babam ve yaşadıklarımız..

reihino9 .!.:

teşekkür ederim söyledikleriniz o kadar doğru ki. ben de aynı sizin gibi düşünüyorum. okurken çalışmayı ben de düşünüyorum, annnemi de elimden geldiğince cesaretlendiriyorum ama sanırım babamdan kurtulmamız için benim ve kardeşimin kendisini kurtarması gerek. tek çare okuyup kendi ayaklarımız üzerinde durmak.. annem ile o şekilde çok rahat yaşayabiliriz

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

evet tutuyor. ama bana devlet yurdu çıkmaz diye düşünüyorum. özel yurtta kalmam gerekir. ve eğer özel yurtta kalmak istersem de onun parasına mecbur kalırım ve bunu hiç istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Konu sahibesi, özel ünvlerin kendi yurtları oluyor, verdiklleri burs içinde yurt de öneriyorlar. Öyle bir şey baksan dedimÖzel yurt işini geç tabi hem pahalı hem yer bulunmuyor

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

çok teşekkür ederim sizin için çok sevindim mutluluğunuz hiç eksilmesin

Genişletmek için tıkla...

Pampasotu .!.:

Hukuk yazmayin o kadar mezun fazlaligi varki issiz herkes. Guzel puanız var belli. Dil de ogrenebileceginiz farkli bir bolum seçin

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

Merhaba herkese. Ben 19 yaşındayım. Üniversite sınavında geçen sene daha iyi bir sıralama yapacağımı düşünerek mezuna bırakmıştım, bu sene tekrar girdim ve çok şükür yaşadığım şehirde (büyükşehir) devlet üniversitelerinde ya da özel üniversitelerde tam burslu okuyabiliyorum. Bundan neden bahsettiğimi sonraki satırlarımda anlayacaksınız.

Küçüklüğümden beri hep babam bize kötü davranır. Annemi, kardeşimi beni hiçbir suçumuz olmamasına rağmen sinirlenir döver. O zamandan bu yana ağıza alınmayacak çok kötü küfürler eder bize. Bunları yazmaya bile utanıyorum günlük hayatta sokakta duyacağınız küfürler değil. Hele ki bir insanın kızına, eşine diyeceği şeyler hiç değil.. Belki babanın alkol, kumar, iş, para sorunu var dersiniz ama bunlardan hiçbiri değil arkadaşlar böyle sorunları yok işi gücü de var. Benim annem de çalışmasına rağmen anneme 1 gram saygısı yoktur hep çalıştığı paraya el koyar. Annem hem çalışır hem evin bütün işlerini, temizliğini, yemeğini yapar... babamın tüm zulümlerine rağmen hep onu alttan alıyoruz hepimiz, çünkü en ufak şeyde psikopat gibi sinirlenip bize vurmaya kalkışıyor ettiği küfürleri saymıyorum bile. Kendisinin sinir hastalığı ya da psikolojik sorunları olduğunu da kabul etmiyor. Öldürmekle tehdit eder, hep annemi korkutup sindirdi. O yüzden annem elalem ne der korkusuyla boşanamadı. Ben onun gibi olmak istemiyorum, kaç defa polise gitmek istedim yaptıklarını herkese anlatacaktım ama annem rezil oluruz, baban bizi öldürür diye beni durdurdu. Biz neden rezil olalım o kendisi rezil olacak dedim, annem de bunu biliyor. Ama işte sırf elalem yüzünden ve yıllardır annemi nasıl korkuttuysa bunu yapamıyorum..

Sadece annanemler ne yaşadığımızı biliyor. Babamın akrabaları da az çok onun nasıl bir insan olduğunu biliyor ama bu kadarını bilmiyor. Çünkü biz hariç dışarıdakilere çok iyiymiş gibi davranıp kendini iyi gösteriyor. Ama eve gelince bize zulümleri başlıyor. Her istediğini eksiksiz yapmamıza rağmen hiçbir değerimiz yok. Babamla annem severek evlenmişler ve ilk zamanlarda böyle değilmiş. Ama gitgide değişti, ilkokuldan beri defalarca onun telefonunda kadınlarla mesajlarını yakalamıştım. Bunlari da anneme hep söyledim, ama ne çare.. Hep kabulleniş oldu.

Hiç unutmuyorum ilkokul 1'e giderken bile babamın ölmesini istiyordum. Arkadaşlar sizce küçük bir çocuk babasının ölmesini niye istesin. Hep babası iyi olan arkadaşlarıma özenirdim. Evimizde bir gün bile huzurlu günümüz olmadı. İnanın düşündüğümde babamla tek bir güzel anımız yok; iyi hatırlamaya çalışsam bile mutlu şekilde anacağım hiçbir anımız olmadı. Yaşadığım çok şey var ama uzun olmasın diye kısa kesmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Kimseye anlatamadığım için beni tanımayan sizlere içimi dökmek istedim. Tek yapabileceğim şey okuyup kendimi kurtarmak. Ama ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Babamın yüzünden majör depresyon, kaygı bozukluğum oluştu. Kardeşim de öyle. İçimize kapandık kimseyle yaşadıklarımızı paylaşamadık. Ama her ne kadar bunları yaşasak da hep dışarıda hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayız. Allaha her gün dua ediyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum. Maalesef derler ya, bu da bizim sınavımız diye. Sanırım biz de böyle sınanıyoruz. Ama bazı arkadaşlarımı görüyorum ne dertleri var ne bir problemleri, onlar niye sınanmıyor; Allah'a yalvarıyorum daha da çok ağlıyorum. Bu günler nasıl geçecek bilmiyorum...

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

Merhaba herkese. Ben 19 yaşındayım. Üniversite sınavında geçen sene daha iyi bir sıralama yapacağımı düşünerek mezuna bırakmıştım, bu sene tekrar girdim ve çok şükür yaşadığım şehirde (büyükşehir) devlet üniversitelerinde ya da özel üniversitelerde tam burslu okuyabiliyorum. Bundan neden bahsettiğimi sonraki satırlarımda anlayacaksınız.

Küçüklüğümden beri hep babam bize kötü davranır. Annemi, kardeşimi beni hiçbir suçumuz olmamasına rağmen sinirlenir döver. O zamandan bu yana ağıza alınmayacak çok kötü küfürler eder bize. Bunları yazmaya bile utanıyorum günlük hayatta sokakta duyacağınız küfürler değil. Hele ki bir insanın kızına, eşine diyeceği şeyler hiç değil.. Belki babanın alkol, kumar, iş, para sorunu var dersiniz ama bunlardan hiçbiri değil arkadaşlar böyle sorunları yok işi gücü de var. Benim annem de çalışmasına rağmen anneme 1 gram saygısı yoktur hep çalıştığı paraya el koyar. Annem hem çalışır hem evin bütün işlerini, temizliğini, yemeğini yapar... babamın tüm zulümlerine rağmen hep onu alttan alıyoruz hepimiz, çünkü en ufak şeyde psikopat gibi sinirlenip bize vurmaya kalkışıyor ettiği küfürleri saymıyorum bile. Kendisinin sinir hastalığı ya da psikolojik sorunları olduğunu da kabul etmiyor. Öldürmekle tehdit eder, hep annemi korkutup sindirdi. O yüzden annem elalem ne der korkusuyla boşanamadı. Ben onun gibi olmak istemiyorum, kaç defa polise gitmek istedim yaptıklarını herkese anlatacaktım ama annem rezil oluruz, baban bizi öldürür diye beni durdurdu. Biz neden rezil olalım o kendisi rezil olacak dedim, annem de bunu biliyor. Ama işte sırf elalem yüzünden ve yıllardır annemi nasıl korkuttuysa bunu yapamıyorum..

Sadece annanemler ne yaşadığımızı biliyor. Babamın akrabaları da az çok onun nasıl bir insan olduğunu biliyor ama bu kadarını bilmiyor. Çünkü biz hariç dışarıdakilere çok iyiymiş gibi davranıp kendini iyi gösteriyor. Ama eve gelince bize zulümleri başlıyor. Her istediğini eksiksiz yapmamıza rağmen hiçbir değerimiz yok. Babamla annem severek evlenmişler ve ilk zamanlarda böyle değilmiş. Ama gitgide değişti, ilkokuldan beri defalarca onun telefonunda kadınlarla mesajlarını yakalamıştım. Bunlari da anneme hep söyledim, ama ne çare.. Hep kabulleniş oldu.

Hiç unutmuyorum ilkokul 1'e giderken bile babamın ölmesini istiyordum. Arkadaşlar sizce küçük bir çocuk babasının ölmesini niye istesin. Hep babası iyi olan arkadaşlarıma özenirdim. Evimizde bir gün bile huzurlu günümüz olmadı. İnanın düşündüğümde babamla tek bir güzel anımız yok; iyi hatırlamaya çalışsam bile mutlu şekilde anacağım hiçbir anımız olmadı. Yaşadığım çok şey var ama uzun olmasın diye kısa kesmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Kimseye anlatamadığım için beni tanımayan sizlere içimi dökmek istedim. Tek yapabileceğim şey okuyup kendimi kurtarmak. Ama ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Babamın yüzünden majör depresyon, kaygı bozukluğum oluştu. Kardeşim de öyle. İçimize kapandık kimseyle yaşadıklarımızı paylaşamadık. Ama her ne kadar bunları yaşasak da hep dışarıda hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayız. Allaha her gün dua ediyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum. Maalesef derler ya, bu da bizim sınavımız diye. Sanırım biz de böyle sınanıyoruz. Ama bazı arkadaşlarımı görüyorum ne dertleri var ne bir problemleri, onlar niye sınanmıyor; Allah'a yalvarıyorum daha da çok ağlıyorum. Bu günler nasıl geçecek bilmiyorum..

Genişletmek için tıkla...

baheyyy .!.:

Okuyup calisin. Ayni seyleri yasamisiz. Sizin yasadiklarinizi birebir yasadim daha fazlasi vardir belki ama emin olun eksigi yok. Farkli sehirde universite kazandim, hem calistim hem okudum. 28 yasindayim. Su an ablamla beeraber farkli bir sehirdeyiz calisiyoruz paramizi kazaniyoruz. Icimdekiler asla gecmiyor ama konforumm yerinde, aksamlari eve gidince korkucagim biri yok, kendi parami kazaniyorum. Su an tek amacim kardeslerimi de yanima alabilmek. Okiyip calismaktan baska sansiniz yok malesef cok calisinp kurtarin kendinizi lutfen

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

oncelikle cok tesekkur ederim soyledikleriniz benim icin o kadar degerli ki, icime su serpildi diyebilirim. benzer seyler yasadigimiz icin su an rahatta olmaniza kendim olmus gibi sevindim.. tek istedigim de sizlerin soyledigi gibi okuyup calismak, kendimi kurtarmak.. insallah ailenizle cok mutlu bir yasantiniz olur

Genişletmek için tıkla...

regrules .!.:

Neden devlet yurdu çıkmasın?
Yani ile göre değişiyor o durum. Bazı illerin kyk yurtları çok var açıkta kalan pek olmuyor.
Onun dışında sıralaman nasıl bilmiyorum ama hukuk okuyan arkadaşım sanırım 20 bin civarıydı, güzel burslar aldı kyk bursu yanında. Bilgin olsun bunlarda seçenek. Başarılı öğrencilere vakıflar burs verebiliyor

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

anne-baba maddi durumundan dolayı demiştim. çünkü benim tercihlerim genelde istanbul-ankara yönünde. devlet yurdu çıkması için maddi sınır ne tam bilmiyorum. bu arada ben de hukuk okumak istiyorum :)

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

evet tutuyor. ama bana devlet yurdu çıkmaz diye düşünüyorum. özel yurtta kalmam gerekir. ve eğer özel yurtta kalmak istersem de onun parasına mecbur kalırım ve bunu hiç istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

regrules .!.:

Yani dediğim gibi İstanbulda çok yurt yok mesela ama benim okuduğum şehirde yurt çok fazlaydı ve o şehirde uzakta oturanlar bile kampüs çevresi yurtlara yerleşebildiler. Ankara'da kyk yurtları ne durumdadır bilemem ama sanırım sıralaman iyi. Şimdiden bursları araştırmaya başla. Vakıf burslarına bak, hepsine ama ardından da bakarsın kafana uyuyor ankaraya gidersin. Başaralı öğrencilere sahip çıkılıyor :)

Genişletmek için tıkla...

reihino9 .!.:

Merhaba herkese. Ben 19 yaşındayım. Üniversite sınavında geçen sene daha iyi bir sıralama yapacağımı düşünerek mezuna bırakmıştım, bu sene tekrar girdim ve çok şükür yaşadığım şehirde (büyükşehir) devlet üniversitelerinde ya da özel üniversitelerde tam burslu okuyabiliyorum. Bundan neden bahsettiğimi sonraki satırlarımda anlayacaksınız.

Küçüklüğümden beri hep babam bize kötü davranır. Annemi, kardeşimi beni hiçbir suçumuz olmamasına rağmen sinirlenir döver. O zamandan bu yana ağıza alınmayacak çok kötü küfürler eder bize. Bunları yazmaya bile utanıyorum günlük hayatta sokakta duyacağınız küfürler değil. Hele ki bir insanın kızına, eşine diyeceği şeyler hiç değil.. Belki babanın alkol, kumar, iş, para sorunu var dersiniz ama bunlardan hiçbiri değil arkadaşlar böyle sorunları yok işi gücü de var. Benim annem de çalışmasına rağmen anneme 1 gram saygısı yoktur hep çalıştığı paraya el koyar. Annem hem çalışır hem evin bütün işlerini, temizliğini, yemeğini yapar... babamın tüm zulümlerine rağmen hep onu alttan alıyoruz hepimiz, çünkü en ufak şeyde psikopat gibi sinirlenip bize vurmaya kalkışıyor ettiği küfürleri saymıyorum bile. Kendisinin sinir hastalığı ya da psikolojik sorunları olduğunu da kabul etmiyor. Öldürmekle tehdit eder, hep annemi korkutup sindirdi. O yüzden annem elalem ne der korkusuyla boşanamadı. Ben onun gibi olmak istemiyorum, kaç defa polise gitmek istedim yaptıklarını herkese anlatacaktım ama annem rezil oluruz, baban bizi öldürür diye beni durdurdu. Biz neden rezil olalım o kendisi rezil olacak dedim, annem de bunu biliyor. Ama işte sırf elalem yüzünden ve yıllardır annemi nasıl korkuttuysa bunu yapamıyorum..

Sadece annanemler ne yaşadığımızı biliyor. Babamın akrabaları da az çok onun nasıl bir insan olduğunu biliyor ama bu kadarını bilmiyor. Çünkü biz hariç dışarıdakilere çok iyiymiş gibi davranıp kendini iyi gösteriyor. Ama eve gelince bize zulümleri başlıyor. Her istediğini eksiksiz yapmamıza rağmen hiçbir değerimiz yok. Babamla annem severek evlenmişler ve ilk zamanlarda böyle değilmiş. Ama gitgide değişti, ilkokuldan beri defalarca onun telefonunda kadınlarla mesajlarını yakalamıştım. Bunlari da anneme hep söyledim, ama ne çare.. Hep kabulleniş oldu.

Hiç unutmuyorum ilkokul 1'e giderken bile babamın ölmesini istiyordum. Arkadaşlar sizce küçük bir çocuk babasının ölmesini niye istesin. Hep babası iyi olan arkadaşlarıma özenirdim. Evimizde bir gün bile huzurlu günümüz olmadı. İnanın düşündüğümde babamla tek bir güzel anımız yok; iyi hatırlamaya çalışsam bile mutlu şekilde anacağım hiçbir anımız olmadı. Yaşadığım çok şey var ama uzun olmasın diye kısa kesmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Kimseye anlatamadığım için beni tanımayan sizlere içimi dökmek istedim. Tek yapabileceğim şey okuyup kendimi kurtarmak. Ama ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Babamın yüzünden majör depresyon, kaygı bozukluğum oluştu. Kardeşim de öyle. İçimize kapandık kimseyle yaşadıklarımızı paylaşamadık. Ama her ne kadar bunları yaşasak da hep dışarıda hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayız. Allaha her gün dua ediyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum. Maalesef derler ya, bu da bizim sınavımız diye. Sanırım biz de böyle sınanıyoruz. Ama bazı arkadaşlarımı görüyorum ne dertleri var ne bir problemleri, onlar niye sınanmıyor; Allah'a yalvarıyorum daha da çok ağlıyorum. Bu günler nasıl geçecek bilmiyorum...

Genişletmek için tıkla...