Yazıp yazmamak konusunda çok kararsız kaldım.Ama artık birilerine anlatmalıyım.
Ben lise 1'e giderken sınıfta bi çocuk vardı ve ona bi türlü ısınamamıştım çok sinir oluyordum.Sürekli kavga ediyorduk hiç anlaşamadık.
10.sınıfa geçince sınıflarımız ayrıldı artık rahattım ama kendi sınıfımdakilerle de hiç anlaşamadım dışlanmış ve yalnız kalmıştım.Sonra birden kendimi bu çocukla dertleşirken buldum ve çok iyi arkadaş olmuştuk 1 sene içinde.Kimseye anlatamadığım dertlerimi ona anlatmaya başladım bana çok yakındı ve 9. sınıfta onunla sürekli kavga ettiğim için vicdan azabı da çektim kendi kendime.
Sonra 11. sınıfta daha bi yakın olduk artık kardeş gibiydik. 2 kız arkadaşım daha vardı onlar da bize katıldı.Biz artık bi grup gibiydik 3 kız ve 1 erkek..O çocukla sürekli dalga geçerlerdi "x kız kankası olmuş" diye.Hatta bizi sevgili sananlar da vardı ama hiç umurumuzda değildi.11. sınıfın sonlarına doğru x sorunları olduğu için psikiyatriste gidiyordu.Bana söylemedi sorununu çünkü "söylersem benden nefret edersin" diyordu sürekli.Herkese söyledi bi tek bana söylemedi.Diğer 2 kız x'le kavga edip gruptan ayrıldılar ama ben sürekli yanındaydım.Sonra sorununun ne olduğunu öğrendim bi şekilde ama ondan hiç bi zaman nefret etmedim.Hep yanındaydım.Benim de dertlerim olmasına rağmen kendimi unutup onunla ilgilendim.
Geldik 12. sınıfa.. x bana bazen soğuk davranıyordu ama pek önemsemiyordum sonuçta başka arkadaşları da var onlarla da ilgilenmeli diye düşündüm.Ama sınıfına gidince bile sanki ben yokmuşum gibi davranıyordu.Yine de bişey demedim konduramadım ona.Bigün akşam mesaj attım şakayla karışık "sen hiç bana mesaj atma zaten" diye.Daha önce böyle bi mesaj attığımda gönlümü almaya çalışırdı bahaneler uydurur işi olduğunu falan söylerdi böylece konuşmaya başlardık.Ama bu defa gelen mesaj farklıydı..
" Kimseye mesaj atma gibi bi mecburiyetim yok! "
Bu mesajla başımdan kaynar sular döküldü...Sonra tekrar mesaj attım "ne yaptım ben sana" diye.Çünkü biliyordum x öyle biri değil.Herkes yapar da o yapmaz.Mutlaka ben bişey yapıp kırmışımdır onu.Ama nerde..Sonra gelen mesajda benim ilgimden sıkıldığını yazmış.Doğru aslında, kendi derdimi unutup onunla ilgilendim, onu güldürmek için yapmadığım maymunluk kalmadı.Ama karşılık olarak nankörlük beklemiyordum..Neyse, sonra sinirlenip ben de mesaj attım ona "durduk yere sorun çıkarmakta üstüne yok.aynen devam et" dedim.O da "öyle yapacağım" dedi ve konuyu kapattı.
Ertesi gün yanıma gelip özür dilemesini bekledim.Çünkü daha önce de beni durduk yere kırdığı olmuştu ama hatasını anlayıp yanıma gelir özür dilerdi.Ama bu defa gelmedi.Hatta okulda yanımdan geçerken arkadaşlarıyla eğleniyo gibi yapmaya kahkalar atmaya bağıra bağıra "çok üzüldüm kahroldum" diye bana nispet yapmaya başladı.Ne kadar aptaldım ki hala kendimi suçluyordum..
Sonra daha önceden x'le kavga edip bizden ayrılan kızlardan biri üzgün olduğumu görüp yanıma geldi.Benimle ilgilendi ve ben de onların arasına katıldım. O kızla çok samimi olmuştum.
