Gerçekten tükendiğimi hissediyorum artık ve ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırmış vaziyetteyim. Sıkıntı Ocak'ta 4 yaşına girecek olan oğlum. Babasıyla 7 ay önce ayrıldık, 1 ay önce de boşandık. Bu süreçte çocuğu (benim zorumla) 3 yada 4 kere gördü. Boşanmaya yakın hiç aramayan adam sık sık aramaya görüşmek istemeye başladı (yanlış anlaşılma olmasın barışmak istediği için değil flört etmek için). Ta ki boşandıktan sonra da bu durum devam edecekti ki benim bir karar vermem gerekti. Ben bir anneyim evet ve anneliğim herşeyden önce geliyo ama ben gururu da olan bir kadınım. Bir zamanlar zaten ona ait olduğum bir adamın (çocuğuma rağmen) boşandıktan sonra beni elinin altında görmesine, sahibimmiş gibi davranmasına müsade edemezdim. Oturdum düşündüm ya bıçak gibi bu durumu kesip atacaktım yada aman oğlumun babası arayı iyi tutayım da çocuğu görsün diye adamdan babalık dilenecek ve bu süreçte kendimi harcayacaktım. İlkini yaptım. Ve tek derdi benim elinin altında olmam olan adam 1 aydır oğlunu asla aramıyor merak etmiyor. Oğlum ise 1 aydır baba diye ağlıyor. Bir şekilde kafasını dağıttığım bu durum cumartesi günü malesef travmaya dönüştü. Ağlama krizine girdi "babayı özlüyorum, onu çok seviyorum gelsin beni alsın" diye dakikalarca ağlaması ve ikna etme çabalarımın sonuçsuz kalması neticesinde istemeyerek aramak mecburiyetinde kaldım. Numaramı engellemiş, engellese dahi gördüğünü bildiğim için biraz bekleyip tekrar aradım yine aynı şekilde. Aileme çok fazla saygısızlık yaptığından ve ailem kendisiyle muhatap olmak istemedikleri için arkadaşımı arayıp durumu izah ettim ve çocuğu aramasını söylemesini rica ettim. Arkadaşıma küstah bi şekilde bu olaylara karışmaması gerektiğini aramayı düşünmediğini söylemiş. Bu rahatlığı beni şaşırtmadı ama tabi delirtmeye yetti. Bende ailesini aradım. Ve artık çocuğun baba diye ağlamalarıyla baş edemediğimi ayrılmış olabileceğimizi ama çocuktan ayrılınmadığını söylerek oğullarını arayıp çocuğu aramasını söylemelerini rica ettim. Bir saat sonra beni aradılar ne yaptılarsa ulaşamadıklarını ama ulaştıklarında mutlaka söyleyeceklerini söylediler. Yedim mi yemedim. Ve çocuğunun onun için ağladığını bilen baba bugünde aramadı. Oğlum bugünde ara ara hep ağladı. Anne olarak kahroluyorum çocuğu "baban çok yoğun çalışıyor bu sebeple seninle ilgilenemiyor ama seni çok seviyor" gibi gibi uzayıp giden yalanlar artık tatmin etmiyor. Ve bana bugün "başka baba al" demesi çok traji komik. En önemli olay ise bu duruma bağlı olduğunu düşündüğüm oğlumun çok sinirli, asabi ve şiddete meğilli bir çocuk olmaya başlaması. Tekme atma, saç çekme, yumruk atma gibi. Bu konuyla ilgili hafta içinde bir pedagogla görüşmeyi düşünüyorum. Ben bunlarla boğuşurken onun yastığa başını nasıl huzurla koyabildiğini çok merak ediyorum. Ve böyle adamların ürememesini diliyorum. Beni cezalandırmak isterken çocuğunda tamir edilemez yaralar açan, travma yaşamasına sebep olan bir insanda vicdan ve merhamet olduğuna inanmıyorum. Benim oğlumun ona ihtiyacı varken kendisi kapı duvar. Yarın bir gün o özlem onu vurduğunda ben nasıl oğlumu görmesine müsade ederim? Ne olur bana bir şeyler yazın. Özellikle benzer süreci yaşamış olan arkadaşlar varsa nasıl üstesinden gelinir, ne yapılır yol gösterirseniz çok sevinirim. Lütfen hakkınızı helal edin uzun olduysa.