Aranizda DEHBli kadin arkadaslar var mi?

En buyuk kk

Guru
Kayıtlı Üye
18 Mart 2013
3.769
12.157
Selamlar herkese. Ben dikkat eksikligi bozuklugu tanisi konmus ve kronik depresyonu olan ve tedavi goren 33 yasinda bir kadinim. Etrafimda bu hastaliktan muzdarip kimse yok ve kendim gibi baska bir insan tanimiyorum. Belki benim gibi DEHB, ozdeger eksikligi, sinir cizme ve tukenmislik sendromu yasayan arkadaslar varsa birbirimize gaz vererek destek olabiliriz...

---------------

Su aralar her sey gorev gibi gelmeye basladi. Mesela annem mesaj atip "su akrabamiz depresyondaymis bir ara istersen" yaziyor. Ajandama not aliyorum okey arayayim diye ama aramak icimden gelmiyor ve arayamiyorum bile. Veya bir arkadasim bulusmak icin israrla mesaj atiyor veya bir konuda onu calistirmami istiyor yemege cagiriyorum sonra gidiyorlar bir bakiyorum ev dagilmis, bulasiklari makineye yerlestiremiyorum bile ve kanepede uyukluyorum butun gun. Herkes benden bir sey istiyor gibi geliyor ufak ve normal seyler bile sanki istekmis gibi geliyor. Yani sosyal yasamin normal akisi bana artik sanki gorev gibi gelmeye basladi. Herkese dusunmeden evet diyorum ve sonra hicbir sozu tutamiyorum. Dusunmeden evet dememin bir sebebi de dikkat eksikligi bozuklugum zamani ayarlayamiyorum ve onceliklendirme yapamiyorum, bunun icin hem ilac kullaniyorum (DEHB ilaci ve antidepresan) hem terapi goruyorum bu terapilerin sonucunda kendime biraz daha deger verip biraz daha sinir koyabildim ve birtakim planlama yontemlerim var ajanda tutmak, hatirlaticilar, bazi rutinler gibi. Mesela haftada 3 kere pilatese gitmeye basladim kendim icin yemek pisirmeye meditasyon yoga yapmaya basladim ve 5-6 ayda 17 kilo verdim. Yeniden kitap okuyabilmeye, belgesellere, muzelere gidebilmeye basladim, benden surekli para isteyen tanidiklarimla iletisimimi kesebildim. Benim itirazlarim sonucunda takimimin is yuku yonetim tarafindan fark edildi ve biraz azaltildi. Zaman zaman sinir cizebiliyorum ve kendime vakit ayirabiliyorum. Ama zaman zaman da kendimi yine inanilmaz bir yorgunluk ve umutsuzluk icinde buluyorum. Mudurum her haftasonu calismami istiyor cunku kendisi de calisiyor. Haftasonu calismamin sebebi konstantrasyon sorunum degil bence cunku artik ilaca basladigim icin cok hizli ve eksiksiz is yapabiliyorum. Ama artik calisamiyorum gercekten istesem de calisamiyorum ama bu sefer calismayinca Cuma gunu verilen ve Pazartesi gunleri mutlaka teslim etmem gereken islerle inanilmaz bir yogunluk icinde buluyorum kendimi. Insanlarla alma verme dengem bozuldu sanki iliskilerim bir garip. Hicbir is yapamamaya basladim sadece kanepede oturup internetten sacma sapan konular okuyup yemek yemek istiyorum. Insanlarla iletisim kurarken sadece dertlerimden bahsederek cocuk gibi sikayet etmeye basladim. Boyle bir insan olmak da istemiyorum cok negatif olmaya basladigimi hissediyorum. Birkac senedir tukenmislik sendromu yasadigimi dusunuyorum.

