- 12 Mart 2007
- 508
- 2
- Konu Sahibi yeliz dolgan
- #1
Hepinize Merhaba
Daha önce yazdığım gibi 25 Ekim perşembe günü oğluma kavuştum. :dance:
Birgün öncesinde heyecan mı korku mu anlayamadığım yoğun duygular içerisindeydim. O gece sabaha kadar uyumadım eşim de benim gibiydi ama bana daha fazla strese girmeyeyim diye belli etmiyordu. Ameliyat sabah 8 de yapılacağından saat 7 de hastane olmalıydık. Saat 6 da uyandık. Daha doğrusu uyanmadık yataktan çıktık. Hastane çantamız, bebek şekerimiz, oda süslerimiz, Efenin oto koltuğu ve biz kapıda hazırdık.Hastaneye vardığımızda heyecanımız ikiye katlandı sanki. Odamıza çıktık Ameliyat için hazırlıklar yapıldı, kayınvalidem , kayınpederim, ablam ve eniştem de yanımdaydı. Bu arada doğum fotoğrafçımızda bizimle birlikte hazırdı. Hamileliğimin son dakikalarını çekti. Doktorumun ziyaretinden sonra ameliyathaneye doğru yola çıktık. Eşim ve fotoğrafçımda benimle ameliyata gireceğinden onlarda yanımdaydı. Önce beni aldılar. Epidural için hazırlıklar yapıldı. Önce belimi uyuşturmak için bir iğne yapıldı daha sonra asıl epidural iğnesi vuruldu. 15 dakika kadar beklendi ama bende uyuşma olmadı. İkinci doz uyuşturucu vuruldu 15 dakika daha beklendi belden aşağım yine uyuşmadı. Anestezi uzmanı genel olarak uyutalım dediyse de doktorum bebeğimin doğumuna şahit olmayı ne kadar istediğimi bildiğinden bir daha iğne olmamı istedi ve üçüncü kez uyuşturucu verildi. 15 dakika daha bekledik bu arada bendeki heyecan yerini daha çok korkuya bıraktı. Sonunda saat tam dokuzda bana söylemeden genel anestezi için narkozu vermişler. Uyandığımda uyanma odasındaydım. Herşey olup bitmişti ve ben çok istediğim halde bebeğimin doğumuna şahit olamamıştım. Neyseki eşim yanımdaydı ve an ve an şahit olmuştu. Uyandıktan sonra odama çıkarıldım. Ameliyat bekleme fasılları nedeni ile uzun sürdüğünden herkes çok telaşlanmış.Aradan biraz zaman geçince bebeğimi dokuz aydır karnımda yanımda taşıdığım prensimi yanıma getirdiler. İşte o an dünyam tamamen değişti. Etrafımdaki herşey yok oldu sanki. Pembe beyaz gri gözleri ile cin gibi etrefına bakan mis gibi kokan oğlumu kucağıma verdiler. Herhalde o an içimden bir dakikada binlerce kez Allahım bu mükemmel şey benimmi diye sormuşumdur. Allaha çok şükür sağlıklıydı. Hastanedeki iki günden sonra beraber evimize geldik. İki kişi olarak çıktığımız evimize üç kişi olarak geri döndük. Bu duygu dünyanın en güzel en yüce duygusuymuş.Geceleri biraz uykusuz kalıyorum ama olsun onun için değer. Onu kucağıma, almak emzirmek,kokusunu içime çekmek, uyurken izlemek tarif edilemez bir şey. İzlerken kendimi tutamayıp sürekli ağlıyorum. İşte benim doğum hikayem de bu kızlar. Şimdi bize bu kadar mükemmel bir şeye sahip olmanın gerçekten sabır ve emek gerektirdiğini öğrettiği için oğluma teşekkür, bize böyle bir duyguyu tattırdığı, sağlıklı bir evlat verdiği için Allaha şükür ediyorum. Allah isteyen herkese evlat sahibi olmayı nasip etsin. Hepinizi öpüyorum.
