Kızlar ablalar teyzeler! Car car ötmek için belki fazla küçük bulabilirsiniz beni ama her şey yaş değildir. Çocuğum olana kadar... diye başlayan cümleler kuran arkadaşlar, birden vahiy inmiyor. Sadece hormonlarınız değişiyor ve doğum sonrası iki yıl o hormonlar öyle kalıyor. O sürede de yeni rolünüzü oynamaya zaten alışmış oluyorsunuz. Ama bunun vücudun bir kandırmacası olduğunu bile bile bunu yaşamaya kalkışmak doğum sonrası depresyonu denen şeye yol açabiliyor. Kimse çocuğumu sevmiyorum diyemez özgürce. Aşırı derecede kutsal süsü verilince insan kendine bile itiraf edemez bunu ve bastırır bastırır bastırır... Derken saçma sapan yerlerden fırlar bu bastırılmışlık. Toplum sorunlu kadınlarla dolup taşar. Hani derler ya cahillik en büyük mutluluktur diye. İnatla çocuk istemeyip bir şekilde çocuk sahibi olunca da onu çok seven (öyle sanan) anneler bunun bir çeşitilizyon olduğuna baştan şartlansa acaba bu denli içten iyi ki doğurmuşum derler miydi? Doğum,kadını bambaşka bir insana çevirir. Öyle ki önceki haliniz çoook gerilerde kalır unutursunuz bile başkasının hikayesini anlatır gibi "ben zamanında şöyle böyle bıdı bıdı" demeye başlarsınız.
Şahsen ben bebek görünce öğürmeye başlıyorum. Nedenini çok düşündüm. İki sebep buldum. Birincisi şu ki bebek,annenin ölümüdür. O doğunca artık siz siz değilsinizdir. O vardır ve onun hayatı başlar. Sizin hayatınızsa onunkiyle kancalanır kelepçelenir artık. Doğanız biz olmaya müsait değilse kronik mutsuzluğun hayatınıza zerk edilişidir doğum. Kendimi kendi irademle yok edip yeni bir canlıya hayat vermek istemiyorum. Evet bencilim. Hani bir huy kötü olabilir ama kötü de olsa o sizin huyunuzdur. Ben beni bencilliğimle kabul etmezsem kimseyi kötü yanlarıyla kabul edemem ki. Neyse orayı geçelim.İkinci sebebe gelince, ne zaman akmış bir burun ya da kulak görsem, ne zaman fotoğraf dahi olsa idrar dışkı vs. görsem, ne zaman ki kendimin dahil terini genital atıklarını görsem öğürtü sarar beni. Neticede bebek de vücudun bir deliğinden çıkan bir çeşit atık değil midir? Bu kadar pembe bir forum için çok sivri kaçtı ama evet ben buyum böyle görüyorum bebekleri. Ve aklın yolu bir aynı şeyi biri daha demiş, bir erkek.. Tam hatırlamıyorum ama Küçük İskender benzer bir şey demiş acaba kadınlar da bebekleri doğunca tiksinir mi gibisinden.
neticede laleee idolümsün hayatını yaşa eşinle
kadın olduğumuz için duygusal olmamız beklenir..muhakkakta çocukları çok sevmemiz zorunludur..yoksa sokakta yanınızdan geçince birbirini tanımayan insan bile sizin hakkında ağır söz söyleme hakkını kendinde bulabilir..
Kızlar ablalar teyzeler! Car car ötmek için belki fazla küçük bulabilirsiniz beni ama her şey yaş değildir. Çocuğum olana kadar... diye başlayan cümleler kuran arkadaşlar, birden vahiy inmiyor. Sadece hormonlarınız değişiyor ve doğum sonrası iki yıl o hormonlar öyle kalıyor. O sürede de yeni rolünüzü oynamaya zaten alışmış oluyorsunuz. Ama bunun vücudun bir kandırmacası olduğunu bile bile bunu yaşamaya kalkışmak doğum sonrası depresyonu denen şeye yol açabiliyor. Kimse çocuğumu sevmiyorum diyemez özgürce. Aşırı derecede kutsal süsü verilince insan kendine bile itiraf edemez bunu ve bastırır bastırır bastırır... Derken saçma sapan yerlerden fırlar bu bastırılmışlık. Toplum sorunlu kadınlarla dolup taşar. Hani derler ya cahillik en büyük mutluluktur diye. İnatla çocuk istemeyip bir şekilde çocuk sahibi olunca da onu çok seven (öyle sanan) anneler bunun bir çeşitilizyon olduğuna baştan şartlansa acaba bu denli içten iyi ki doğurmuşum derler miydi? Doğum,kadını bambaşka bir insana çevirir. Öyle ki önceki haliniz çoook gerilerde kalır unutursunuz bile başkasının hikayesini anlatır gibi "ben zamanında şöyle böyle bıdı bıdı" demeye başlarsınız.
