aynı sorunu ben de yaşadım yaşıyorum...her yolu denedim...alttan aldım, eşimle güzel güzel objektif saygı çerçevesinde konuştum.olmadı ağladı görmezden geldim,eşim verdi durdu bazen gördüm bazen görmezden geldim.kimseye derdimi anlatmadım ağladım ağladım bu sorunları yaşarken bebeği oldu almaya devam ettiler...ama zor günümde ne eşimin ne benim yanımda olmadılar...hayatım azaba döndü,,eşime 1.5 yıl kadar bu durum hakkındakiş düşüncelerimi söylemedim.kafasını bunaltmamak için.sadece bebeğim için işten ayrıldım inat yaptım hem onlara verecek hem ben çalışıcam.bu ara tutumlu ailesini düşünen aşırı fedakar bir insanım karşımdaki aynı olmayınca üzülüyorum.kendimi yıpratıyorum.anlarsınız belki...ve en son aynı konular yine gündeme geldi...bu sefer eşimle konuştum ailesinden de bir kişiye güzel güzel durumu anlattım...bizim çocuğumuz var ancak kendi, ihtiyaçlarımıza yeteriz v.s diye.ama ne oldu biliyomusunuz.eskiden az da olsa bana hak veren ama üstüne düşeni yapmaya eşim beni onlara tercih etti.ben yaparım ederim onlar benim ailem sana göre sömürü ama benim zihniyetime göre görevim diye.ben aptalmışım meğer içim yanıyor uğrun türlü fedakarlıklara katlandığım eşim artık yanlışın bir parçası...her yolu denedim ama olmadı.şimdi gündem baoşanma...tek üzüntüm kızımı babasız büyütecek olmam artık...