Daha önce yazdığım gibi 25 Ekim perşembe günü oğluma kavuştum. :dance:
Birgün öncesinde heyecan mı korku mu anlayamadığım yoğun duygular içerisindeydim. O gece sabaha kadar uyumadım eşim de benim gibiydi ama bana daha fazla strese girmeyeyim diye belli etmiyordu. Ameliyat sabah 8 de yapılacağından saat 7 de hastane olmalıydık. Saat 6 da uyandık. Daha doğrusu uyanmadık yataktan çıktık. Hastane çantamız, bebek şekerimiz, oda süslerimiz, Efenin oto koltuğu ve biz kapıda hazırdık.Hastaneye vardığımızda heyecanımız ikiye katlandı sanki. Odamıza çıktık Ameliyat için hazırlıklar yapıldı, kayınvalidem , kayınpederim, ablam ve eniştem de yanımdaydı. Bu arada doğum fotoğrafçımızda bizimle birlikte hazırdı. Hamileliğimin son dakikalarını çekti. Doktorumun ziyaretinden sonra ameliyathaneye doğru yola çıktık. Eşim ve fotoğrafçımda benimle ameliyata gireceğinden onlarda yanımdaydı. Önce beni aldılar. Epidural için hazırlıklar yapıldı. Önce belimi uyuşturmak için bir iğne yapıldı daha sonra asıl epidural iğnesi vuruldu. 15 dakika kadar beklendi ama bende uyuşma olmadı. İkinci doz uyuşturucu vuruldu 15 dakika daha beklendi belden aşağım yine uyuşmadı. Anestezi uzmanı genel olarak uyutalım dediyse de doktorum bebeğimin doğumuna şahit olmayı ne kadar istediğimi bildiğinden bir daha iğne olmamı istedi ve üçüncü kez uyuşturucu verildi. 15 dakika daha bekledik bu arada bendeki heyecan yerini daha çok korkuya bıraktı. Sonunda saat tam dokuzda bana söylemeden genel anestezi için narkozu vermişler. Uyandığımda uyanma odasındaydım. Herşey olup bitmişti ve ben çok istediğim halde bebeğimin doğumuna şahit olamamıştım. Neyseki eşim yanımdaydı ve an ve an şahit olmuştu. Uyandıktan sonra odama çıkarıldım. Ameliyat bekleme fasılları nedeni ile uzun sürdüğünden herkes çok telaşlanmış.Aradan biraz zaman geçince bebeğimi dokuz aydır karnımda yanımda taşıdığım prensimi yanıma getirdiler. İşte o an dünyam tamamen değişti. Etrafımdaki herşey yok oldu sanki. Pembe beyaz gri gözleri ile cin gibi etrefına bakan mis gibi kokan oğlumu kucağıma verdiler. Herhalde o an içimden bir dakikada binlerce kez Allahım bu mükemmel şey benimmi diye sormuşumdur. Allaha çok şükür sağlıklıydı. Hastanedeki iki günden sonra beraber evimize geldik. İki kişi olarak çıktığımız evimize üç kişi olarak geri döndük. Bu duygu dünyanın en güzel en yüce duygusuymuş.Geceleri biraz uykusuz kalıyorum ama olsun onun için değer. Onu kucağıma, almak emzirmek,kokusunu içime çekmek, uyurken izlemek tarif edilemez bir şey. İzlerken kendimi tutamayıp sürekli ağlıyorum. İşte benim doğum hikayem de bu kızlar. Şimdi bize bu kadar mükemmel bir şeye sahip olmanın gerçekten sabır ve emek gerektirdiğini öğrettiği için oğluma teşekkür, bize böyle bir duyguyu tattırdığı, sağlıklı bir evlat verdiği için Allaha şükür ediyorum. Allah isteyen herkese evlat sahibi olmayı nasip etsin. Hepinizi öpüyorum.
