Bende şuan bebek istiyorum ama asla ben mükemmel bakarım düşüncem yok aksine çok korkum var. Herkes iyi şeyler düşünmüyor zaten. Ama aldırmamandan yanayım. Allah onun sevgisini verir ayrıca bi psikologla görüşmenizi öneririm. Kalbi atmaya başlamış kıymayın yavruyaArkadaşlar merhaba ,34 yaşında 8 aylık evli bir bayanım.7 haftalık hamileyim.Daha öncede bebeğime alışamıyorum olarak konu açmıştım.Gün geçtikçe gerçekten bebeği istemediğime ve aldırmaya karar verdim.Linç etmek isteyen arkadaşlar mutlaka olacaktır. Neden daha önce düşünmedin neden korunmadın madem istemiyordun gibi.Bilmiyorum inanın bunları bende hergün düşünüp keşke diyorum.Biraz eşimin gazıyla ,çokça o istedi diye yaptım bir hata.AAma şu anda anlıyorumki ben bu sorumluluğu asla alamıcam .Gerek şartlarım ,gerekse anne olma fikrinden ne kadar uzak olduğumu anladım.Çalışıyorum ve hep çalışmak zorundayım.Kendimi suçluyorum.Suçlamak istemiyorum.Eşim çok istediği için perişan halde ben öyleyim.Çok severek evlendik.Önceden çocuğumuz olmasada olurdu .Ama şimdi bu düşüncemi anlamıyor,biliyorum çok üzgün olduğunu anlıyorum.ama bende içimde çok savaş verdim ama yapamıyorum.Belkide Allah bana o duyguyu bahşetmedi .Bir taraftan hayat benim hayatım diyorum.Beden benim.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.İstemediğim halde bunu yaparsam ileride pişmanda olduğumda geri dönüşü asla olmayacak. Sonuçta bu bebeği ben taşıcam,doğurucam ömür boyu en büyük sorumluluğunu ben alıcam ve ben buna kendimi asla hazır hissetmiyorum.Beni yargılamayın lütfen. Zaten eşim tarafından yetericnce yargılanıyorum ,suçlanıyorum bununla başa çıkamıyorum. Çoks everek evlendik ama bu kararımdan sonra resmen nefret diyor benden .Demekki diyorum tek derdi çocuk sahibi olmakmış. Bana sevgisi buraya kadarmış
bu bebek siz milyonlarca kontrol hapı içseniz bile dünyaya gelecekti. doğum ve ölüm kaderdir. o bebeğin anne rahmine düşeceği gün ve saat belliydi. öyle de oldu siz ne yaparsanız yapın o bebek size emanet olarak gönderildi. rabbim size nasip etmiş ne güzel. herkes bu korkuları yaşıyor. yaşamıyorum diyen yalan söylüyordur. benim bildiğim tek bir şey var eğer Rabbim o bebeği size nasip ettiyse demek ki Rabbim size güveniyor. siz neden güvenmiyorsunuz ki ? bi düşünün derim.Arkadaşlar merhaba ,34 yaşında 8 aylık evli bir bayanım.7 haftalık hamileyim.Daha öncede bebeğime alışamıyorum olarak konu açmıştım.Gün geçtikçe gerçekten bebeği istemediğime ve aldırmaya karar verdim.Linç etmek isteyen arkadaşlar mutlaka olacaktır. Neden daha önce düşünmedin neden korunmadın madem istemiyordun gibi.Bilmiyorum inanın bunları bende hergün düşünüp keşke diyorum.Biraz eşimin gazıyla ,çokça o istedi diye yaptım bir hata.AAma şu anda anlıyorumki ben bu sorumluluğu asla alamıcam .Gerek şartlarım ,gerekse anne olma fikrinden ne kadar uzak olduğumu anladım.Çalışıyorum ve hep çalışmak zorundayım.Kendimi suçluyorum.Suçlamak istemiyorum.Eşim çok istediği için perişan halde ben öyleyim.Çok severek evlendik.Önceden çocuğumuz olmasada olurdu .Ama şimdi bu düşüncemi anlamıyor,biliyorum çok üzgün olduğunu anlıyorum.ama bende içimde çok savaş verdim ama yapamıyorum.Belkide Allah bana o duyguyu bahşetmedi .Bir taraftan hayat benim hayatım diyorum.Beden benim.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.