- Konu Sahibi Justalittlebityourheart
-
- #41
Şöyle yap ablan olarak söylüyorum canın mı sıkıldı o zaman görüş. Yani senı anlayanla empatı Kur'anla görüş. Bu zaten ılerledıkce yaşın senı kım onemsıyoe kım onemsemıyor anlıyosun
Şöyle yap ablan olarak söylüyorum canın mı sıkıldı o zaman görüş. Yani senı anlayanla empatı Kur'anla görüş. Bu zaten ılerledıkce yaşın senı kım onemsıyoe kım onemsemıyor anlıyosunZaten gerçekten öyle ailenin yeri doldurulamaz ve değiştirilemez ama maalesef arkadaşlara da hayatımız boyunca ihtiyacımız var
Haklısın bir yere kadar ama kimse sana kalacak yer ayarlamak zorunda değil. Sen misafir olarak değil düğün davetlisi olarak arkadaşının yanında ona destek olmaya gidiyorsun. Bir otelde kalabilirsin yada orada varsa bir tanıdık ama düğün sahibinden bunu beklemen yanlış, eğer ki maddi açıdan durumun elverişli değilse de gitmezsin bir çiçek gönderirsin güzel bir mesajla yeterli gerçekten samimiyet varsa kimse kırılmaz. Benimde şehir dışında yakın arkadaşlarımın düğünleri oldu biri hariç diğerlerine gitmedim sebep maddiyattı ama kimsede bana kırılmadı çiçeğimi gönderdim yanında olduğumu hissettirdim önemli olan o bence.Herkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı. İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
Bu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
Başka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
Çok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor şimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
Karşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
uydurun bişey gitmeyinÇok ısrar ediyor ama diğer yandan gerçekten depresif bir süreçteyim canım da istemiyor çok çok samimi bir arkadaşım ama kendisi de zamanında çok çok samimi olduğu kişinin düğününe şehir dışı diye gitmemişti ki o şehirde ailesi yaşadığı halde..
Herkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı. İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
Bu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
Başka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
Çok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor şimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
Karşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
Canım bence kesinlikle gitmemelisin.Arkadaşın sadece kendini düşünüyor gerçekten çok takıldım kalacak yer olayına ya.Bizde düğünlerde şehir dışından gelecek varsa ve kalacak yerleri yoksa yer ayarlanır böyle gördük öğrendik gerekirse yer yatakları yapılır ki genelde yapılır sığılmaz:)Bu karşılık beklemek falan değil ki olması gereken bişey.Ayrıca şöylede bişey var hiç bişey tek taraflı olmamalı hep sen düşünüyosan,hep sen fedakarlık yapıyosan olmaz.Ben şunu yaptım o da bunu yapsın diye beklentiye girmek değil olay ama bence sevgi,emek,değer karşılıklı olmalı.Senin için bi çabaya girmiyosa karşında ki sende yapmamalısın.Başkaları mutlu olsun diye huzursuz,isteksiz şeyler yapma boşver.Herkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı. İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
Bu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
Başka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
Çok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor şimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
Karşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
tek tek yorum yapacağım.Herkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı.
İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
bak canım bunlar herkese böyle aşırı ısrar ederlerBu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
kocası görüştürmüyordur. en nefret ettiğim insan tipi. hayatına giren biri yüzünden çevresini silen insanlara zerre saygı duymuyorumBaşka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
valla insanlar o kadar düşüncesiz ki inan bana bunu düşünmemiştir bileÇok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
zaten bunlar verdiğin değeri hak eden tipler değillermiş. bunları kaybettim diye düşünme inan bana böyle insanları hayatından çıkarmak demek omzundan yük atmak demektir.Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor
kesinlikle gitmek gibi bir hata yapma. açıkça da dan dan yüzüne söyle. "bana ısrar ediyorsun anlıyorum, teşekkürler ama o şehirde kalacak yerim olmadığı için gelemiyorum lakin kalben yanındayım, sana mutluluklar" de geçşimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
ben yaşım ilerledikçe arkadaşlığa daha az ihtiyaç duyan biri oldumKarşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
Yaşadıklarınızin çok benzerlerini yaşadım. Siz yine sadece arkadaş çevresinden yasamissiniz ben aileden de böyle şeyler yaşadım maalesef. Ama 30 yaşından sonra artık dur dedim kendime. Ben zaten herkesin yardımına desteğine çıkarına kostugum için var olmuşum hayatlarında. Ben aramasam aramayan, ben çağırmadan cagirmayan insanlarla doluymuş etraf. Ee o zaman niye kendimi yipratiyorum ve bu durumdan yaralanıyorum. 30 yaşından sonra kendime soz verdim istediğim yere gideceğim istediğim yere gitmeyeceğim. Net bir şekilde ifade eceegim. Yalnizlastim, zorlandım evet ama başardım mutluyum. Sahte kimse yok hayatimda hatta kimse yokHerkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı. İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
Bu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
Başka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
Çok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor şimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
Karşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
Benim de öyle olmuştu. Evlenmeden önce düğüne,ev yerleştirmeye,çeyiz sermeye vs her şeye ısrarla beni çağıran insan evlendikten sonra kaç kere yaşadığım şehire gelmiş hiçbir seferinde bana haber vermeden başka arkadaşlarla buluşmuş, ben Instagramda görüyordum. Hatta bebeği için cinsiyet partisi gibi bir etkinlik yapmışlar bulunduğum şehirde, ona bile çağırmadı. Benden bir şey isteyeceği zaman mesaj atar ve konuya şöyle girerdi: seni çok özledim, geldik ama sana haber veremedik, bir dahaki sefere mutlaka görüşelimOrdayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?