- 23 Kasım 2024
- 2
- 0
- 25
küçüklüğümden beri arkadaş konusunda çok seçici biriyim ve zorbalık anılarımdan sonra sosyal anksiyetem oldu ve aşırı çekingen bir insana dönüştüm. aynı zaman da bipolar olduğum için arkadaşlarıma bakış açım çok fazla değişiyor ve bi anda soğuyabiliyorum, artık psikiyatri servislerinde terapi görmekten sıkıldım ve ezbere tavsiyeler dışında sizlerden tavsiye almaya ihtiyacım var.
kimseyle arkadaşlık kuramıyorum ve istemiyorum ama tersine olucak ki istiyorum da. sürekli şimdi ben bunla arkadaş olsam ne konuşucam diye düşünüyorum hani başlarda bi sessizlik olur ya ondan korkuyorum ve kimseyle de tanışmak istemiyorum bu nedenden dolayı.
2 tane yakın arkadaşım diyebilceğim insan var. en yakın arkadaşım olan kişiden bir anda soğudum ve bana ne yapsa batmaya başladı, diğeri ise ona anlattığım bir konuyu (bir erkekle ilgili ve anlattığıma çok pişmanım) sürekli mizah yapmaya çalışıp konuyu açıp duruyor. ben o böyle bir olay yaşadığında onun yanındaydım yazıyordum tersliyordu konuşmak istemiyorum bunu diye ona rağmen ben hep nasıl olduğunu merak edip yazdım. ama ben aynı olayı yaşayınca 1 hafta yazmadı ve bunu ortak arkadaşımıza söyledim anca o zaman özür diledi ve ilk defa özür diledi, yine her zamanki gibi kendini haklı çıkarmaya çalışmadı şaşırdım.
sosyal insanlara o kadar özeniyorum ki bazen ben neden böyle olamıyorum diye saatlerce üzülüp ağlıyorum. düşünüyorum da en basit şeyler bile bana garip geliyor. mesala kafamın uyduğu bi arkadaşımın olması, herhangi bi arkadaşıma gel bize kahve sigara yapalım demeyi bile düşünüp üzülüyorum, çünkü içten içe kimseyi istemiyorum her şeyden çok soğudum ama böyle olmak da istemiyorum.
yeni arkadaşlar edinmekten korkuyorum sessizlik olucak diye ya da yine bundan nefret edicem diye. bu arada yurtta kalırken benle tanışan insanlar beni sever genelde, ama ben insan sevemiyorum çünkü korkuyorum bişeylerden. nasıl aşıcam bunları lütfen tavsiye verin. herkes benden nefret ediyormuş ya da edicekmiş gibi hissediyorum çünkü tanımadığım kişilere aşırı soğuğum ama yakınlarıma da çok samimiyimdir. soğuk görünmek beni çok geriye de çekiyor.
kimseyle arkadaşlık kuramıyorum ve istemiyorum ama tersine olucak ki istiyorum da. sürekli şimdi ben bunla arkadaş olsam ne konuşucam diye düşünüyorum hani başlarda bi sessizlik olur ya ondan korkuyorum ve kimseyle de tanışmak istemiyorum bu nedenden dolayı.
2 tane yakın arkadaşım diyebilceğim insan var. en yakın arkadaşım olan kişiden bir anda soğudum ve bana ne yapsa batmaya başladı, diğeri ise ona anlattığım bir konuyu (bir erkekle ilgili ve anlattığıma çok pişmanım) sürekli mizah yapmaya çalışıp konuyu açıp duruyor. ben o böyle bir olay yaşadığında onun yanındaydım yazıyordum tersliyordu konuşmak istemiyorum bunu diye ona rağmen ben hep nasıl olduğunu merak edip yazdım. ama ben aynı olayı yaşayınca 1 hafta yazmadı ve bunu ortak arkadaşımıza söyledim anca o zaman özür diledi ve ilk defa özür diledi, yine her zamanki gibi kendini haklı çıkarmaya çalışmadı şaşırdım.
sosyal insanlara o kadar özeniyorum ki bazen ben neden böyle olamıyorum diye saatlerce üzülüp ağlıyorum. düşünüyorum da en basit şeyler bile bana garip geliyor. mesala kafamın uyduğu bi arkadaşımın olması, herhangi bi arkadaşıma gel bize kahve sigara yapalım demeyi bile düşünüp üzülüyorum, çünkü içten içe kimseyi istemiyorum her şeyden çok soğudum ama böyle olmak da istemiyorum.
yeni arkadaşlar edinmekten korkuyorum sessizlik olucak diye ya da yine bundan nefret edicem diye. bu arada yurtta kalırken benle tanışan insanlar beni sever genelde, ama ben insan sevemiyorum çünkü korkuyorum bişeylerden. nasıl aşıcam bunları lütfen tavsiye verin. herkes benden nefret ediyormuş ya da edicekmiş gibi hissediyorum çünkü tanımadığım kişilere aşırı soğuğum ama yakınlarıma da çok samimiyimdir. soğuk görünmek beni çok geriye de çekiyor.