Artık çok yoruldum ve biliyorum ki benim gibi çok kadın var. O yüzden burdayım!

lilyumfoki · 7 Ağustos 2021

Nefes alamıyorum sanki. Sağdan ayrı soldan ayrı koşuyorlar üzerime. Aşağıdan ve yukarıdan aldığım darbeler var. Sanki oksijen yok artık içime çektiğim nefeste, beynim durağan. Eskisi gibi olma telaşı içinde bugünleri süpürüyorum ömür çizelgesinden. Eski hayatım, eski neşem, eski düzenim, eski sağlığım diye diye harcıyorum taze güneşleri. Sanki o hayali kurulan güzel günler hiç gelmeyecek. Umudum tükendi. Çok yoruldum.

Hayatımda bana göre baştan sona herşeyin berbet olduğu bir dönemden geçtim. Başta evliliği ve sorumluluklarını kaldıramadım. Ardından başımıza gelen aile içi ciddi sağlık sorunları ve kayıplar beni ve evliliğimi çok yıprattı. Bir seneden fazla yüzümüz gülmedi. Sonra mutsuzluk dengemi öyle bir sarstı ki ruh sağlığımı kaybetmeye başladım. Anksiyete bozukluğu teşhisi aldım. Hayatımda kendim kadar mutlu ve güçlü bir kadın görmemiştim o zamanlara kadar. Fakat son 2 yıldır sanki baktığım herkes bana acıyor. Dayanamıyorum bu duyguya. Bunca derdin üstü hafif süprülmüştü ki beklenmedik bir şekilde hamile kaldım. Ona çok tutunmuştum. Fakat yaklaşık 3.5 aylık hamileliğim bundan tam 8 ay önce sonlandırıldı. O günleri hatırlamak bile istemiyorum. Hastanelerde süründüm. Hastaneden eve döndüğüm ilk günlerde kendi canımı kurtardığım için daha dayanıklı daha sağlam daha moralli idim. Gelecekten umudum vardı, eşime yaslanmıştım, yeniden olur diyordum. Fakat geçirdiğim ameliyat nedeniyle beklemem gerekiyordu, hemen aynı heyecan ve telaşlara girişemediğim için zaman geçmez oldu. Zaman geçmedikçe kendimi yalnız, mutsuz işe yaramaz hissetmekten kendimi alamadım. Anksiyete bozukluğu üstüne pandemi geldi ve ben pandemi stresi ile de başa çıkamadım. Resmen kendimi eve kapattım. Korunma sürem yeni bitti, geçen ay denedik. Reglim ilk kez 8 gün gecikti, testlerin hepsi negatif olmasına rağmen öyle bir ihtimale tutunmuşum ki içimde, bugün regl olduğumda yıkıldım. Hamile olduğum o ayları ve o duyguyu o kadar özlüyorum ki! Tüm neşemi kaybettim. Gülemiyorum. Pandemi stresinden arkadaşlarımla görüşemiyorum. Ailemi bunaltıyorum. Sürekli ağladığım için eşime bela olmuş durumdayım. Asla sağlıklı bir evlat sahibi olamayacağım korkusu üzerimde! Fakat ona iyi gelmem için önce benim sağlığıma kavuşmam lazım biliyorum. Eğer hiç hamile kalmasaydım, o duyguları yaşamayıp, o hayalleri kurmasaydım biliyorum asla böyle olmazdım. Zamana bırakırdım. Fakat şuan kaldıramıyorum.
Sürekli geçmişe özlem duymaktan, geleceğe dair yalnız hissetmekten çok yoruldum. Yaşayabilecekken yaşayamadığımız mutluluklar resmen bugünümü de elimden alıyor. Ömrümden veriyorum. Hayat instagram postlarından ibaret değil biliyorum, benim gibi hisseden, nefessiz çok kadın var. Bilin ki hepinizi şuan yüreğimde hissediyorum. Sizi hepinizi çok seviyorum. Yalnız değiliz, yalnız olmayacağız ve Allahın izni ile yalnız da kalmayacağız. Ne olur bugünümüzü kurtaralım. Ne olur birbirimize destek olalım.

Var Bir Hayalimiz · 7 Ağustos 2021

lilyumfoki .!.:
Nefes alamıyorum sanki. Sağdan ayrı soldan ayrı koşuyorlar üzerime. Aşağıdan ve yukarıdan aldığım darbeler var. Sanki oksijen yok artık içime çektiğim nefeste, beynim durağan. Eskisi gibi olma telaşı içinde bugünleri süpürüyorum ömür çizelgesinden. Eski hayatım, eski neşem, eski düzenim, eski sağlığım diye diye harcıyorum taze güneşleri. Sanki o hayali kurulan güzel günler hiç gelmeyecek. Umudum tükendi. Çok yoruldum.

