balam / Kendi Şiirleri

hayır bitanem benim deil alıntı ama şairini bilmiyorumm çok hoşuma gitti ve sizinle paylaşmak istedim

en çok
senin yanında üşürdüm
sen beni her zaman üşütürdün de
haddimi aştığım zamanlarda
sana yaklaşmayı denediğim zamanlarda yani
en acımasız soğuğunu çarpardın üstüme
çok toydum
dayanamazdım
buz kesilirdim
ve son bir vuruşla
paramparça etmeyi de ihmal etmezdin
o buz kütlesini her seferinde


yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını


suya benzerdin
musluktan damlardın mesela
ben uykuya dalmadan hemen önce
uykumu bölmek için

yada durup dururken
bir salgın hastalık getirirdin uzaklardan
bana armağan ederdin

hiç bi şey yapmasan
ayakkabımın içine girerdin
tam da evden yeni çıkmışken ben



sen basbayağı suya benzerdin
ne zaman kötü hissetsen
kötü hissettirmek için
yokuş aşağı akmaya başlardın bütün gücünle
tabi ki ben olurdum yokuşun altında
ve her zaman hazırdı savunman;
yokuş yukarı nasıl akacaktın
ve tabi ki gövdemi parçalardın
sen benim gövdemi parçalardın da
yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını



sen suya benzerdin ya
sensiz olmazdı
olduğu kadar da olmazdı
yani ben bir hiç kimseydim
ama yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını


sırf ayaklarına batmasın diye..

AŞK KIRINTILARI

İnsan kaç kere sevebilir? Dedi yüreğim;
Gün bitimindeki kalbimi ağlatan;
AŞK KIRINTILARINA…

İnsan kaç kere görebilir;
IŞILDAYAN GÖZLERİ…

Ve insan AŞK tanımını neye göre yapar;

Dokunuşlardaki sıcaklık mı AŞK!!
Gözlerdeki IŞIK mı!!

Peki AŞK’ı en yakın dostuna hissedebilir misin?
Yoksa itiraf edersen AŞK’ını;
Tamamen yitirir misin onu..

Akşama doğru kalbimin kırıntılarla yüzleştiği an;
Onu yitireceğimi hissettim;
Hem de ÇOK SEVDİĞİM O IŞILDAYAN GÖZLERİ…

Peki AŞK İÇİN KAYIPLARA KARIŞIRSA O DOSTUM;
Ne kadar acıtır kalbimi..
Ama AŞK zaten acıtmıyor mu kalbimi..
O ZAMAN O DOSTUMU;
ONA OLAN AŞKIM İÇİN YİTİREYİM;
VE KALBİMİ FEDA EDEYİM;
O DERİNLERDEKİ KIRINTILARA…

Hem de o bunu bile bile..

KALBİMİN AŞK KIRINTISI…
SENİ ÇOK SEVİYORUM…

AŞK’MI …
DOST’MU ….

NE FARK EDER ÖNEMLİ OLAN HİSSETMEK DEĞİL Mİ..
BU KALPSİZ DÜNYADA…
NE OLUR; BİRBİRİMİZİ YİTİRMEYELİM….
AŞK’IMI İTİRAF ETSEM BİLE;
VE TEK BAŞIMA KALSAM BİLE…

BEN SENİ ÇOK SEVİYORUM;
KALBİMİN TAAA İÇİNDEKİ;
KALBİMİN HEP SAKLADIĞI AŞK’I..
HEM DE DOSTUM OLSAN BİLE...

GALİBA SEN VE BEN;
HEP KENDİ AŞKLARIMIZIN KIRINTILARINDA BULUŞUCAĞIZ..
GALİBA SEN VE BEN;
SADECE AŞK KIRINTILARINA DOYACAĞIZ;
BİRBİRİMİZİN EN YAKINI OLSAK BİLE;
SEVGİLİ OLAMADAN;
AŞK KIRINTILARIYLA GÖÇECEĞİZ BU DÜNYADAN...


O AŞK SEVER Mİ!!

Canimin Içinde Başka Can

Insan Caninin Içinde,
Bir Can Daha Hissedince;
Yaşama Bir Başka Bakiyor..

O Can Da Canimi Hissetse,
Yüreğini Yüreklice Ortaya Koysa,
Nasil Yeni Bir Can Doğacak O Zaman..

Ayni şehrin Içinde;
Bir Nefesini Vermezken Bu Can
Uzak şehirlerden,
Yaşayabileyim Diye, Başka Bir Can Gelir…


Ve Yakin Olan Bir Ses çok Uzakken
çok Uzak Bir Ses çok Yakin Olmuş Aslinda..


