- 13 Mayıs 2020
- 165
- 375
- 18
Merhabalar, ben hamileyken ayrıldım evladımın babasından. Babayla yaşamanın ne demek olduğunu bilmediği için çocuğum açısından daha kolay olacak sanmıştım ama öyle olmuyormuş büyüdükçe anladım. Evladım şimdi üç yaşında, doğumdan itibaren kitap okuyorum her şeyin daha bi bilincinde bir çocuk. Artık babanın telefonu bozuktur felan söylemlerime inanmıyor, babasından sık sık telefon bekliyor. Ve sanki içinde çok daha fazlasını yaşıyor hissediyorum ama elimden bir şey gelmiyor maalesef.Babası ayrı şehirde yaşıyor en son 3 ay önce görüştüler ve kızım bu görüşmeden çok olumsuz etkilendi. Aşırı hırçınlaştı, gece uyanıp saatlerce durduk yere ağlamalar felan tüm apartman yaşadı o kötü günlerimizi bir ay boyunca. 3 yaş sendromu galiba dedim ama geçmeyince psikologa gittik şimdi yavrum çok iyi şükür(tabi görünürde içinde ne yaşadığını bilemiyorum). Psikologumuz babayla da iletişim kurdu, evladımın kendisine hasret olduğunu daha sık iletişim kurması gerektiğini söylediğini biliyorum. Aynı şeyleri ben de paylaşmıştım babayla bana hiç dönmedi psikologa tamam evladım için ben her şeye varım demiş ama haftalardır aramıyor yavrumu. En son yine miniğim aramıştı bir kaç defa, geçenlerde babamı özledim ama aramıyor dedi biz arayalım dedim artık aramam babama küstüm diyor. Ne yapmalıyım, nasıl hareket etmeliyim ben bu durumda?
Son düzenleme:
Bu durum hep içini buruk yapacak olsa da sağlıklı şartlarda yetiştirmeye çalışıyorsunuz belli ki zamanla kabullenip pozitif tarafları görmeye başlayacaktır. Mesela harika bir annesi var. Bugünleri atlatcaksınız o yüzden hiç merak etmeyin.