Hayatımda bana göre baştan sona herşeyin berbet olduğu bir dönemden geçtim. Başta evliliği ve sorumluluklarını kaldıramadım. Ardından başımıza gelen aile içi ciddi sağlık sorunları ve kayıplar beni ve evliliğimi çok yıprattı. Bir seneden fazla yüzümüz gülmedi. Sonra mutsuzluk dengemi öyle bir sarstı ki ruh sağlığımı kaybetmeye başladım. Anksiyete bozukluğu teşhisi aldım. Hayatımda kendim kadar mutlu ve güçlü bir kadın görmemiştim o zamanlara kadar. Fakat son 2 yıldır sanki baktığım herkes bana acıyor. Dayanamıyorum bu duyguya. Bunca derdin üstü hafif süprülmüştü ki beklenmedik bir şekilde hamile kaldım. Ona çok tutunmuştum. Fakat yaklaşık 3.5 aylık hamileliğim bundan tam 8 ay önce sonlandırıldı. O günleri hatırlamak bile istemiyorum. Hastanelerde süründüm. Hastaneden eve döndüğüm ilk günlerde kendi canımı kurtardığım için daha dayanıklı daha sağlam daha moralli idim. Gelecekten umudum vardı, eşime yaslanmıştım, yeniden olur diyordum. Fakat geçirdiğim ameliyat nedeniyle beklemem gerekiyordu, hemen aynı heyecan ve telaşlara girişemediğim için zaman geçmez oldu. Zaman geçmedikçe kendimi yalnız, mutsuz işe yaramaz hissetmekten kendimi alamadım. Anksiyete bozukluğu üstüne pandemi geldi ve ben pandemi stresi ile de başa çıkamadım. Resmen kendimi eve kapattım. Korunma sürem yeni bitti, geçen ay denedik. Reglim ilk kez 8 gün gecikti, testlerin hepsi negatif olmasına rağmen öyle bir ihtimale tutunmuşum ki içimde, bugün regl olduğumda yıkıldım. Hamile olduğum o ayları ve o duyguyu o kadar özlüyorum ki! Tüm neşemi kaybettim. Gülemiyorum. Pandemi stresinden arkadaşlarımla görüşemiyorum. Ailemi bunaltıyorum. Sürekli ağladığım için eşime bela olmuş durumdayım. Asla sağlıklı bir evlat sahibi olamayacağım korkusu üzerimde! Fakat ona iyi gelmem için önce benim sağlığıma kavuşmam lazım biliyorum. Eğer hiç hamile kalmasaydım, o duyguları yaşamayıp, o hayalleri kurmasaydım biliyorum asla böyle olmazdım. Zamana bırakırdım. Fakat şuan kaldıramıyorum.
Sürekli geçmişe özlem duymaktan, geleceğe dair yalnız hissetmekten çok yoruldum. Yaşayabilecekken yaşayamadığımız mutluluklar resmen bugünümü de elimden alıyor. Ömrümden veriyorum. Hayat instagram postlarından ibaret değil biliyorum, benim gibi hisseden, nefessiz çok kadın var. Bilin ki hepinizi şuan yüreğimde hissediyorum. Sizi hepinizi çok seviyorum. Yalnız değiliz, yalnız olmayacağız ve Allahın izni ile yalnız da kalmayacağız. Ne olur bugünümüzü kurtaralım. Ne olur birbirimize destek olalım.

Ahaaaa benden bitene daha var ama bak beterin beteri var demeden geçemiycem ben daha kötüsünü yaşadım üstelik yaş 38 Rabbim beterinden korusun hayırlısı olsun inşallah hakkında gecikiyorsa güzelleşiyordur hala etkisinden kurtulamamıyorum geriye bakmamak lazım ama bakmadan da yaşayamıyoruz başarmak zorundayız iyi olmak zorundayız iyi olacaz iyileşelim güzel günler gelsin

uzunsaclikizz · 7 Ağustos 2021

lilyumfoki .!.:
Nefes alamıyorum sanki. Sağdan ayrı soldan ayrı koşuyorlar üzerime. Aşağıdan ve yukarıdan aldığım darbeler var. Sanki oksijen yok artık içime çektiğim nefeste, beynim durağan. Eskisi gibi olma telaşı içinde bugünleri süpürüyorum ömür çizelgesinden. Eski hayatım, eski neşem, eski düzenim, eski sağlığım diye diye harcıyorum taze güneşleri. Sanki o hayali kurulan güzel günler hiç gelmeyecek. Umudum tükendi. Çok yoruldum.