Yaşam Nasil Farklari Doğduruyor
Her Yeni Günde
Resmin Arkasinda Bir Hüzün Karesi
Ve Roller Farkli..

Işte Duyuyorum şimdi De Bir Flüt Sesi…
Nasil Bir Candir Bu Allah’im,
Yüreğim Daha Ne Kadar Nefes Alir..
O Nefes’te Onun Cani Vardi Aslinda..
Ve şimdi Flüt’ü çaliyor Yine,
Ama Ben Duyamadan
Bak!!! Canimi Acitiyor…

Ve O, Yani Uzaklardaki Yakin Can...
Nasil Bir Can Verdi Canimin Ta Içine..
Canimin öte Yarisina

Acimi Satir Satir Alan Bir Can..
Satirlarindaysa;
Canindan Kopan Parçalar..

Ve Parçalar;
Canimin öte Yarisinda…

GÜNEŞ’İN KIZI

Yaşamın siyah rengini gördükçe
Gözlerim hep kapalı kalsa dedim
Etrafımda ne çok parçalanmış hayatlar vardı böyle..

‘Yaşıyorum diyenler bile kendilerini kandıran hayatlardı’.

Nefes bile alınamaz olmuş özgürce
Özgürlük insanın kaçıp gitmesinden öte ;
Ruhunu rahat hissetmesinden geçiyordu
Kalbini rahat hissederse insan
Parçalanmış hayatların içinde boğulmaz belki..

Ve ben ise yani;
Güneşin kızı;
Siyah’a boyanmış insanlarıma, toprağıma,
Ülke’me rağmen,
Gözlerimi açmak istedim

Ve işte o zaman ;
Gözlerimde hiç bitmemiş olan Güneş’in ışığını
Bir karınca dahi hissedecek
Ve topraklar, ağaçlar,
İnsanlar umuda doğru yeniden doğacaklar..
Yaratanın nefes verdiği her ses güneşimden bir damla alacak..

Dilerim kalbimin güneşleri hiç batmaz
Bilirim yaşam nefesim devam ettikçe;
Bitmez GÜNEŞ SEVDAM.
Ve dileğim
Ölümden sonra bile;
Güneş’in hep bu bedende olması..

Yaşamım ve ölümüm …
SONSUZ BİR GÜNEŞ’ E gider gibİ.

Nefesim ve sesim…
Yağmur düşen bir yol’da
Güneş doğar gibi
‘tiz bir ses’
Yağmur seslerini içine çeken
Güneş’in doğuşu gibi

Bak! O doğan GÜNEŞ’in kızı

VE her daim;
Yeni bir yola başlar gibi
Yani hüzün.. sevinç.. aşk.. sevgi..
Her kelimenin yeni başlangıçlar yarattığı öyküler vardır..
Yeter ki başlangıçların güzelliklerini fark etsin insan..

İşte gözlerimin içindeki güneş, yine burada başlar..;

VE İÇİMDEKİ AŞKIN HÜZNÜ; GÜNEŞ’İME SESLENİR
Bir kere baksan GÖZLERİME..
Bir bakışınla hissettireceğim;
Kalbimin yaşam güneşlerini…

Ve Sen bakamasanda
Zamanının sadece bir saniyesinde…

Ben yinede hüznüme rağmen vazgeçemem..

Oysa Sen bir saniye dahi veremeden;
Ben kaç saniyeler veriyorum..

Yokluğunda bile varlığın hep var yani...
Hem de derin öykü tadında….

Görüyorum…
Duyuyorum…
Yaşamın içindeki o güneş’i..


Bir Güneş’in doğuşunu yaşatmak zordur..
Ama batması en kolayı

Ey!! yaşamı sevemeyen ya da
Sevdiğini zannedip çok şey kaçıran
Beni hüzne boğan sesler..
Teşekkür ederim
Yaşam sizlerle bile güzel
Çünkü ben GÜNEŞ dolu bir kızım..


Belki bir gün;
Gözlerimin güneşlerini veririm
Avuçlarımla teslim ederim Kalbimdeki
Güneş’in sıcağı gibi
Güneş’in ışığı gibi..
Güneş’in sarısı gibi

Kulaklarımda hayallere gömülmüş o TÜRKÜ SESİNE
Bağlama tellerinİ ÇALAN O KALBİNE

Yeter ki teslimiyet;
VEDALAR’A GÖMÜLMESİN..
SESSİZ… SESSİZ…

Yeter ki teslimiyet;
Avuçlarımızdaki Güneş’te yaşansın….

DİLERİM; O GÜNEŞİMİZ YENİDEN DOĞAR..


Daima sevgiyle…

&&SEVDAMIN ÖZGÜRLÜĞÜ GİDİYOR ELDEN….&&

Ülkemin, toprak parçamın;
Özgürlükteki savaşı…

Yüreğimin özgürlüğü
Yüreğimin savaşı…
Yüreğimin insanlık savaşı..