Ama sanki is yasami boyle ya bu deveyi gudersin ya bu diyardan gidersin gibi bir durum mu var? Tanidigim herkes surekli calisiyor yoksa is yok para kazanamazsin. Isi birakamam mesela yoksa ne yapacagim? Yoksa belki de herkes gayet idare edebiliyor ben mi beceriksizim? Hayatimda is disinda hicbir sey yok. Arkadaslarim var. Ama insanlari gercekten seviyor muyum onu bile bilmiyorum. Yani tabi ki sevdigim cok insan var ama onlari gercekten sevecek kapasitede miyim yoksa bu bir tur bagimlilik iliskisi mi ondan da emin degilim. Isin kotu tarafi ilerleme gosterdikce yani hayatta bir seyleri basardikca, mesela kilo verdikce, mesela isyerinde daha net sinirlar cizen bir insan olabildikce, daha planli derli toplu yasadikca, eskisine oranla daha ozguvenli davrandikca, evimi daha derli toplu tuttukca, para biriktirmeye basladikca bu hislerim daha da artiyor. Yani sorunlarimi cozmede yol kat ettikce arada bu sekilde umutsuz ve depresif ataklar daha cok geliyor. Eskiden en azindan dertlerimin farkinda bile degildim. Hic sorgulamadan yasayip gidiyordum. Davranislarimdaki ve aliskanliklarimdaki anormalliklerin farkina vardikca bunlari degistirme dusuncesi cok uzun, zorlu, yorucu geliyor. Fiziken yoruluyorum. Bir ornek verecek olursam eskiden hic sikayet etmeden insanlara para verirdim veya ekstra 10 saat calisirdim ve bundan sikilmak aklima bile gelmezdi. Simdi ise is yuzunden aksam spor saatimi kacirinca cok mutsuz olmaya ve sinirli hissetmeye basladim ve henuz degistiremedigim seyler icin daha da sinirlenmeye ve insanlara icten ice dolmaya basladim. Sanirim bunun bir sonraki adimi bastan sinir cizebilmek ve kimseye sinir olmamak. Bilmiyorum dogru mu dusunuyorum.
 
Ama artik calisamiyorum gercekten istesem de calisamiyorum ama bu sefer calismayinca Cuma gunu verilen ve Pazartesi gunleri mutlaka teslim etmem gereken islerle inanilmaz bir yogunluk icinde buluyorum kendimi.

çevremde kimse bu şekilde çalışmıyor açıkçası.
cuma günü işi pazartesi nasıl istiyor? hafta sonu izninden feragat ederek.
insan bir iş yerinde çalışınca tüm iş hayatı düzenin o şekilde olduğu yanılgısına düşebiliyor.
bırak hafta sonu iş yetiştirmeyi, insan cumartesi yarım gün bile çalışınca bir çok kurstan/etkinlikten/temizlikten/kahvaltıdan geri kalıyor.
Simdi ise is yuzunden aksam spor saatimi kacirinca cok mutsuz olmaya ve sinirli hissetmeye basladim ve henuz degistiremedigim seyler icin daha da sinirlenmeye ve insanlara icten ice dolmaya basladim.
çok normal. çünkü artık işi öğrendin, işi öğrenmek başarılı olmak için hafta sonlarını bile heba etmeye razı olduğun o motivasyon kayboldu. Zaten artık yapabildiğin şeyler için ekstra zaman harcamak istemiyorsun, artık hayata da vakit ayırmak istiyorsun.

Yani ben anormal bir durum göremedim, genel yoğun işte çalışan insan sıkıntıları ve yüzde yüz haklısın.
 
çevremde kimse bu şekilde çalışmıyor açıkçası.
cuma günü işi pazartesi nasıl istiyor? hafta sonu izninden feragat ederek.
insan bir iş yerinde çalışınca tüm iş hayatı düzenin o şekilde olduğu yanılgısına düşebiliyor.
bırak hafta sonu iş yetiştirmeyi, insan cumartesi yarım gün bile çalışınca bir çok kurstan/etkinlikten/temizlikten/kahvaltıdan geri kalıyor.