Hayatımda bana göre baştan sona herşeyin berbet olduğu bir dönemden geçtim. Başta evliliği ve sorumluluklarını kaldıramadım. Ardından başımıza gelen aile içi ciddi sağlık sorunları ve kayıplar beni ve evliliğimi çok yıprattı. Bir seneden fazla yüzümüz gülmedi. Sonra mutsuzluk dengemi öyle bir sarstı ki ruh sağlığımı kaybetmeye başladım. Anksiyete bozukluğu teşhisi aldım. Hayatımda kendim kadar mutlu ve güçlü bir kadın görmemiştim o zamanlara kadar. Fakat son 2 yıldır sanki baktığım herkes bana acıyor. Dayanamıyorum bu duyguya. Bunca derdin üstü hafif süprülmüştü ki beklenmedik bir şekilde hamile kaldım. Ona çok tutunmuştum. Fakat yaklaşık 3.5 aylık hamileliğim bundan tam 8 ay önce sonlandırıldı. O günleri hatırlamak bile istemiyorum. Hastanelerde süründüm. Hastaneden eve döndüğüm ilk günlerde kendi canımı kurtardığım için daha dayanıklı daha sağlam daha moralli idim. Gelecekten umudum vardı, eşime yaslanmıştım, yeniden olur diyordum. Fakat geçirdiğim ameliyat nedeniyle beklemem gerekiyordu, hemen aynı heyecan ve telaşlara girişemediğim için zaman geçmez oldu. Zaman geçmedikçe kendimi yalnız, mutsuz işe yaramaz hissetmekten kendimi alamadım. Anksiyete bozukluğu üstüne pandemi geldi ve ben pandemi stresi ile de başa çıkamadım. Resmen kendimi eve kapattım. Korunma sürem yeni bitti, geçen ay denedik. Reglim ilk kez 8 gün gecikti, testlerin hepsi negatif olmasına rağmen öyle bir ihtimale tutunmuşum ki içimde, bugün regl olduğumda yıkıldım. Hamile olduğum o ayları ve o duyguyu o kadar özlüyorum ki! Tüm neşemi kaybettim. Gülemiyorum. Pandemi stresinden arkadaşlarımla görüşemiyorum. Ailemi bunaltıyorum. Sürekli ağladığım için eşime bela olmuş durumdayım. Asla sağlıklı bir evlat sahibi olamayacağım korkusu üzerimde! Fakat ona iyi gelmem için önce benim sağlığıma kavuşmam lazım biliyorum. Eğer hiç hamile kalmasaydım, o duyguları yaşamayıp, o hayalleri kurmasaydım biliyorum asla böyle olmazdım. Zamana bırakırdım. Fakat şuan kaldıramıyorum.
Sürekli geçmişe özlem duymaktan, geleceğe dair yalnız hissetmekten çok yoruldum. Yaşayabilecekken yaşayamadığımız mutluluklar resmen bugünümü de elimden alıyor. Ömrümden veriyorum. Hayat instagram postlarından ibaret değil biliyorum, benim gibi hisseden, nefessiz çok kadın var. Bilin ki hepinizi şuan yüreğimde hissediyorum. Sizi hepinizi çok seviyorum. Yalnız değiliz, yalnız olmayacağız ve Allahın izni ile yalnız da kalmayacağız. Ne olur bugünümüzü kurtaralım. Ne olur birbirimize destek olalım.

Hayat hep bir mücadele içinde geçiyor. İnsanoğluyuz ya herkesin bir imtihani var. En güzeli bu imtihanlardan sabırla çıkmak. Çok güçlüsünüz yazılarınızdan anladım. Allah dağına göre kar verirmiş. Kaldıramayacağı yükü yüklemezmiş.

Herşeyinde bi vakti saati var. Eminimki size en hayırlısını nasip edicektir Elimizdeki tek şey sabır ve dua.. inşallah rabbim gönlünüze göre versin

Artık çok yoruldum ve biliyorum ki benim gibi çok kadın var. O yüzden burdayım!

Ayrıntılı Düzenleme

lilyumfoki

Aktif Üye

Var Bir Hayalimiz

Aktif Üye

uzunsaclikizz

Üye

Benzer Konular