2 ay kadar sonra (aralık ayıydı) x yanıma gelip hiç bişey demeden bi kağıt uzattı ve gitti.Kağıdı alıp okudum bana mektup yazmıştı.Tek sorun olarak o kızı görüyordu.O kızla gezmem ona çok dokunmuş.Halbuki kavga ettiğimiz zaman o kız meydanda yoktu.Beni çok özlediğini, istersem barışabileceğimizi ama eskisi gibi olamayacağımızı yazmış.Ben bunları okuyunca birden hüngür hüngür ağlamaya başladım.O kız yanıma geldi.Şimdiye kadar bişey dememiş ama ağladığımı görünce dayanamadı anlattı herşeyi.Biz 4 kişi dolaşırken diğer 2 kıza sabahtan mesaj atarmış "nolur erken gelin a20 ile yalnız kalmak istemiyorum" diye..Bunu öğrenince tekrar yıkıldım...Daha neler neler demiş arkamdan.Yüzüme kardeşim derken arkamdan iftiralar atmış.O zaman anladım bizi neden sevgili sandıklarını.Çünkü beni insanlara "peşimden koşuyor" diyerek tanıtmış.
Bunları öğrendikten sonra ben de mektup yazdım içimde birikenleri söyledim ama anlamadı galiba tekrar yazdı.Ben de son mektubumda açtım ağzımı yumdum gözümü ağzıma geleni yazdım ama sınıfındaki kızlar engellemiş okumasını. x çok üzülür dediler benim nasıl üzüldüğümü görmeden.Yine de bişey demedim.Ertesi gün ona yazdıklarımı mesajla söylemek için kontör yükledim ama birden kesildi kontörlerim yine bişey söyleyemedim.Vardır bi hayır diyip vazgeçtim söylemekten.
Ekimden beri içim acıyo bana yaptıklarından.Herkes yapar da o yapmaz dediğim kişi bile bana böyle yaptığı için kendimi suçluyorum.İnsanlara yaklaşmaktan korkuyorum.Durduk yere bi şarkı dinlerken ağlamaya başlıyorum.Eskiden kahkahalarım meşhurdu ama şimdi gülemiyorum bile.Adını duymaya bile tahammülüm yok.Geçenlerde dershanede onun adı geçti bi muhabbette."Benim yanımda ondan bahsetmeyin" dedim.Çünkü olanları biliyorlar.Ama onların sınıfındaki bi kız birden çemkirdi "sen çok mu iyisin sanki" diye.Dondum kaldım hiç bişey söyleyemedim.Beni insanlara nasıl anlattıysa bana düşman olmuşlar resmen.O günden beri o kızla da konuşmuyorum.
Biraz uzun oldu kusura bakmayın.Derdimi anlatıp rahatlamak istedim sadece...
Ben lise 1'e giderken sınıfta bi çocuk vardı ve ona bi türlü ısınamamıştım çok sinir oluyordum.Sürekli kavga ediyorduk hiç anlaşamadık.
10.sınıfa geçince sınıflarımız ayrıldı artık rahattım ama kendi sınıfımdakilerle de hiç anlaşamadım dışlanmış ve yalnız kalmıştım.Sonra birden kendimi bu çocukla dertleşirken buldum ve çok iyi arkadaş olmuştuk 1 sene içinde.Kimseye anlatamadığım dertlerimi ona anlatmaya başladım bana çok yakındı ve 9. sınıfta onunla sürekli kavga ettiğim için vicdan azabı da çektim kendi kendime.
Sonra 11. sınıfta daha bi yakın olduk artık kardeş gibiydik. 2 kız arkadaşım daha vardı onlar da bize katıldı.Biz artık bi grup gibiydik 3 kız ve 1 erkek..O çocukla sürekli dalga geçerlerdi "x kız kankası olmuş" diye.Hatta bizi sevgili sananlar da vardı ama hiç umurumuzda değildi.11. sınıfın sonlarına doğru x sorunları olduğu için psikiyatriste gidiyordu.Bana söylemedi sorununu çünkü "söylersem benden nefret edersin" diyordu sürekli.Herkese söyledi bi tek bana söylemedi.Diğer 2 kız x'le kavga edip gruptan ayrıldılar ama ben sürekli yanındaydım.Sonra sorununun ne olduğunu öğrendim bi şekilde ama ondan hiç bi zaman nefret etmedim.Hep yanındaydım.Benim de dertlerim olmasına rağmen kendimi unutup onunla ilgilendim.
Geldik 12. sınıfa.. x bana bazen soğuk davranıyordu ama pek önemsemiyordum sonuçta başka arkadaşları da var onlarla da ilgilenmeli diye düşündüm.Ama sınıfına gidince bile sanki ben yokmuşum gibi davranıyordu.Yine de bişey demedim konduramadım ona.Bigün akşam mesaj attım şakayla karışık "sen hiç bana mesaj atma zaten" diye.Daha önce böyle bi mesaj attığımda gönlümü almaya çalışırdı bahaneler uydurur işi olduğunu falan söylerdi böylece konuşmaya başlardık.Ama bu defa gelen mesaj farklıydı..
