Zor severdim, zoru seçtim; seni sevdim. Kendime çok sordum, neden seni sevdiğimi. Aldığım cevap hep aynıydı; biz gereğince aşklar yaşadığımıza inanmamıştık. Kalbimizi ateşe atıp yakmayı göze alamamıştık. Sadece tesadüfi ilişkileri aşk sanmıştık. O ilişkilerimizde de her geçen gün biraz daha tükenmiştik. Azalmışlıklarımız, durmadan yenilenen arayışlara itti bizi. Bakışlarımızda dipsiz derinliklerin çağırışları vardı; biz birbirimize düşmeye hazırdık. İlk karşılaştığımız günü hatırlıyorum; biz aşka önceden hazırlanmıştık. Yasak bir aşkın getireceklerini, götüreceklerini yaşayarak öğrenmeye istekli ama bedellerini ödemeye hazır değildik.
Birbirlerini hırpalayarak yaşayan, her an eksikliği hissedilen, tamamlanmamış sevgilerle birbirini seven insanların; tüm bunlara rağmen kopamayacaklarını şimdi daha iyi anlıyorum. Asıl yaşanmak istenenler ertelenebilir, yaşanan eksik hayatlar hep tamamlanabilir zannedilir. İşte bu yanılgılar, kopamamalara, gidememelere nedendir. Zamanla insan bu tamamlanmamışlıkları başka yüzlerle taşımayı öğrenir.
Birbirimize ilk dokunduğumuzda, eksikliklerimizi hissetmiştik. Söylemek isteyip de söyleyemediğimiz şarkılara, anlatmak isteyip de anlatamadığımız hikayelere hasrettik. Baş başa kaldığımız zamanlar, her şeyi ertelediğimiz, içinde kaybolduğumuz zamanlardı. Sanki önceden ölmüştük, yeniden aşka doğmuştuk. Yıllar süren beraberliğimizde biz yoktuk, adlarımızı bile unutmuştuk, sadece aşkı yaşıyorduk. Ayrılık kelimesini sözlüklerden silmiştik. Bazı duygulara anlam veren sözcükler, yaşanmadan anlaşılmıyor.
Yıllarca aramıştık, bulduğumuza inanmış imkansız aşıklardık. Dirençsizdik, tüketilmiştik, dayanamadık geri çekildik. Tüm yaşananlar, bir aşkın, bir tutkunun ötesinde, gittikçe derinleşen duygularla dolu yıllara kaldı. Biz imkansızı başaramamış aşıklardık. Hayatımızda kim olursa olsun, anlarda birbirimizi yaşayacaktık. Hiçbir zaman anlatamayacağımız, dilediğimizce çoğaltamayacağımız, yalnızca bakışlarda, gizli sevişmelerde, suskun hüzünlerde yaşanmış bir tutkulu aşk hikayesini yaşamıştık.
alıntıdır
Birbirlerini hırpalayarak yaşayan, her an eksikliği hissedilen, tamamlanmamış sevgilerle birbirini seven insanların; tüm bunlara rağmen kopamayacaklarını şimdi daha iyi anlıyorum. Asıl yaşanmak istenenler ertelenebilir, yaşanan eksik hayatlar hep tamamlanabilir zannedilir. İşte bu yanılgılar, kopamamalara, gidememelere nedendir. Zamanla insan bu tamamlanmamışlıkları başka yüzlerle taşımayı öğrenir.
Birbirimize ilk dokunduğumuzda, eksikliklerimizi hissetmiştik. Söylemek isteyip de söyleyemediğimiz şarkılara, anlatmak isteyip de anlatamadığımız hikayelere hasrettik. Baş başa kaldığımız zamanlar, her şeyi ertelediğimiz, içinde kaybolduğumuz zamanlardı. Sanki önceden ölmüştük, yeniden aşka doğmuştuk. Yıllar süren beraberliğimizde biz yoktuk, adlarımızı bile unutmuştuk, sadece aşkı yaşıyorduk. Ayrılık kelimesini sözlüklerden silmiştik. Bazı duygulara anlam veren sözcükler, yaşanmadan anlaşılmıyor.
Yıllarca aramıştık, bulduğumuza inanmış imkansız aşıklardık. Dirençsizdik, tüketilmiştik, dayanamadık geri çekildik. Tüm yaşananlar, bir aşkın, bir tutkunun ötesinde, gittikçe derinleşen duygularla dolu yıllara kaldı. Biz imkansızı başaramamış aşıklardık. Hayatımızda kim olursa olsun, anlarda birbirimizi yaşayacaktık. Hiçbir zaman anlatamayacağımız, dilediğimizce çoğaltamayacağımız, yalnızca bakışlarda, gizli sevişmelerde, suskun hüzünlerde yaşanmış bir tutkulu aşk hikayesini yaşamıştık.
alıntıdır