çok normal. çünkü artık işi öğrendin, işi öğrenmek başarılı olmak için hafta sonlarını bile heba etmeye razı olduğun o motivasyon kayboldu. Zaten artık yapabildiğin şeyler için ekstra zaman harcamak istemiyorsun, artık hayata da vakit ayırmak istiyorsun.

Yani ben anormal bir durum göremedim, genel yoğun işte çalışan insan sıkıntıları ve yüzde yüz haklısın.

Bunu toplantida soyledim. Siz bize teslim tarihleri koyuyorsunuz ama biz gun icinde ofis disinda sahadayiz ve raporlama arastirma vb isleri yapabilmemiz icin aksamlari ve haftasonlari calismamiz gerekiyor dedim. Aaaa hayir gece calismayin dediler ve rutin islerimizden bir iki tanesini yeniden duzenlediler. Ama yetmiyor, olmuyor, anlamiyorlar. Kafayi yiyecegim cidden ve 6 senedir boyle hicbir zaman haftada 45 saat calisamadim Afrika'da gunde 20 saat ayakta uyumadan kampta calistigim gunde 1000 sayfa not okuyup duzelttigim oluyordu yeter diyip Turkiye'ye geldim burada da cok farkli degil. Istifa edip sektor degistirecek gucu kendimde bulamiyorum 33 yasindayim.
 
DEHB ve uzerine borderline ozellikleri olan, surekli deadlinelar ile calisan bir sektorde (global bir ilac firmasi) ekip lideri olan bir kadin olarak seni cok iyi anliyorum. Simdi cikmam lazim ama donunce yazacagim
 
Bunu toplantida soyledim. Siz bize teslim tarihleri koyuyorsunuz ama biz gun icinde ofis disinda sahadayiz ve raporlama arastirma vb isleri yapabilmemiz icin aksamlari ve haftasonlari calismamiz gerekiyor dedim. Aaaa hayir gece calismayin dediler ve rutin islerimizden bir iki tanesini yeniden duzenlediler. Ama yetmiyor, olmuyor, anlamiyorlar. Kafayi yiyecegim cidden ve 6 senedir boyle hicbir zaman haftada 45 saat calisamadim Afrika'da gunde 20 saat ayakta uyumadan kampta calistigim gunde 1000 sayfa not okuyup duzelttigim oluyordu yeter diyip Turkiye'ye geldim burada da cok farkli degil. Istifa edip sektor degistirecek gucu kendimde bulamiyorum 33 yasindayim.

bazı sektörler bölümler var yoğunlukları asla bitmiyor.
ama bu şekilde mutsuz olmak çok olağan değil mi?
gerçekten kronik bir depresyon mu yoksa çok çalışmanın verdiği tükenmişlik hissi mi bunu bir ayrıştırmak lazım bence.
yani bu şekilde mutlu olmak için iş odaklı yaşaman lazım ve herkesin hayatı iş olmayabilir ve olmamalı da zaten.
 
Benim böyle bir sorunum yok ama annem 'şu akrabamız depresyonda,ara onu' dese aramam. Bana ne yani, hem depresyonda kadın benimle konusunca mi rahatlayacak sanki?
Ayrıca en nefret ettiğim şey mesai bittikten sonra iş yerinde kalmaktır. Bu hafta ek ise gittim, keyifli bir işti. Bir grup yabancıya eşlik ettim . Saat 7 gibi yemek planı yaptılar, "8de araba gelsin alsın bizi" diye. Boğazda balık yemeye gideceklermis. Ben mesela ona bile kalmadım , keyifli de olsa iş iştir yani, ne isim var. Evime gittim, anam kurufasulye yapmış onu yedim 😂😂
Hele iş yüzünden tiyatromu, sporumu kaçırsam iyi sayar söverim. Bence son derece insanı bir şey.
Ayrıca seni kullanan, paranı sömüren insanlarla nihayet arana çizgi koyabilmene çok sevindim . Bence doğru yoldasin. Bu haline alışmaya başladıktan sonra olumsuz hislerin de geçecektir zamanla
 
