Ben Babami 13 yasimda kayip ettim, Yurtdisinda dogup büyüdüm. Aile olarak; Anne ve Agabey tek basina gecindik. Akraba olarak Amcamin Cocuklari - yani benim Kuzenlerim - var, yakin sayiliriz ama hic ne onlar nede ben sahsen birbirimize ayak uyduramadik, binevi tipik Aile ve Akraba sorunlari.
Babami kayip edene kadar, nese dolu civil civil bir Cocuktum, birden duraklasan, etrafina mesafe tutan, iletisim kurmakta ve Arkadasliklari orta derecede tutmakta zorlanan bir kisilige sahip oldum.
Bir iki arkadas ile bag kurdum, belirli bir Zaman sonra tabi yas ilerledikce herkesin kendince sorunlari ve yogunluklari doguyor. Depresyon a girdim mi? Hemde nasil, suanda 30 yasimdayim ve inan daha 20 li yaslarimda orta derecede Depresyonumun teshisi koyulmustu. Ilac gibi tedavileri kisa bir sürec olarak aldim. Erkenlik caglarinda Piskoloji destek aliyordum - bu da inan sirf annemin zoruyla olan birseydi. Ileride kendim o yardimi istedim ama sürec olarak bayafi Zaman aldi.
Benimde kendimce Insanlara karsi beklentilerim ayni senin durumdaki gibi oldu, dizlerimin üstüne düsmüslügüm oldu. Ancak böyle ögreneceksin hayati.
Fazla derinliklere de girmek istemiyorum, yazdiklarimin sonu bulmaz.
Sana verebilecegim tavsiyem, fazla kafanda bocalama, piskoloji destege meyilli olman güzel birsey. Ama tedavi olunca "ilac" alarak, ha iyilesecegim niyeti kapilma. Kendince etkinlikler, hobi bir ugras bul. Ben kendimi Kitaplara verdim, Günlük tuttum, yürüyüs yaptim, dag tepelere cikip avaz avaz bagirdim - rahatlatici bir etkinlikti benim icin.
Iliski konularinda bende aradim o "sevgiyi, ilgiyi" ama öyle her önüme cikana da yüz vermekten sakinirdim, soguk kanliligim buna müsade vermezdi. Zaman ilerledikce, meslek egitimimi de elime alinca, öz güvenim, yasam tarzim ve cevreye duyarliligim daha da farklilasti. Esim ile 3.5 yil evel tanistik, kaderimiz ayni olmasa da ikimizi ayni durumda hissettik. Görüstükce, Sohbetlerimiz koyulastikca, o cocukliugumdaki nese ve sevgi dozaji ayni dereceye geldi. Bunu esime de acikladigimda, inan göz yasini tutamadi, ama onun icin önemli olan, beni mutlu görebilmek, ve bunu yillar sonra kendimde gördüm.
Bu nedenle, beklentilerin kendi hedeflerin olsun, baskalarina karsi birseyler umut ederek hirpalanman veya ezilmen sana bir fayda getirmez. Yasin kac bilmiyorum, ama ister 15 yasinda ol, ister 30 veya 40, bu hayatin cekilecek hale gelmesi senin elinedir.