- 2 Ekim 2014
- 8.630
- 6.513
- 37
inşallah herşey biran önce yoluna girer..zaman lazım sadece..
uyanıkken görmüyorum ki. en son konuşmak istediğimde kaçtı gitti. eve gelmiyor, gelse bana görünmeden çıkıp gidiyor. bir tek bu sabah öyle bir ilerleme oldu bakalım. yoksa sessiz sessiz kaçıyor.
sevdiğimi sık söyler ve gösteririrm. bu konu çıktığından beri annem mahzun ama uzak değil. sık sık sarılıyor bana, ben de her fırsat bulduğumda sarılıyorum. ben anne olarak büyüten annemi biliyorum, zerre kadar anne sevgisi eksikliği hissetmedim. o kadar canımdan ki, fiziken bile kendimi ona benzettiğim oluyor. kardeşim sıkıntı, inşallah kendimi anlatmama izin verir, kendi de duygularını bana anlatır.
inşallah herşey biran önce yoluna girer..zaman lazım sadece..
zaten annenize bağlılığınız hatta ailenize bağlılığınız yazdıklarınızdan belli eminim kardeşinizde anlıcaktır sizi incitsede deneyin vazgeçmeyin kırmayın dik durun ki oda sizin onu nekadar sevdiğinizi anlasınn .inşallah düzelir herşeyy...
biyolojik annem hakkında ne desem boş. kendisini sadece bir kere gördüm. neyin kafasını yaşadı, beni hiç mi merak etmedi, etti de cesareet mi edemedi bilmiyorum. dahası bunları merak da etmiyorum. aslında ben bir daha görüşmeyi istemediğimi söylemeyi düşünüyordum, ama kızların fotoğrafları beni bu kararımdan caydırdı. onunla görüştüğümde yaşadığım tek duygusal sahne, (karşı duvarda gölgesinden fark ettim) elini saçlarıma doğru uzattı, uzunca bir süre el havada kaldı ama bana dokunamadı. o zaman üzülmüştüm. onun dışında ne kızgınlık, ne kırgınlık hiç bir şey hissetmedim. uzakta biri var beni doğurmuş, fiziken benzediğim, belki huylarım da benziyor ama anne demiyorum ve anne olarak görmüyorum. ne tuhaf........Bence buyuten anneniz hakli mahzun olmakta.
Ama siz de merak duymakta haklisiniz.
Buyuten annenizle konusun, benim annem sensin, diger hatuna hicbir sey hissetmiyorum, safi meraktan gidiyorum diyin.
Biyolojik anneniz de ziyan, 15 yildir akli nerdeymis? Yaptigi cok yanlis, 15 yil arayip sormamis, el kadar bebek nasil buyur merak etmemis, sonra ortaya cikip senin hayat duzenini bozmus, ortaligi karistirmis. Hem sorumsuz, hem vicdansiz, dunya onun etrafinda donuyor kafasinda.
Dinlemiyorsa yaz.mail olur mesaj olur hatta en güzeli nostaljik olanı mektup olur yaz.içten samimi kendi cümlelerinle yaz.kardeşlik bu kadar kolay bitmez korkma.o şuanda kaybetmekten korkuyor.bunun yersiz olduğunu anlat kendi cümlelerinle.izin verse anlatacağım da izin vermiyor. ya gelince kapıları kilitleyip anlatacağım, ya odasındayken annemle konuşacağım ki duysun beni.
biyolojik annem hakkında ne desem boş. kendisini sadece bir kere gördüm. neyin kafasını yaşadı, beni hiç mi merak etmedi, etti de cesareet mi edemedi bilmiyorum. dahası bunları merak da etmiyorum. aslında ben bir daha görüşmeyi istemediğimi söylemeyi düşünüyordum, ama kızların fotoğrafları beni bu kararımdan caydırdı. onunla görüştüğümde yaşadığım tek duygusal sahne, (karşı duvarda gölgesinden fark ettim) elini saçlarıma doğru uzattı, uzunca bir süre el havada kaldı ama bana dokunamadı. o zaman üzülmüştüm. onun dışında ne kızgınlık, ne kırgınlık hiç bir şey hissetmedim. uzakta biri var beni doğurmuş, fiziken benzediğim, belki huylarım da benziyor ama anne demiyorum ve anne olarak görmüyorum. ne tuhaf........
not: ortalığı karıştırmadı, doğrudan babama ulaştı. istese bana da ulaşabilirdi ama yapmadı. bu da belki bir artısı olabilir.
evet ben ne hissettiğimi tam olarak bilmiyorum. için için onu sevdim mi, için için kızıyor muyum onu bile bilmiyorum. öyle değil diyorum ama büyüten anneme olan duygularım bu duygularımı bastırıyor mu gerçekten bilmiyorum. ama kızları görmeden sevdim, özellikle bana benzeyeni. içimde sarılma hissi uyandırdı. böyle hissediyorum ya burdaki kardeşime karşı da suçuluk duyuyorum sanki ona ihanet ediyomuşum gibi. öyle hissetmemem lazım değil mi?Garip bir durumdasin sekerim, senin psikolojin ne durumda tahmin dahi edemem.