" Kimseye mesaj atma gibi bi mecburiyetim yok! "
Bu mesajla başımdan kaynar sular döküldü...Sonra tekrar mesaj attım "ne yaptım ben sana" diye.Çünkü biliyordum x öyle biri değil.Herkes yapar da o yapmaz.Mutlaka ben bişey yapıp kırmışımdır onu.Ama nerde..Sonra gelen mesajda benim ilgimden sıkıldığını yazmış.Doğru aslında, kendi derdimi unutup onunla ilgilendim, onu güldürmek için yapmadığım maymunluk kalmadı.Ama karşılık olarak nankörlük beklemiyordum..Neyse, sonra sinirlenip ben de mesaj attım ona "durduk yere sorun çıkarmakta üstüne yok.aynen devam et" dedim.O da "öyle yapacağım" dedi ve konuyu kapattı.
Ertesi gün yanıma gelip özür dilemesini bekledim.Çünkü daha önce de beni durduk yere kırdığı olmuştu ama hatasını anlayıp yanıma gelir özür dilerdi.Ama bu defa gelmedi.Hatta okulda yanımdan geçerken arkadaşlarıyla eğleniyo gibi yapmaya kahkalar atmaya bağıra bağıra "çok üzüldüm kahroldum" diye bana nispet yapmaya başladı.Ne kadar aptaldım ki hala kendimi suçluyordum..
Sonra daha önceden x'le kavga edip bizden ayrılan kızlardan biri üzgün olduğumu görüp yanıma geldi.Benimle ilgilendi ve ben de onların arasına katıldım. O kızla çok samimi olmuştum.
2 ay kadar sonra (aralık ayıydı) x yanıma gelip hiç bişey demeden bi kağıt uzattı ve gitti.Kağıdı alıp okudum bana mektup yazmıştı.Tek sorun olarak o kızı görüyordu.O kızla gezmem ona çok dokunmuş.Halbuki kavga ettiğimiz zaman o kız meydanda yoktu.Beni çok özlediğini, istersem barışabileceğimizi ama eskisi gibi olamayacağımızı yazmış.Ben bunları okuyunca birden hüngür hüngür ağlamaya başladım.O kız yanıma geldi.Şimdiye kadar bişey dememiş ama ağladığımı görünce dayanamadı anlattı herşeyi.Biz 4 kişi dolaşırken diğer 2 kıza sabahtan mesaj atarmış "nolur erken gelin a20 ile yalnız kalmak istemiyorum" diye..Bunu öğrenince tekrar yıkıldım...Daha neler neler demiş arkamdan.Yüzüme kardeşim derken arkamdan iftiralar atmış.O zaman anladım bizi neden sevgili sandıklarını.Çünkü beni insanlara "peşimden koşuyor" diyerek tanıtmış.
Bunları öğrendikten sonra ben de mektup yazdım içimde birikenleri söyledim ama anlamadı galiba tekrar yazdı.Ben de son mektubumda açtım ağzımı yumdum gözümü ağzıma geleni yazdım ama sınıfındaki kızlar engellemiş okumasını. x çok üzülür dediler benim nasıl üzüldüğümü görmeden.Yine de bişey demedim.Ertesi gün ona yazdıklarımı mesajla söylemek için kontör yükledim ama birden kesildi kontörlerim yine bişey söyleyemedim.Vardır bi hayır diyip vazgeçtim söylemekten.
Ekimden beri içim acıyo bana yaptıklarından.Herkes yapar da o yapmaz dediğim kişi bile bana böyle yaptığı için kendimi suçluyorum.İnsanlara yaklaşmaktan korkuyorum.Durduk yere bi şarkı dinlerken ağlamaya başlıyorum.Eskiden kahkahalarım meşhurdu ama şimdi gülemiyorum bile.Adını duymaya bile tahammülüm yok.Geçenlerde dershanede onun adı geçti bi muhabbette."Benim yanımda ondan bahsetmeyin" dedim.Çünkü olanları biliyorlar.Ama onların sınıfındaki bi kız birden çemkirdi "sen çok mu iyisin sanki" diye.Dondum kaldım hiç bişey söyleyemedim.Beni insanlara nasıl anlattıysa bana düşman olmuşlar resmen.O günden beri o kızla da konuşmuyorum.
Biraz uzun oldu kusura bakmayın.Derdimi anlatıp rahatlamak istedim sadece...
Son düzenleme:
