- 25 Kasım 2006
- 8.868
- 19
Çarpıntıyla uyandım..Uzun zamandır uğramıyordu ...Çayda ,kahvede masum bu kez..Tamamlanmamış anılar,eksik duygular...Yazıkça acıtan,yazıp okudukça,üzüldüğüm ve hep üzüleceğim...Yaş kaç olursa olsun...Sadece içimdeki sesi dinliyor telâşlanıyorum..Bana bir şey olursa.. Nasıl olsa olacak ...Bugün,yarın bir gün ..Lütfen şimdi değil anılarımı yazdım da henüz paylaşamadım.. Hepsini yazarken ve okurken aynı üzüntüleri hissettiğim için paylaşımlarda da zorlanıyorum...Çarpıntım arada yavaşlıyor..
Kardeşimin, telâşla bağıran sesini duyuyorum.. “Yeşilim Yeşilim...” (Bana abla demezdi)
Hiç böyle acıklı seslenmemişti...İçime bir şey oturdu sandım...Sanki kötü,çok kötü haberler verecek.
Haberler kötüydü...Annemle babam ayrılacaklarmış“ O ne demek” diye soruyor bana
Hiç anası,babası ayrılmış tanıdığımız,arkadaşımız yoktu ki çevremizde.Öylece baka kaldım kardeşime....Evet,evde tatsızlıklar vardı da,ne demekti AYRILMAK
Nefes nefese anneanneme koşup soruyoruz “Anlaşamıyorlar,yürümüyor beraberlikleri” diyor sadece
Yüzünde biz zaten bekliyorduk gibide bir zafer ifadesi yakaladım...Kardeşimle el ele tutuşup eve dönüyoruz...Annem anlatıyor ..“Olmuyor,beraberlik yürümüyor”...“Yani biz sensiz,babamsız mı olacağız..”
“Evet böylesi daha iyi” diyor..Kimin için böylesi daha iyi diye soramıyoruz o yıllar...Gece kardeşimle aynı yatakta birbirimizi teselli ederek yatıyoruz hiçbir şey anlamadan
Ne araya girip barıştıran,ne bize anlatıp,açıklayan teselli eden...Hiç kimse yok.Biz yok sayılıyoruz...Çocuğuz ya,anlamayız ya...Bilmiyorlar ki daha çok yara aldık,.“Onlar çocuk çabuk atlatır”...O yaşta,hayatta olup, yok sayılmalarına anlam veremedik uzun süre...
Birbirimizle didiştik iki kardeş,çok farklı iki insan haline geldik.O beni ,ben onu anlayamadık...
Büyüklerimiz bizi karşılarına alıp her şeyin doğrusunu anlatsalardı,bizde iki kardeş birbirimizi anlayabilirdik
Üzerine taş oturtulmuş,turşu gibi hissettim kendimi yıllarca...Ta ki o taşı kaldırana kadar
Bekledim ki çocukluğumun annesi,şimdilerin madamı veya babam kaldırsınlar o taşı.Yine beceremediler..Kendi bencilliklerinden...Yine bizi es geçtiler
Güçte olsa,yıllara yayarak çocuklarımla,eşimle,çekirdek ailemle birlikte kaldırdık
Taşın ağırlığı öylesine yer etmiş ki hâla anlam veremeden bakışıyoruz iki kardeş
Çocuklar çok yara alıyor bilmenizi istiyorum..Eşinizle ayrılmadan önce çok çok iyi düşünün...Nasihat etmeyi sevmem,suçlamamayı öğrendim,en olmaktan ürktüm
Ama insana insan gibi davranmayı iyi bilirim....Ve tüm dualarım hepinizin sağlıklı,mutlu,huzurlu çocuklar yetiştirmeniz.Herşey gönlünüzce olsun
Yeşilimin anıları,duyguları a.s.
Kardeşimin, telâşla bağıran sesini duyuyorum.. “Yeşilim Yeşilim...” (Bana abla demezdi)
Hiç böyle acıklı seslenmemişti...İçime bir şey oturdu sandım...Sanki kötü,çok kötü haberler verecek.
Haberler kötüydü...Annemle babam ayrılacaklarmış“ O ne demek” diye soruyor bana
Hiç anası,babası ayrılmış tanıdığımız,arkadaşımız yoktu ki çevremizde.Öylece baka kaldım kardeşime....Evet,evde tatsızlıklar vardı da,ne demekti AYRILMAK
Nefes nefese anneanneme koşup soruyoruz “Anlaşamıyorlar,yürümüyor beraberlikleri” diyor sadece
Yüzünde biz zaten bekliyorduk gibide bir zafer ifadesi yakaladım...Kardeşimle el ele tutuşup eve dönüyoruz...Annem anlatıyor ..“Olmuyor,beraberlik yürümüyor”...“Yani biz sensiz,babamsız mı olacağız..”
“Evet böylesi daha iyi” diyor..Kimin için böylesi daha iyi diye soramıyoruz o yıllar...Gece kardeşimle aynı yatakta birbirimizi teselli ederek yatıyoruz hiçbir şey anlamadan
Ne araya girip barıştıran,ne bize anlatıp,açıklayan teselli eden...Hiç kimse yok.Biz yok sayılıyoruz...Çocuğuz ya,anlamayız ya...Bilmiyorlar ki daha çok yara aldık,.“Onlar çocuk çabuk atlatır”...O yaşta,hayatta olup, yok sayılmalarına anlam veremedik uzun süre...
Birbirimizle didiştik iki kardeş,çok farklı iki insan haline geldik.O beni ,ben onu anlayamadık...
Büyüklerimiz bizi karşılarına alıp her şeyin doğrusunu anlatsalardı,bizde iki kardeş birbirimizi anlayabilirdik
Üzerine taş oturtulmuş,turşu gibi hissettim kendimi yıllarca...Ta ki o taşı kaldırana kadar
Bekledim ki çocukluğumun annesi,şimdilerin madamı veya babam kaldırsınlar o taşı.Yine beceremediler..Kendi bencilliklerinden...Yine bizi es geçtiler
Güçte olsa,yıllara yayarak çocuklarımla,eşimle,çekirdek ailemle birlikte kaldırdık
Taşın ağırlığı öylesine yer etmiş ki hâla anlam veremeden bakışıyoruz iki kardeş
Çocuklar çok yara alıyor bilmenizi istiyorum..Eşinizle ayrılmadan önce çok çok iyi düşünün...Nasihat etmeyi sevmem,suçlamamayı öğrendim,en olmaktan ürktüm
Ama insana insan gibi davranmayı iyi bilirim....Ve tüm dualarım hepinizin sağlıklı,mutlu,huzurlu çocuklar yetiştirmeniz.Herşey gönlünüzce olsun
Yeşilimin anıları,duyguları a.s.