Her sey olacagina variyor kendini sikma demek istiyorum. Buyuklerimizin klasik lafi oldu ama baska yapacak yorumum yok acikcasi dedigim gibi garip bir durum.
evet ben ne hissettiğimi tam olarak bilmiyorum. için için onu sevdim mi, için için kızıyor muyum onu bile bilmiyorum. öyle değil diyorum ama büyüten anneme olan duygularım bu duygularımı bastırıyor mu gerçekten bilmiyorum. ama kızları görmeden sevdim, özellikle bana benzeyeni. içimde sarılma hissi uyandırdı. böyle hissediyorum ya burdaki kardeşime karşı da suçuluk duyuyorum sanki ona ihanet ediyomuşum gibi. öyle hissetmemem lazım değil mi?
karışık duygular içindeyim ve kendimi tahlil edememişken bir çok kişi için empati yapmaya çalışmak beni yorduYani durum catalli bir durum oldugu icin ne hissetsen garip degil bence.
Burdan bakinca bana garip geldi mesela gormedigin kardesine bir sey hissetmen ama durum da zaten bir garip oldugu icin sasirmadim:)))
Hissetmemen gereken, gerekmeyen diye bir sey yok, senin oldugu duruma dusmeyen ne oldugunu anlayamaz, empati yapamaz. Zor, karisik duygular, ama senin suclu hissetmeni gerektirecek bir sey yok ki, sen hicbir durumda suclu degilsin.
annemle ilgili sıkıntım yok. sadece mahzun, o da normaldir diye düşünüyorum. durup durup benim kızımmm deyip sarılıyor. hep kızım der, canım yavrum der ama hiç benimm kızım diye üstüne basa basa söylemişliği yoktu. anlıyorum onu. onun da beni anladığını düşünüyorum, ama insan duygularına ket vuramaz ki.ihanet gibi düşünmeyin her zaman onlarlasanız zaten
kendiniz öncelikle büyüten anneniz ile görüşün onu çok sevdiğinizi asla biyolojik annenizi onun yerine koyamayacağını hakkını ödeyemeyeceğini ama biyolojik annenizi tanıma fırsatı yakaladığınızı ve onun gönül rızan ile gitmek istediğiniz tarzı duygusal onu sevdiğinizi sürekli tekrarlı cümleler kurarak konuşun...
biyolojik anneniz ile tanıma fırsatı bulmuşken tamamını değil de yarısını birkaç günü en azından onunla geçirmenizi öneririm.. evet hiçbir şey hissedemezsiniz belki ama ileri de zaten evlenince çağırsa da kapıdan uğrar kaçarsınız o zaman hiç durumunuz olmaz
bence de o sekilde yap.. gerekirse annen de konusur kardesinle..olaya yanlış veya doğru diye bakamıyorum. 17 yaşında henüz ve anlayabildiğim kadarıyla kaybetme, ikinci plana atılma korkusu yaşıyor. kendisine ulaşmama da izin vermiyor. öyle bırakıp gitmek içime sinmiyor. annemle bu akşam kardeşim de evdeyken konuşmaya çalışsam, muhakkak odadan bizi dinler. nasıl olur sizce? belki çıkar kızgınlığını da, korkusunu da söylese hiç dert etmem. ama böyle uzak durması ve beni itmesi çok üzüyor
keşke basit bir merak olsa. anne bir kızlara karşı kalbimde kıpırtılar var. işte onu yok sayamıyorum.kendimi sizin yerinize koydum da bir de yanınızdaki kardeşiniz ve biyolojik olmayan annenizin yerine
ben olsam gidip görmezdim..
bana üvey aneelik yapmayıp bağrına basan annemi üzmektense
onlarla yaşamıma devam etmeyi düşünürdüm..
merak uğruna kimseyi üzmeyin ne kardeşinizi ne annenizi..
naptın canm karar verdin mi konu üzerinden zaman geçmiş baya.gittin mi gitmedin mi bilmiyorum.keşke basit bir merak olsa. anne bir kızlara karşı kalbimde kıpırtılar var. işte onu yok sayamıyorum.bakalım bu akşam kardeşim, annem ve babamla oturup konuşacağım. özellikle kardeşimden randevu aldım, bu defa reddetmedi ve az da olsa durumu sindirmiş gibiydi. hakkımızda hayırlısı.
siz oğlunuzun görüşmesini istemeyebilirsiniz, gün gelir oğlunuz isteyebilir. ailem bana kırılmadı, korkuları vardı. onlar her şekilde beni anlamaya çalıştılar ve anladılar. tıpkı benim onların korkularını anladığım gibibılmıyorum benım oglumda benzer bı durumda dıyemı nedır
ben oglumun bıyolojık babasıyla maddı ve manevı cıkarlar dogrultunsnda gorusmesını asla ıstemıyorum
sımdıye kadar aramadı sormadı bıyolojık baba 5.5 senedır ve oglumda 5.5 yasında
o yuzden sıze kırıldıklarını dusunuyorum
hatta sızede kızdım bu kadr zayıf olmayın dıye alanyadan ev almıslar oraya ay uyduracaklar sızın gunahınız neydı kı o zaman. neyse