Kızlar içimden geldiği için anlatmak istiyorum siz ne düşünürdünüz merak ediyorum…
Lise yıllarından beri dostluğumun devam ettiği bir arkadaşım var. Ayrı yerlerde yaşıyoruz bu yüzden eskisi kadar sık olmasa da ayda yılda bir fırsat buldukça görüşür aynı samimiyette devam ederiz.
Liseden sonra hayatımda bazı kilit noktalar oldu ve şu an düşündüğümde bu arkadaşımdan beklediğim desteği hiçbirinde görmedim.
Örneğin cenazemiz olduğunda beklediğim desteği görmedim. Baş sağlığı diledi mi hatırlamıyorum bile.
Zor bir dönemden geçtiğimde hayat telaşlarımızdan dolayı görüşmüyorduk.
Düğün sürecimde baştan sona kadar bihaberdi. Babası hastalanmıştı bu yüzden anlayışla karşıladım ekstra bir ilgi beklemiyorum yoğunluktan dolayı ben seni ihmal edersem asıl sen kusura bakma dedim olabildiğince yanında olmaya çalıştım.
Sonrasında bir cenazemiz daha oldu ve yine aynı tutumları devam etti.
Görüştüğümüzde samimiyetimiz aynı devam ettiği için aradaki soğukluk bir şekilde gidiyordu. Konuşuyorduk ve geride kalabiliyordu. Şimdi bakıyorum ikimiz de yetişkiniz ve ikimizin de hayatında bir akış var. Arkadaşlık tüm bu akışı bir kenara bırakıp “Nasılsın ?, Başın sağolsun. Hayatın nasıl gidiyor?” demek değil mi? Yoksa bu tür kırgınlıkları aşıp kusurları görmezden gelmek mi ?
En son yaşadığımız olay ise şu; kardeşinin düğünü oldu ve düğün günü kaza yaptı. Kardeşinde bir şey yoktu ama çarptığı kişi iyi mi, kardeşin düğün günü böyle bir olay yaşadı çok üzülmüşsünüzdür iyi misiniz diye her gün aradım. Yaklaşık 2 hafta her gün aradıktan sonra her şey normale dönmüştü artık aramama gerek yoktu. Son telefon konuşmamızda yakın bir arkadaşımızın kınasına birlikte gidelim diye kararlaştırdık.
Yaşadığımız yer farklıydı ve kına onun yaşadığı yerde olacaktı. Otobüsle geliyim taksiyle geçerken seni alırız birlikte gideriz gece de müsaitsen sende kalıyım otobüse binmiyim gece vakti dedim.
O da müsaitim tabii ki kalabilirsin dedi. Kınadan bir gün önce bana mesaj attı ve hastanede servisinin değiştiğini(çok istediği ve 2. Kez başvurduğu bir şeydi), üzgün olduğunu ve annesiyle telefonla konuşurken birden annesini çağırmış bulunduğunu bu yüzden onda kalamayacağımı söyledi.
Son gün olduğu için otobüs biletinde ve araba ayarlamada problem yaşayacaktım. Ve gece dönemediğim takdirde kalacağım bir yer olmadığını da biliyordu. Yaptığının hoş olmadığını söyledim. Bana müsait olmadığını söylese önceden yolumu ona göre çizerdim ve zor bir durumda kalmazdım. Bunları söyledikten sonra ona neden üzgünsün demediğim için suçlu oldum. Kendimi düşündüğüm için suçlu oldum. O akşam bana hallettin mi nasıl geleceksin nerde kalacaksın veya nasıl döneceksin o saatte demedi bile.. tek yazdığı görüldü atmak yerine neden üzgünsün diye sormamı beklediğiydi. Mesajlarına çok sinirlendiğim için cevap vermedim o gün.
Kına günü olay arkadaşlarımıza yansıyıp ortam bozulmasın diye laf attım konuştum. Benden cesaret alıp o da normal davrandı. Sonrasında bir daha konuşmadık. Araşmadık. Mesajlaşmadık.
Sizce arkadaş olmak tüm bunları affedip geride bırakabilmek mi? Yoksa karşındakinden yetişkin tepkileri bekleyip araya mesafe koymak mı?
Belki sonrasında arayıp konuşmaya çalışsa özür dilese bunları düşünmezdim. Ama ne aradı ne kendinde suç aradı… böyle işte. Siz ne düşünüyorsunuz ?
