi.Nasıl yani diyebildim ben daha bugün gelmiştim biz tedbir amaçlı yatıyorduk çok ani olmuştu. Bebeğimin çok hareketli olması meğersem iyi değilmiş NTS kayıtları da onun iyi olmadığını gösteriyormuş derken hemen eşimi aradım ağlaya ağlaya.O arada beni hazırlıyorlardı.Eşim geldi elimi tuttu sıkıca ve beni doğumhaneye kadar uğurladı.Hüngür hüngür ağlıyordum.Çok korkuyordum 33+5 tik daha. Tamam 2 hafta önden gidiyorduk ama hiç hazır değildim.Ve bebeğimin sıkıntıları vardı ameliyata girecekti belki derken o kadar stresliydim ki anlatamam. Ameliyat masasında etrafım kalabalık hem bebek için hem benim için. Spiral anestezi yapıldı ve kendimi kastığım için iğne çok zor yapıldı. Yarım saat 40 dk yı bulmuştur belki de.O Arada bebeğim son tekmelerini atıyormuş ama haberim yokmuş.Resmen bana veda etmiş benim oğlum. O son tekmesini hiç unutmicam.
Derken iğne vurulmasıyla bebeğimin doğması bir oldu ağlamaya çalıştı ağlayamadı bebeğim sadece minicik bi ses çıkardı. O ses hiç gitmiyor kulağımdan. Yukardaki ışıklardan yansımasını gördüm çok güzel bi bebekti canım oğlum benim.Ağlamayınca hocam niye ağlamadı dedim ama ses çıkarmadı kimse.Sonra yan tarafa aldılar bi panikle ve oğluma gözlerimin önünde kalp masajı yaptılar. Ayakları o kadar güzeldi ki bebeğimin öpemeden gitti. Yoğun bakıma aldılar sadece 2 saat yaşamış ve gitti meleğim
Nasıl dayanıcam bilmiyorum
Sebebi bilinmiyor genetik araştırılıyor. Benim aklımda bir sürü soru işareti var hamileyken 2 tane biontech oldum açana ondan mı diye bile aklıma geldi.26.haftamda çok fena grip oldum test oldum negatif çıktı ama acaba o an corona mıydım. Kafamda bir sürü soru işaretiyle gitti bebeğim
Benzer durumu yaşayan var mı
Seninde başın sağ olsun.. Allah ım sana sabırlar versin ki veriyor zamanla ilk günkü gibi kalmıyorsun.. Sana tavsiyem ağla atma içine. Canın ne zaman isterse o zaman ağla.. Bu acı çok başka acı çünkü. Sakın içine atma güçlü durmaya çalışma. Ağla. Doktorlar neden görmedi anlamıyorum diyosun ya varsa tlfonları ara sor. Neden görmediniz diye. Ben sordum mesela 28. Haftaya kadar neden görmediniz diye hep sorguladım. Nedenini öğrendim ama tabiki bu sefer de Allah a sordum neden ben diye. Bu soruyu sormamamız gerekiyormuş ama yapıyosun malesef. İsyan etmemeye çalış. Şükret sürekli inşirah suresini oku o biraz olsun rahatlatıyor. Bana burdan bir arkadaş şöyle demişti sen 9 ay boyunca pamuklara sarılı da olsan bunun yaşanacağı varmış. Kendini suçlama demişti. O an anlayamamıştım daha çok yeniydi ama şimdi evet diyorum gerçekten öyle. Bizim meleklerimizin yiyecek ekmeği yokmuş bu dünyada yoksa neden yaşamasınlar ki.. Bir tek bizim meleklerimize mi dar geldi dünya. Tabiki hayır. 
🕊
