Merhaba herkese. Ben 19 yaşındayım. Üniversite sınavında geçen sene daha iyi bir sıralama yapacağımı düşünerek mezuna bırakmıştım, bu sene tekrar girdim ve çok şükür yaşadığım şehirde (büyükşehir) devlet üniversitelerinde ya da özel üniversitelerde tam burslu okuyabiliyorum. Bundan neden bahsettiğimi sonraki satırlarımda anlayacaksınız.
Küçüklüğümden beri hep babam bize kötü davranır. Annemi, kardeşimi beni hiçbir suçumuz olmamasına rağmen sinirlenir döver. O zamandan bu yana ağıza alınmayacak çok kötü küfürler eder bize. Bunları yazmaya bile utanıyorum günlük hayatta sokakta duyacağınız küfürler değil. Hele ki bir insanın kızına, eşine diyeceği şeyler hiç değil.. Belki babanın alkol, kumar, iş, para sorunu var dersiniz ama bunlardan hiçbiri değil arkadaşlar böyle sorunları yok işi gücü de var. Benim annem de çalışmasına rağmen anneme 1 gram saygısı yoktur hep çalıştığı paraya el koyar. Annem hem çalışır hem evin bütün işlerini, temizliğini, yemeğini yapar... babamın tüm zulümlerine rağmen hep onu alttan alıyoruz hepimiz, çünkü en ufak şeyde psikopat gibi sinirlenip bize vurmaya kalkışıyor ettiği küfürleri saymıyorum bile. Kendisinin sinir hastalığı ya da psikolojik sorunları olduğunu da kabul etmiyor. Öldürmekle tehdit eder, hep annemi korkutup sindirdi. O yüzden annem elalem ne der korkusuyla boşanamadı. Ben onun gibi olmak istemiyorum, kaç defa polise gitmek istedim yaptıklarını herkese anlatacaktım ama annem rezil oluruz, baban bizi öldürür diye beni durdurdu. Biz neden rezil olalım o kendisi rezil olacak dedim, annem de bunu biliyor. Ama işte sırf elalem yüzünden ve yıllardır annemi nasıl korkuttuysa bunu yapamıyorum..
Sadece annanemler ne yaşadığımızı biliyor. Babamın akrabaları da az çok onun nasıl bir insan olduğunu biliyor ama bu kadarını bilmiyor. Çünkü biz hariç dışarıdakilere çok iyiymiş gibi davranıp kendini iyi gösteriyor. Ama eve gelince bize zulümleri başlıyor. Her istediğini eksiksiz yapmamıza rağmen hiçbir değerimiz yok. Babamla annem severek evlenmişler ve ilk zamanlarda böyle değilmiş. Ama gitgide değişti, ilkokuldan beri defalarca onun telefonunda kadınlarla mesajlarını yakalamıştım. Bunlari da anneme hep söyledim, ama ne çare.. Hep kabulleniş oldu.
Hiç unutmuyorum ilkokul 1'e giderken bile babamın ölmesini istiyordum. Arkadaşlar sizce küçük bir çocuk babasının ölmesini niye istesin. Hep babası iyi olan arkadaşlarıma özenirdim. Evimizde bir gün bile huzurlu günümüz olmadı. İnanın düşündüğümde babamla tek bir güzel anımız yok; iyi hatırlamaya çalışsam bile mutlu şekilde anacağım hiçbir anımız olmadı. Yaşadığım çok şey var ama uzun olmasın diye kısa kesmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Kimseye anlatamadığım için beni tanımayan sizlere içimi dökmek istedim. Tek yapabileceğim şey okuyup kendimi kurtarmak. Ama ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Babamın yüzünden majör depresyon, kaygı bozukluğum oluştu. Kardeşim de öyle. İçimize kapandık kimseyle yaşadıklarımızı paylaşamadık. Ama her ne kadar bunları yaşasak da hep dışarıda hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayız. Allaha her gün dua ediyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum. Maalesef derler ya, bu da bizim sınavımız diye. Sanırım biz de böyle sınanıyoruz. Ama bazı arkadaşlarımı görüyorum ne dertleri var ne bir problemleri, onlar niye sınanmıyor; Allah'a yalvarıyorum daha da çok ağlıyorum. Bu günler nasıl geçecek bilmiyorum...
