Asosyal Ailem

Seneler once normal bi aileydik. Babam calisirdi, annem ev hanimiydi, ablamla ben okula gider gelirdik. Babamin is cikisi ve haftasonlari gurustugu arkadaslari olurdu, annemin gun boyu arkadaslari gidip giderdi, ablamin okuldan arkadaslari vardi, benim de ayni sekilde, yani hepimizin ailemiz disinda yasadigimiz normal bi hayatimiz da vardi. Ta ki Amerikaya tasinincaya kadar..

Ben 14 yasindayken Amerikaya tasindik. Bulundugumuz yerde hic turk yoktu. Ben ve babam hic ingilizce bilmiyorduk. Liseye Amerikada basladim ve dil sorunu yuzunden buyuk bi cogunlugunda yalnizdim. Amerikaya tasinmak hayatimizda neredeyse herseyi degistirdi. Annem calismaya basladi, artik evde yemek kirk yilda bir pisiyordu, ben dili, dini, irki farkli insanlarla okula gidiyordum, ailecek cok yalnizdik, kimseyi tanimiyorduk, lisan bilmiyorduk, hepimiz cok zorlandik..

Cok fazla birbirimize kaldik. Hic kimsenin arkadasi tanidigi yoktu. Butun gun evdeydik. Haftasonlari yine evde beraberdik. Bi yere gidilcekse hep beraber giderdik. Kimsenin arkadasi yoktu, varsa yoksa kendimiz. Yalnizca 4 kisiden olusan bir hayatimiz olmustu.

Seneler gectikce ben ingilizce ogrendim. Ise basladim, universiteye basladim. Sosyal hayatim gelismeye basliyordu yavas yavas ama yine is veya okul sonrasi gorusecegim kimseler yoktu. Hayatimiz yaklasik 7 sene boyle gecti. Anca yaz tatilinde turkiyeye gittigimizde bir kac es dost goruyor, yasadigimizi hissediyorduk.

Ben bu durumdan cok skildim, biktim. Sosyal olmaya kadar verdim. Arkadaslar edindim. okul cikisi plan yapmaya basladim. Sevgilim oldu, hayatima baskalarini kattim. Ama ailem hic degismedi. Amerikadan ve amerikalilardan nefret ettiler. Surekli bi negatif enerji vardi evin icinde. Disari ciksak, amerikalilari elestirip, kufrederdi babam da ablam da. Benim hayatimin degisiyor olmasi normal karsilanmadi tabi. Onlarsiz senelerce disariya adim atmamistim, ve artik disari cikmaya basladigimda once hesap veriyordum nereye gittigime dair - bunu turkiyede asla yapmazlardi. Babam herseyden oldugu gibi, tanimadigi erkek arkadasimdan da nefret ediyordu. Iliskimizi cok etkiledi, onun yuzunden eski sevgilime cok kotu davrandim ve nihayetinde ayrildik.

Okul bitip full-time calismaya baslayinca hayatim 180 derece degisti diyebilirim. Hayatima bir cok yeni insan kattim. Artik aktif bi sosyal hayatim vardi, yeniden bi erkek arkadasim vardi. Evden her ciktigimda kendimi suclu hissediyordum cunku evden tek cikan bendim. Geri kalan herkes evde skiliyor amerikaya kufrediyor, turkiye ozlemi cekiyordu. Bugun mesela haftasonu ve ben evden cikmadim. Cunku babam evde oturuyor ve biseyler yapmak istiyor, cani skiliyor. Arkadasi yok, gidebilecegi bi yer yok. Bebek gibi onunla ilgilenmek zorundaymisim gibi hissediyorum kendimi. Disari cikarsam suclu olacakmisim gibi. Ama babamla da gorusmek cok istemiyorum cunku asiri negatif bi insan, ve bende bu yuzden butun gun odamda oturuyorum.

Bu durumdan biktim artik. Onlarinda bi sosyal cevresi olsun istiyorum ama yok. Amerikalilarla arkadaslik yapmazlarmis. Turkiyeye de geri donmuyorlar. Ben 22 yasindayim, hayatimi boyle gecirmek istemiyorum. Sorunlu bi ailem varmis gibi hissediyorum artik. Onlarin butun gun evde oturup sikilan suratlarini gormemek icin ayri eve cikmayi dusunuyorum, ama bunu yapsam da kendimi suclu hissedecegim. Ama cekemiyorum artik psikolojim bozulmaya basladi. Dun is cikisi erkek arkadasimla bulusacaktim, babam 10 kere nereye nereye deyip durdu. Simdi okuyan arkadaslar beni yanlis anlamasin. Bu durum bana anormal geliyor cunku biz turkiyedeyken istersem evden gecenin 11 inde cikayim, kimse nereye diye yakama yapismaz. Orda cok rahat bi aileyiz, burda manyak derecede birbirinin icinde bi aile. Odamda oturmus bilgisayara bakiyorum, bugun babam en az 10 kere gelip bakti ne yapiyorum diye. He bakis soyle bir bakis: Ne yapiyorsun kizim? deyip gelip laptopumu kendine cevirip ne yaptigima bakiyor.
-
Biktim, tiksindim artik. Ne yapayim?
Ayri eve mi cikmaliyim? Biktim bu asosyal aileden. Evde bi tek ablamla konusuyorum...