Lise yıllarından beri dostluğumun devam ettiği bir arkadaşım var. Ayrı yerlerde yaşıyoruz bu yüzden eskisi kadar sık olmasa da ayda yılda bir fırsat buldukça görüşür aynı samimiyette devam ederiz.
Liseden sonra hayatımda bazı kilit noktalar oldu ve şu an düşündüğümde bu arkadaşımdan beklediğim desteği hiçbirinde görmedim.
Örneğin cenazemiz olduğunda beklediğim desteği görmedim. Baş sağlığı diledi mi hatırlamıyorum bile.
Zor bir dönemden geçtiğimde hayat telaşlarımızdan dolayı görüşmüyorduk.
Düğün sürecimde baştan sona kadar bihaberdi. Babası hastalanmıştı bu yüzden anlayışla karşıladım ekstra bir ilgi beklemiyorum yoğunluktan dolayı ben seni ihmal edersem asıl sen kusura bakma dedim olabildiğince yanında olmaya çalıştım.
Sonrasında bir cenazemiz daha oldu ve yine aynı tutumları devam etti.
Görüştüğümüzde samimiyetimiz aynı devam ettiği için aradaki soğukluk bir şekilde gidiyordu. Konuşuyorduk ve geride kalabiliyordu. Şimdi bakıyorum ikimiz de yetişkiniz ve ikimizin de hayatında bir akış var. Arkadaşlık tüm bu akışı bir kenara bırakıp “Nasılsın ?, Başın sağolsun. Hayatın nasıl gidiyor?” demek değil mi? Yoksa bu tür kırgınlıkları aşıp kusurları görmezden gelmek mi ?
En son yaşadığımız olay ise şu; kardeşinin düğünü oldu ve düğün günü kaza yaptı. Kardeşinde bir şey yoktu ama çarptığı kişi iyi mi, kardeşin düğün günü böyle bir olay yaşadı çok üzülmüşsünüzdür iyi misiniz diye her gün aradım. Yaklaşık 2 hafta her gün aradıktan sonra her şey normale dönmüştü artık aramama gerek yoktu. Son telefon konuşmamızda yakın bir arkadaşımızın kınasına birlikte gidelim diye kararlaştırdık.
Yaşadığımız yer farklıydı ve kına onun yaşadığı yerde olacaktı. Otobüsle geliyim taksiyle geçerken seni alırız birlikte gideriz gece de müsaitsen sende kalıyım otobüse binmiyim gece vakti dedim.
O da müsaitim tabii ki kalabilirsin dedi. Kınadan bir gün önce bana mesaj attı ve hastanede servisinin değiştiğini(çok istediği ve 2. Kez başvurduğu bir şeydi), üzgün olduğunu ve annesiyle telefonla konuşurken birden annesini çağırmış bulunduğunu bu yüzden onda kalamayacağımı söyledi.
Son gün olduğu için otobüs biletinde ve araba ayarlamada problem yaşayacaktım. Ve gece dönemediğim takdirde kalacağım bir yer olmadığını da biliyordu. Yaptığının hoş olmadığını söyledim. Bana müsait olmadığını söylese önceden yolumu ona göre çizerdim ve zor bir durumda kalmazdım. Bunları söyledikten sonra ona neden üzgünsün demediğim için suçlu oldum. Kendimi düşündüğüm için suçlu oldum. O akşam bana hallettin mi nasıl geleceksin nerde kalacaksın veya nasıl döneceksin o saatte demedi bile.. tek yazdığı görüldü atmak yerine neden üzgünsün diye sormamı beklediğiydi. Mesajlarına çok sinirlendiğim için cevap vermedim o gün.
Kına günü olay arkadaşlarımıza yansıyıp ortam bozulmasın diye laf attım konuştum. Benden cesaret alıp o da normal davrandı. Sonrasında bir daha konuşmadık. Araşmadık. Mesajlaşmadık.
Sizce arkadaş olmak tüm bunları affedip geride bırakabilmek mi? Yoksa karşındakinden yetişkin tepkileri bekleyip araya mesafe koymak mı?
Belki sonrasında arayıp konuşmaya çalışsa özür dilese bunları düşünmezdim. Ama ne aradı ne kendinde suç aradı… böyle işte. Siz ne düşünüyorsunuz ?