İstemediğim halde bunu yaparsam ileride pişmanda olduğumda geri dönüşü asla olmayacak. Sonuçta bu bebeği ben taşıcam,doğurucam ömür boyu en büyük sorumluluğunu ben alıcam ve ben buna kendimi asla hazır hissetmiyorum.Beni yargılamayın lütfen. Zaten eşim tarafından yetericnce yargılanıyorum ,suçlanıyorum bununla başa çıkamıyorum. Çoks everek evlendik ama bu kararımdan sonra resmen nefret diyor benden .Demekki diyorum tek derdi çocuk sahibi olmakmış. Bana sevgisi buraya kadarmış
Cana kıyacak ikinizden olan parçayı istemeyecek birine eskisi gibi sıcak bakmaması normal önceden olmasa olur demiş ama olursa aldırma düşüncesi çok başka bişey valla daha yeni 1 yaşına girmiş evladım var ben 2. Yi istemedim yani oglum 3 yaşına gelmeden olmasın diye düşündüm hep bir saat önce hamile oldugumu ögrendim büyük şok oldu bana hazır degilim evet eşim çok istedi 2 yi hemen olsun beraber büyüsünler kardeşlik güzel diye ama ben duyunca çok kötü oldum oturup agladım çünkü bebegim daha küçük ve dün akşam 7 den sonra beni hiç emmek istemedi zaten bu yüzden test yaptım şuan onun emmek istememesi ve 2. Çocuk fikri ile kalmış haldeyim ama hiçbir zaman aldırmayı düşünmem şu hayatta pişman olmadıgım tek şey evladım çünkü bence biraz daha düşünün 10 haftaya kadar zamanın var kendinize ve eşinize zaman verin biraz evlat güzel şey yaşamadan önce olmasada olur diyor insan ama olunca ben nasıl böyle düşünmüşüm diyorsunArkadaşlar merhaba ,34 yaşında 8 aylık evli bir bayanım.7 haftalık hamileyim.Daha öncede bebeğime alışamıyorum olarak konu açmıştım.Gün geçtikçe gerçekten bebeği istemediğime ve aldırmaya karar verdim.Linç etmek isteyen arkadaşlar mutlaka olacaktır. Neden daha önce düşünmedin neden korunmadın madem istemiyordun gibi.Bilmiyorum inanın bunları bende hergün düşünüp keşke diyorum.Biraz eşimin gazıyla ,çokça o istedi diye yaptım bir hata.AAma şu anda anlıyorumki ben bu sorumluluğu asla alamıcam .Gerek şartlarım ,gerekse anne olma fikrinden ne kadar uzak olduğumu anladım.Çalışıyorum ve hep çalışmak zorundayım.Kendimi suçluyorum.Suçlamak istemiyorum.Eşim çok istediği için perişan halde ben öyleyim.Çok severek evlendik.Önceden çocuğumuz olmasada olurdu .Ama şimdi bu düşüncemi anlamıyor,biliyorum çok üzgün olduğunu anlıyorum.ama bende içimde çok savaş verdim ama yapamıyorum.Belkide Allah bana o duyguyu bahşetmedi .Bir taraftan hayat benim hayatım diyorum.Beden benim.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.İstemediğim halde bunu yaparsam ileride pişmanda olduğumda geri dönüşü asla olmayacak. Sonuçta bu bebeği ben taşıcam,doğurucam ömür boyu en büyük sorumluluğunu ben alıcam ve ben buna kendimi asla hazır hissetmiyorum.Beni yargılamayın lütfen. Zaten eşim tarafından yetericnce yargılanıyorum ,suçlanıyorum bununla başa çıkamıyorum. Çoks everek evlendik ama bu kararımdan sonra resmen nefret diyor benden .Demekki diyorum tek derdi çocuk sahibi olmakmış. Bana sevgisi buraya kadarmış
Konunun bir bebek olmadigini varsayalim, mesela oturacaginiz ev, arabaniz ya da koltuk takimi olsun... 8 ay once evlenirken hepsine beraberce karar verdiniz degil mi? Simdi boyle hayati bir karari tek basiniza almaniz evlilik birligine dinamit koymak, karsinizdakine sen hicsin demek. Burasi hayati sorunlarin ilki.