Şahsen ben bebek görünce öğürmeye başlıyorum. Nedenini çok düşündüm. İki sebep buldum. Birincisi şu ki bebek,annenin ölümüdür. O doğunca artık siz siz değilsinizdir. O vardır ve onun hayatı başlar. Sizin hayatınızsa onunkiyle kancalanır kelepçelenir artık. Doğanız biz olmaya müsait değilse kronik mutsuzluğun hayatınıza zerk edilişidir doğum. Kendimi kendi irademle yok edip yeni bir canlıya hayat vermek istemiyorum. Evet bencilim. Hani bir huy kötü olabilir ama kötü de olsa o sizin huyunuzdur. Ben beni bencilliğimle kabul etmezsem kimseyi kötü yanlarıyla kabul edemem ki. Neyse orayı geçelim.İkinci sebebe gelince, ne zaman akmış bir burun ya da kulak görsem, ne zaman fotoğraf dahi olsa idrar dışkı vs. görsem, ne zaman ki kendimin dahil terini genital atıklarını görsem öğürtü sarar beni. Neticede bebek de vücudun bir deliğinden çıkan bir çeşit atık değil midir? Bu kadar pembe bir forum için çok sivri kaçtı ama evet ben buyum böyle görüyorum bebekleri. Ve aklın yolu bir aynı şeyi biri daha demiş, bir erkek.. Tam hatırlamıyorum ama Küçük İskender benzer bir şey demiş acaba kadınlar da bebekleri doğunca tiksinir mi gibisinden.
neticede laleee idolümsün hayatını yaşa eşinle
arkadaş kendisinin de bir atık olduğunun farkındadır heralde
yani mantığına göre kendinden de iğrenmesi gerekiyor
katılmasam da güzel ifade etmiş falan diyordum ama baya büyük bir dumur yaşadım atık kısmını okuyunca
çok kötü hissettim açıkçası
bu kadar da özgür ifade etmeyelim bence
Kızlar ablalar teyzeler! Car car ötmek için belki fazla küçük bulabilirsiniz beni ama her şey yaş değildir. Çocuğum olana kadar... diye başlayan cümleler kuran arkadaşlar, birden vahiy inmiyor. Sadece hormonlarınız değişiyor ve doğum sonrası iki yıl o hormonlar öyle kalıyor. O sürede de yeni rolünüzü oynamaya zaten alışmış oluyorsunuz. Ama bunun vücudun bir kandırmacası olduğunu bile bile bunu yaşamaya kalkışmak doğum sonrası depresyonu denen şeye yol açabiliyor. Kimse çocuğumu sevmiyorum diyemez özgürce. Aşırı derecede kutsal süsü verilince insan kendine bile itiraf edemez bunu ve bastırır bastırır bastırır... Derken saçma sapan yerlerden fırlar bu bastırılmışlık. Toplum sorunlu kadınlarla dolup taşar. Hani derler ya cahillik en büyük mutluluktur diye. İnatla çocuk istemeyip bir şekilde çocuk sahibi olunca da onu çok seven (öyle sanan) anneler bunun bir çeşitilizyon olduğuna baştan şartlansa acaba bu denli içten iyi ki doğurmuşum derler miydi? Doğum,kadını bambaşka bir insana çevirir. Öyle ki önceki haliniz çoook gerilerde kalır unutursunuz bile başkasının hikayesini anlatır gibi "ben zamanında şöyle böyle bıdı bıdı" demeye başlarsınız.
Şahsen ben bebek görünce öğürmeye başlıyorum. Nedenini çok düşündüm. İki sebep buldum. Birincisi şu ki bebek,annenin ölümüdür. O doğunca artık siz siz değilsinizdir. O vardır ve onun hayatı başlar. Sizin hayatınızsa onunkiyle kancalanır kelepçelenir artık. Doğanız biz olmaya müsait değilse kronik mutsuzluğun hayatınıza zerk edilişidir doğum. Kendimi kendi irademle yok edip yeni bir canlıya hayat vermek istemiyorum. Evet bencilim. Hani bir huy kötü olabilir ama kötü de olsa o sizin huyunuzdur. Ben beni bencilliğimle kabul etmezsem kimseyi kötü yanlarıyla kabul edemem ki. Neyse orayı geçelim.İkinci sebebe gelince, ne zaman akmış bir burun ya da kulak görsem, ne zaman fotoğraf dahi olsa idrar dışkı vs. görsem, ne zaman ki kendimin dahil terini genital atıklarını görsem öğürtü sarar beni. Neticede bebek de vücudun bir deliğinden çıkan bir çeşit atık değil midir? Bu kadar pembe bir forum için çok sivri kaçtı ama evet ben buyum böyle görüyorum bebekleri. Ve aklın yolu bir aynı şeyi biri daha demiş, bir erkek.. Tam hatırlamıyorum ama Küçük İskender benzer bir şey demiş acaba kadınlar da bebekleri doğunca tiksinir mi gibisinden.
neticede laleee idolümsün hayatını yaşa eşinle