Benim babam ailesinin tek okuyanı ve köyden neredeyse çocuk yaşta çıkmış. Allah rahmet eylesin.
Dolasıyla biz 4 kardeşiz hepimizi okuttu. İman sahibi insanlarız ama kafamız açık. Amcam ise tam tersi ilk okul 5 ten sonra okutmadı. 1. Sınıfa giderken bile kızını okul bahçesine kadar kapalı gönderiyordu ki o devirde çok garipsenirdi bu. Neyse gel zaman git zaman bizler okuduk meslek sahibi olduk, alnımızın teriyle helal yoldan paramızı kazanıyoruz ve evlendik namusumuzla. Amcam kızını köşe bucak erkeklerden kaçırdı ve tamamen kendi rızası olmaksızın biriyle evlendirdi. Kızı baskılara dayanamadı ve evde 2 çocuğunu bırakıp evli bir adama kaçtı. Tabi bu kızın hatim falan indirdiği gibi ayrıntılara değinmiyorum. Boşandı ve 3 çocuklu hala evli bir adamla evli. Bir de bundan çocuk yaptı. Babamı kaybettiğim sene yengemle şöyle bir muhabbet geçti aramızda. Oturuyoruz. O sıra babamı kaybetmem psikolojimi bozmuştu.
Yengem: İpek işten çıksan bir de kapansan tam olacaksın.
Annem: İşten çıkamaz babasının vasiyeti var.
Yengem: Ah yenge hala anlamadınız mı? Babası şimdi orada diyordur kızları ne okutması üstünden kilitleseydim keşke eve. Şimdi çekiyor orada yengeeeeee…
Her şey üstüne yemin ederim ki böyle bir konuşma.
Bunu demesi için bir insanın kendi kızını unutması lazım. Bu insanlar namaz+zekat bilmem ne hepsini verir de yetim abisinin çocuklarını aramazlar. Sonra gövde gösterisi yapıp 1000 kişilik iftar verdik derler.