Küçüklüğümden beri hep babam bize kötü davranır. Annemi, kardeşimi beni hiçbir suçumuz olmamasına rağmen sinirlenir döver. O zamandan bu yana ağıza alınmayacak çok kötü küfürler eder bize. Bunları yazmaya bile utanıyorum günlük hayatta sokakta duyacağınız küfürler değil. Hele ki bir insanın kızına, eşine diyeceği şeyler hiç değil.. Belki babanın alkol, kumar, iş, para sorunu var dersiniz ama bunlardan hiçbiri değil arkadaşlar böyle sorunları yok işi gücü de var. Benim annem de çalışmasına rağmen anneme 1 gram saygısı yoktur hep çalıştığı paraya el koyar. Annem hem çalışır hem evin bütün işlerini, temizliğini, yemeğini yapar... babamın tüm zulümlerine rağmen hep onu alttan alıyoruz hepimiz, çünkü en ufak şeyde psikopat gibi sinirlenip bize vurmaya kalkışıyor ettiği küfürleri saymıyorum bile. Kendisinin sinir hastalığı ya da psikolojik sorunları olduğunu da kabul etmiyor. Öldürmekle tehdit eder, hep annemi korkutup sindirdi. O yüzden annem elalem ne der korkusuyla boşanamadı. Ben onun gibi olmak istemiyorum, kaç defa polise gitmek istedim yaptıklarını herkese anlatacaktım ama annem rezil oluruz, baban bizi öldürür diye beni durdurdu. Biz neden rezil olalım o kendisi rezil olacak dedim, annem de bunu biliyor. Ama işte sırf elalem yüzünden ve yıllardır annemi nasıl korkuttuysa bunu yapamıyorum..
Sadece annanemler ne yaşadığımızı biliyor. Babamın akrabaları da az çok onun nasıl bir insan olduğunu biliyor ama bu kadarını bilmiyor. Çünkü biz hariç dışarıdakilere çok iyiymiş gibi davranıp kendini iyi gösteriyor. Ama eve gelince bize zulümleri başlıyor. Her istediğini eksiksiz yapmamıza rağmen hiçbir değerimiz yok. Babamla annem severek evlenmişler ve ilk zamanlarda böyle değilmiş. Ama gitgide değişti, ilkokuldan beri defalarca onun telefonunda kadınlarla mesajlarını yakalamıştım. Bunlari da anneme hep söyledim, ama ne çare.. Hep kabulleniş oldu.
Hiç unutmuyorum ilkokul 1'e giderken bile babamın ölmesini istiyordum. Arkadaşlar sizce küçük bir çocuk babasının ölmesini niye istesin. Hep babası iyi olan arkadaşlarıma özenirdim. Evimizde bir gün bile huzurlu günümüz olmadı. İnanın düşündüğümde babamla tek bir güzel anımız yok; iyi hatırlamaya çalışsam bile mutlu şekilde anacağım hiçbir anımız olmadı. Yaşadığım çok şey var ama uzun olmasın diye kısa kesmek istedim. Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Kimseye anlatamadığım için beni tanımayan sizlere içimi dökmek istedim. Tek yapabileceğim şey okuyup kendimi kurtarmak. Ama ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Babamın yüzünden majör depresyon, kaygı bozukluğum oluştu. Kardeşim de öyle. İçimize kapandık kimseyle yaşadıklarımızı paylaşamadık. Ama her ne kadar bunları yaşasak da hep dışarıda hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayız. Allaha her gün dua ediyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum. Maalesef derler ya, bu da bizim sınavımız diye. Sanırım biz de böyle sınanıyoruz. Ama bazı arkadaşlarımı görüyorum ne dertleri var ne bir problemleri, onlar niye sınanmıyor; Allah'a yalvarıyorum daha da çok ağlıyorum. Bu günler nasıl geçecek bilmiyorum...
kendi mutlu yuvan olacak
ve bunu hiç istemiyorum
