Öncelikle iyi bayramlar dileyerek konuya geçiyorum. Ben 4 senedir çalıştğım işyerinde arkadaşlık yönünden hiç şanslı olamadım maalesef. Geldiğimde çok katı şekilde gruplaşmış bir ortam buldum. İçlerine girmek için çok uğraştım, kekler börekler yaptım götürdüm, ilgilerini çekmek için tarot falı öğrendim, devamlı hal hatır sordum ama olmadı, bizim arkadaşa ihtiyacımız yok grubumuz var modundaydılar. Böyle olunca ipin ucunu bıraktım. Odamda bir kız vardı adı Zehra, onların grubundan. Her öğlen odaya gelip şen şakrak şekilde Zehra'yı yemeğe çağırırlardı, her defasında çok üzülürdüm kalbim oyulurdu sanki. 1 defa sen de gel katıl bize demediler. Bir defasında birinin odasından acil iş için beyaz kağıt aldım, bana kızdı. Ben "ama Selin de alıyor" deyince "o alır çünkü o Selin" cevabını işittim. Evet tahmin edeceğiniz üzere Selin de grup üyesiydi. Buna benzer onlarca olay yaşadım. Ben de kabuğuma çekildim ve kendimi işe verdim.Neyse ki işte iyiydim.
Ama bu 4 sene benim psikolojimi olumsuz etkilemiş,onu farkettim. Çünkü son 1 yılda iş için kısa süreli olmak üzere farklı bir ortama girdim ve bu 4 senenin bende bıraktığı izin farkına vardım. İlk ortamda çok kötü oldum, resmen insanlardan kaçtım, ama bunu bilinçli yapmadım sanki bir güç beni ele geçirmişti, o güç bilinçaltıydı. "Nasıl olsa beni dışlayacaklar, beni istemeyecekler" korkusuyla kaçtım. Herkes yemeği beraber yerken yanlarına katılmaya utandım, girişken olup "katılabilir miyim" diyemedim. O 4 yıl bende değersizlik hissi yaratmış o an anladım. İşyerindekiler çete gibi olduğu için herkes çete gibi olacak diye beynim senaryo kuruyordu. Bunu aşmam lazım diye düşünüp psikolog araştırıyordum ki, benim iş için Fransa'ya gönderilmem gündeme geldi ve kesinleşti. Uluslararası bir kuruluşta çalışacağım, eğer göze girersem kalıcı da olabilirim. Ve ben arkadaşsız kalmaktan çok korkuyorum. Aynı şeyleri yaşamak istemiyorum.
1 ay sonra orda başlayacağım, vize pasaport orda ev bulma vs. işlemler için koşturuyorum. Ama son anda kesinleşti ve araya tatil girdiği için diğerlerinden 2 gün geç başlamam sözkonusu, ve bunu çok geriyor. Sanki herkes kaynaşacak grubunu kuracak ve ben yalnız kalacağım diye korkuyorum. Bir de şöyle bir durum var: yabancıların olduğu bir ortamda nispeten çok daha iyiyim Türkler olduğunda kötü oluyorum. Fransa'ya benden başka 6 Türk daha gelecek, 3'ü aynı şehirden diğer 3'ü aynı şehirden, benim şehrimden tek ben varım. Çoktan kaynaşmış gruplarını kurmuşlardır diye de takıyorum. Kısaca böyle bayanlar, derdim arkadaş edinmek. Ama dediğim gibi 4 yıl acı bir iz bıraktı. Bu değersizlik hissini aşmam lazım. Her türlü öneriye açığım: dua, olumlama, telkin, insanlara sempatik gelebilecek öneriler... 4 yıl gruplaşma yüzünden zehir içtim adeta, şimdi Fransa yeni bir başlangıç yeni bir umut, lütfen bana yol gösterin...
keşke başka arkadaşlar olsaydı dışarıdan