Benim böyle bir sorunum yok ama annem 'şu akrabamız depresyonda,ara onu' dese aramam. Bana ne yani, hem depresyonda kadın benimle konusunca mi rahatlayacak sanki?
Ayrıca en nefret ettiğim şey mesai bittikten sonra iş yerinde kalmaktır. Bu hafta ek ise gittim, keyifli bir işti. Bir grup yabancıya eşlik ettim . Saat 7 gibi yemek planı yaptılar, "8de araba gelsin alsın bizi" diye. Boğazda balık yemeye gideceklermis. Ben mesela ona bile kalmadım , keyifli de olsa iş iştir yani, ne isim var. Evime gittim, anam kurufasulye yapmış onu yedim 😂😂
Hele iş yüzünden tiyatromu, sporumu kaçırsam iyi sayar söverim. Bence son derece insanı bir şey.
Ayrıca seni kullanan, paranı sömüren insanlarla nihayet arana çizgi koyabilmene çok sevindim . Bence doğru yoldasin. Bu haline alışmaya başladıktan sonra olumsuz hislerin de geçecektir zamanla

Bak sana haftasonumun nasil gectigini anlatayim. Haftasonu yapmam gereken cok onemli bir is vardi ama annem aradi ve kendisinin hayatimda 1 kere gordugum ama iyi anlastigimiz bir arkadasinin yasadigim sehre geldigini ve annesini kaybettigini ve ona bas sagligina gitmem gerektigini soyledi. Okey dedim 8 saat tanimadigim bir aileyle oturdum tamam cok tatli insanlardi ve benim de hosuma gitti ama islerimi yapamadim. Pazar gunu bir arkadasimi is mulakatina calistirmaya soz vermistim kahvalti hazirlayip cagirdim geldi ama calisamadik muhabbete daldik ve bana dedi ki bosver calistirma ben kendim calisirim ben de mulakat teknikleri konusunda birkac taktik verdim ve dokuman yolladim, yarin mulakati var mesela simdi aglayarak yanima gelip kendisini hazirliksiz hissettigini, gece kendisini calistirip calistiramayacagimi sordu bana ama benim yarin sabaha yetistirmem gereken ve asla bitmeyecek islerim var ve sabahtan beri ofis disinda toplantidayim islerin basina su an yeni oturdum ve muhtemelen butun gece surecek ama o kadar endiseliyim stresliyim ki kilitlendim ve su an calismak yerine bu yorumu yaziyorum gercekten herkese yardim etme sozu veriyorum ama yapamiyorum yani olmuyor.
 
Mesela haftada 3 kere pilatese gitmeye basladim kendim icin yemek pisirmeye meditasyon yoga yapmaya basladim ve 5-6 ayda 17 kilo verdim. Yeniden kitap okuyabilmeye, belgesellere, muzelere gidebilmeye basladim, benden surekli para isteyen tanidiklarimla iletisimimi kesebildim. Benim itirazlarim sonucunda takimimin is yuku yonetim tarafindan fark edildi ve biraz azaltildi. Zaman zaman sinir cizebiliyorum ve kendime vakit ayirabiliyorum.
Ne güzel şeyler başarabilmişsin, senin adına çok sevindim. Keşke o gücü ben de kendimde bulabilsem ama yoğun çalışan herkeste var bu tükenmişlik durumu.
Cuma gunu verilen ve Pazartesi gunleri mutlaka teslim etmem gereken islerle inanilmaz bir yogunluk icinde buluyorum kendimi.
Bu nasıl iş? Şimdi hafta sonun tatil mi yani bırak Allahasen 🤦🏻‍♀️
 
X