Aynı toprak parçasında
Farklı dinlerin ortasında kalmış;
Hüzün Sevdam
Ama niye??
Hepimizin dünyaya doğuşu aynı değil miydi??

‘’Bilirim bu isyanım;
Sevdamdan geliyor..’’

Yüreğimin çığlığı
Yüreğimin dinlemeden asıldığı
Yüreğimin özlemler çektiği

‘’Sevgimiz asılıyor;
Sevgim asılıyor…’’
Bir zaman önce fikirlerin katli gibi..

Tek bir dokunuşu hissetse ellerimden
Sevginin emeğini alır bilirim..

Ama bak!!!
Yüreğim asılıyor;
Özgürlüğün hiç yerleşememiş;
Bu memleketinde…

Ayrımlara..
Ayrılıklara rağmen;
Sevdam yine de özgürlük diyor…
Yaşayamasa da

Ya da
Yaşamış kadar özgür olsun…
Özgürlük elden gidiyor…
Yaşadığımız kadar yeter mi ki!!!

Sevdamızın özgürlüğü gidiyor elden….

İsyanım sevmekten geliyor;

Özgürlük elden gidiyor….

YÜREĞİMİN VEDASI


Terk edişlerin vedası zordur.
Terk etmek mi
Terk edilmek mi!
Yaşamdaki terk edişler;
Yüreğimin vedası..

Rüzgar’a, güneş’e,
Masmavi gökyüzüne terk ediş,
En acıydı, o terk ediş.
Gözlerim kapanır o zaman.

Ve yaşam telaşına kapanırım,
Görmezsem yaşamın rengini..
Rüzgar’ı hissetmediğimi fark etmek,
Acıyan yarım olurdu.
Vazgeçilmez çırpınışlarımda bile gökyüzüydü;
Kurtuluş çırpınışlarım.

Ben ve maviye giden bir sonsuzluk.

O zaman mavinin rengi,
Değişim yaşıyordu belki,
İçimdeki değişimler gibi.

Terk edişlerim de;
Yaşam ve ben hep bir di.

Yaşamın hissedişlerini;
Alevlere gidişlerle yaşadım.

Yüreğimdeki alev;
Sönmeyi yaşarken,
Yanmayı tercih etti.

En ağır terk edişim.
Yaşamdaki;
Kendimin kendime olan ayrılığıydı.

Kendimi terk etmek,
Yaşayan yüzümde rüzgar’ın hissettirdiği
Acıyan hissedişti.

Kendimi, içimdeki kendimde bulup;
Geriye getirdiğimde,
Gökyüzünde gözlerimi seyredeceğim,
Sibel’e dönüş çağrısında.

BOYADILAR KALBİMİ

Bencillikler dünyasına gittim geldim,
Şimdileri içim yıkıntılar şehri..
Keder hüzün yine benim adresimde...

Kararlılığıma kararsızlık katan insanlar,
Boyadılar elleriyle saçlarımı,
İçimdeki dışımdaki renkler nasıl değişti,

VE bu yüzden DEĞİŞEN renkleri arıyorum;
Boya kalemlerinde
İçimde nasıl büyüyor acılar,
Ve kalemler yaşatır mı solmuş renklerimi.

YIKINTILAR ŞEHRİNDE bezmişim artık,
Kırılmış yollardan binalardan;
Dayak yemiş gibi geçmişim aralarından...

Canımı acıtanlara yasak konulsa,
Kelepçe takılsa ayaklarına, ellerine...
Yıktıkları şehrimde düşe kalsalar
ve seyre dalsalar zorla; yıkttıkları şehrimi


BOYADILAR KALBİMİ elleriyle acımadan,
Bir kalp bulun bana boya tesir etmeyen..
Ve ne kadar acıtsalar da kırılmayan...

Taş bile yumuşak, renkli parlak...

Ne çok laf işittim her kafadan
Sonunu göremeden bitirilen,

Bitirildi öykülerim..
Boyadılar kalbimi...

Resimler çizdiler ’farklı tonlarda’
Farklı yüzlerde
Farklı seslerde

Bak! canımı acıttılar, artık işitilmiyorum bile,
Bak! kalbim nasıl akıyor; her günden geceye
Geceden gündüze
Denizler bile taştı okyanus oldu...

Ve bir gün OKYANUSLAR DA BİTER BU MASAL....
Mutluluklar yine rengini değiştirecek bilirim..
Ama bu sefer,,
BEn olmadan ...
SEn olmadan...
YANİ BİZ OLMADAN...

KALBİMİN HÜZÜNLÜ TÜRKÜSÜNE