Ben kolay gebeligi de, 3 yil aramayi, buldugumu kaybetmeyi tedavilere oluk oluk para akitmayi da tattim. Hepsi bizim icin bir sinav, ama vucut saatiniz de isliyor unutmayin, bir daha bu kadar kolay olmayabilir, belki hic olmayabilir.
Belki de hemen hamile kalmayi beklemiyordunuz ama oldu, fakat simdi ortada bir can var. Kararinizi bir kez daha gozden gecirin derim. Gonlum ve mantigim, inandiklarim tam olarak oyle demek istese de, ille de aldirmayin diyemem, muhakkak oyle biri degilsiniz ama son gunlerde bebeklerini doven, cope atan, yakan ne manyaklar gorduk lanet ettik, bu kadar anne olmak istemiyorsaniz belki de ic sesinizi dinleyip anne olmamalisiniz. Ama esinizi de dahil ederek gozden gecirmelisiniz bu karari, nihayette oyuncak degil.
İstediği falan yok bence tek düşündüğü eşi. Eşi karşı çıkacak veya soğuyacak diye bir ihtimal aldırmaya olur bebeği umrunda bile değil.Aslinda dogurmak istiyor acimasiz yorumlarin kendisini vazgecirecegini umuyor
Arkadaşlar merhaba ,34 yaşında 8 aylık evli bir bayanım.7 haftalık hamileyim.Daha öncede bebeğime alışamıyorum olarak konu açmıştım.Gün geçtikçe gerçekten bebeği istemediğime ve aldırmaya karar verdim.Linç etmek isteyen arkadaşlar mutlaka olacaktır. Neden daha önce düşünmedin neden korunmadın madem istemiyordun gibi.Bilmiyorum inanın bunları bende hergün düşünüp keşke diyorum.Biraz eşimin gazıyla ,çokça o istedi diye yaptım bir hata.AAma şu anda anlıyorumki ben bu sorumluluğu asla alamıcam .Gerek şartlarım ,gerekse anne olma fikrinden ne kadar uzak olduğumu anladım.Çalışıyorum ve hep çalışmak zorundayım.Kendimi suçluyorum.Suçlamak istemiyorum.Eşim çok istediği için perişan halde ben öyleyim.Çok severek evlendik.Önceden çocuğumuz olmasada olurdu .Ama şimdi bu düşüncemi anlamıyor,biliyorum çok üzgün olduğunu anlıyorum.ama bende içimde çok savaş verdim ama yapamıyorum.Belkide Allah bana o duyguyu bahşetmedi .Bir taraftan hayat benim hayatım diyorum.Beden benim.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.İstemediğim halde bunu yaparsam ileride pişmanda olduğumda geri dönüşü asla olmayacak. Sonuçta bu bebeği ben taşıcam,doğurucam ömür boyu en büyük sorumluluğunu ben alıcam ve ben buna kendimi asla hazır hissetmiyorum.Beni yargılamayın lütfen. Zaten eşim tarafından yetericnce yargılanıyorum ,suçlanıyorum bununla başa çıkamıyorum. Çoks everek evlendik ama bu kararımdan sonra resmen nefret diyor benden .Demekki diyorum tek derdi çocuk sahibi olmakmış. Bana sevgisi buraya
Evet çalişacaksiniz ama hayat bundan ibaret değil. Bazilarina Allah o duyguyu tattirmaz bazilarina tattirir. Siz o şansli insanlardansiniz. Bunu unutmayin. Ve 10 sene 15 sene çalişdiktan sonra yaninizda kaninizdan caninizdan birinin nefesini istiyceksiniz, hastalandiginizda ilaç verecek bir el. Onun mutluluguyla mutlu olacagin bir insan. Tercih senin ne denirki. Ama şunu bilki daha doğmasa da, belki tüm uzvlari oluşmasa da o senin yavrun. O seninle yaşiyor şu an. O sadece sana muhtac. Evet tip ilerledi. Insan cani sudan ucuz hale geldi, zamanla normalleşdi ve kotu seslense de soyliucem cani anne babalar türedi. Ben yavru hasreti çekenlerdenim. Kaybettiyim yavrularim için hergun gozyaşi dokenlerdenim. Anne değilim ama ruhen anneyim ve asla sizin dusuncenizi anlayamiycam. Annelik guzel bir duygu Allah isteyen hazir olan herkese tattirsin.
Belkide ben oyle olsun istiyorum kac gundur bebegim iyi olsun saglikli olsun diye uyuyamiyorum bu konu iyi gelmedi banaİstediği falan yok bence tek düşündüğü eşi. Eşi karşı çıkacak veya soğuyacak diye bir ihtimal aldırmaya olur bebeği umrunda bile değil.
Böyle düşünmene çok üzüldüm kıyamam o yavruya siz kürtajı kolaymi sanıyorsunuz kolunu bacağını vücudundan ayiracaklar o minik beden bunu hissedecek keşke korunsaydiniz ve eskisi gibi olmayacak eşiniz buarada yaşınızda geçiyor ileride bebek isteseniz bile sıkıntılı olabilir iyi düşünün taşının yanlış kararlar vermeyin birde kürtajı videoları ni izleyin sonra karar verin o canaArkadaşlar merhaba ,34 yaşında 8 aylık evli bir bayanım.7 haftalık hamileyim.Daha öncede bebeğime alışamıyorum olarak konu açmıştım.Gün geçtikçe gerçekten bebeği istemediğime ve aldırmaya karar verdim.Linç etmek isteyen arkadaşlar mutlaka olacaktır. Neden daha önce düşünmedin neden korunmadın madem istemiyordun gibi.Bilmiyorum inanın bunları bende hergün düşünüp keşke diyorum.Biraz eşimin gazıyla ,çokça o istedi diye yaptım bir hata.AAma şu anda anlıyorumki ben bu sorumluluğu asla alamıcam .Gerek şartlarım ,gerekse anne olma fikrinden ne kadar uzak olduğumu anladım.Çalışıyorum ve hep çalışmak zorundayım.Kendimi suçluyorum.Suçlamak istemiyorum.Eşim çok istediği için perişan halde ben öyleyim.Çok severek evlendik.Önceden çocuğumuz olmasada olurdu .Ama şimdi bu düşüncemi anlamıyor,biliyorum çok üzgün olduğunu anlıyorum.ama bende içimde çok savaş verdim ama yapamıyorum.Belkide Allah bana o duyguyu bahşetmedi .Bir taraftan hayat benim hayatım diyorum.Beden benim.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.İstemediğim halde bunu yaparsam ileride pişmanda olduğumda geri dönüşü asla olmayacak. Sonuçta bu bebeği ben taşıcam,doğurucam ömür boyu en büyük sorumluluğunu ben alıcam ve ben buna kendimi asla hazır hissetmiyorum.Beni yargılamayın lütfen. Zaten eşim tarafından yetericnce yargılanıyorum ,suçlanıyorum bununla başa çıkamıyorum. Çoks everek evlendik ama bu kararımdan sonra resmen nefret diyor benden .Demekki diyorum tek derdi çocuk sahibi olmakmış. Bana sevgisi buraya kadarmış
Kimse sizin kafanıza silah dayamıyor zaten doğurun diye. Doğurmama hakkınızı kullanırken önce şeyinizi tutup korunmayı öğrenin. Hep söylerim Allah isteyene değil hak edene versin diye. Hak etmiyorsunuz zaten.Doğurmak kadar doğurmama hakkım var.
Allah razı olsunHayy ağzından bal damlıyor allah bebeğini sana bağışlasın inşallah,