Annenin duygusal yokluğu

winterland1 · 27 Ocak 2023

Merhabalar ; kimine göre basit kimine göre bir insanın yaşayacağı en büyük ızdıraplarından birisi …
32 yaşındayım ; son yıllarda devamlı üzerinde düğündüğüm bir çözüm bulamadığım ; devamlı depresif hallerim , özgüvensizliğim , kaygılı anksiyetemi bir insan olmam , iç dünyamda bunları yaşarken dışarıya hep olumlu ; güllük gülistanlık tablolar çizmem herşeyin özünde var olan annemle kurmam gereken bağı çocukluktan itibaren kuramamış olmam …
En büyük çocuğum ; yaşadığım şartlarda ne güzel bir çocukmuşum ben dediğim bir çocukluğum var şöyle ki problemli bir aile ortamında en büyük çıcuk oldum ve Şuan anladığım kadarıyla büyük bir çocukluk depresyonu yaşamışım aslında; ama hep eleştirilen , yetişkin gibi görülen o şekilde muamele gören çok büyük dramlar değil ama annesinin stres topu olmuş bir çocuğum ; ve büyüdükçe hayatımız normale girdikçe kardeşilerime öz çocuğu bana ise anneme tepkisel yaklaşmam dolayısıyla devamlı eleştirel ; devamlı laf söyleyen ; yüzüme yapamadığı için gıyabımda böyle davranan bir annem var . Buraya en Kabataslak haliyle yazdım a a bu ilişkinin düzeleceğine dair en ufak bir umudum kalmadı ; kendimi nasıl onarabilirim bilmiyorum . Şunu da belirtmek istiyorum bunların hepsi bende anne olduktan sonra şu yüzüne çıktı . Biniyorum ben nasıl bir anne olurım o hatayı yapmamak için . Nasıl onarabilirim kendimi gerçekten çok iyi önerilere ihtiyacım var

janemarple · 27 Ocak 2023

Anne çocuk denkleminin değer tarafına geçince bütün geçmiş yeniden su yüzüne çıkarmış. Anne çocuk ilişkisi üzerine kitaplar okuyabilirsiniz filmler izleyebilir hatta imkanınız varsa birkaç seans terapi alabilirsiniz. Tek bir bakış açısına saplanmak yerine değişik açılar edinirsiniz

winterland1 · 27 Ocak 2023

Yaklaşık 3 senedir bu denizde yüzüyorum , kızımla beraber ben yeniden doğdum sanki her şey o zaman su yüzüne çıktı ; bu anlamda okumadığım bilimsel yayın , hatrı sayılan kitap kalmadı desem yeridir , bu bir çözüm olmadı bende ; psikoterapi denedim çözüm olacağı kanısona varamayınca bıraktım bilmiyorum aslında ama bir dönem aman boşver diyip bir dönem fena boğuluyorım bu sularda

winterland1 · 27 Ocak 2023

Hamileyken bir rüya görmüştüm annem ile babam bir kaza geçirmiş ben babam iyi mi diye merak etmiştim annemin yanına gitmemiştim uyanınca rüyamı hatırlayıp günlerce ağlamıştım ben neden annemin yanına gitmedim diye sonra bu düşünceler debelendi durdu ; lohusalığıma kadar asla annemin sevgisini kendi sevgimi sorgulamazdım bu bir tabu biliyorsunuz.

winterland1 · 27 Ocak 2023

Bu ilişki de ben de masum değilim onu söyleyeyim ; annemin beni her yaralamasında ben daha çok yaraladım belki onu ; şiödi kuzum yara almasın diye ne biçim bir annelik ortaya koyuyorumdır kim bilir

zeytin8282 · 27 Ocak 2023

değişmiyor maalesef kendinize meşguliyet bulun derdinizi sevincinizi paylaşmayın yüzeysel gidin

Biricik874 · 27 Ocak 2023

winterland1 .!.:
Merhabalar ; kimine göre basit kimine göre bir insanın yaşayacağı en büyük ızdıraplarından birisi …
32 yaşındayım ; son yıllarda devamlı üzerinde düğündüğüm bir çözüm bulamadığım ; devamlı depresif hallerim , özgüvensizliğim , kaygılı anksiyetemi bir insan olmam , iç dünyamda bunları yaşarken dışarıya hep olumlu ; güllük gülistanlık tablolar çizmem herşeyin özünde var olan annemle kurmam gereken bağı çocukluktan itibaren kuramamış olmam …
En büyük çocuğum ; yaşadığım şartlarda ne güzel bir çocukmuşum ben dediğim bir çocukluğum var şöyle ki problemli bir aile ortamında en büyük çıcuk oldum ve Şuan anladığım kadarıyla büyük bir çocukluk depresyonu yaşamışım aslında; ama hep eleştirilen , yetişkin gibi görülen o şekilde muamele gören çok büyük dramlar değil ama annesinin stres topu olmuş bir çocuğum ; ve büyüdükçe hayatımız normale girdikçe kardeşilerime öz çocuğu bana ise anneme tepkisel yaklaşmam dolayısıyla devamlı eleştirel ; devamlı laf söyleyen ; yüzüme yapamadığı için gıyabımda böyle davranan bir annem var . Buraya en Kabataslak haliyle yazdım a a bu ilişkinin düzeleceğine dair en ufak bir umudum kalmadı ; kendimi nasıl onarabilirim bilmiyorum . Şunu da belirtmek istiyorum bunların hepsi bende anne olduktan sonra şu yüzüne çıktı . Biniyorum ben nasıl bir anne olurım o hatayı yapmamak için . Nasıl onarabilirim kendimi gerçekten çok iyi önerilere ihtiyacım var

Bende aynı durumdayım. Hatta küçükken annemi hiç sevmezdim. Artık bana iyi davranıyor ama benim içimde bir seyler kopmuş.

lemonicecream · 27 Ocak 2023

Ben mi yazdım diye düşündüm. Anne olunca anladım ki annem benim duygusal ihtiyaçlarım için hiçbir şey yapmamış. Hep kendi duyguları (çoğunlukla kaprisleri) ön plandaymış. Küçücük halimle beni duygusal gelgitlerine maruz bırakmış ve o duyguları kontrol etmemi beklemiş. Çocuklupuma dair bir anı mesela: annemin bir sinir hali ve benim salonun kapısında donup kalmam. 6-7 yaşlarındaydım ve bunu unutamıyorum. Biliyorum çok büyük bir şey gibi değil ama sanki felç olmuştum ve bir daha hareket edemeyeceğini düşünüp korktum. 30 yaşındayım, hala kriz anlarında donup kalır ve bir daha hareket edemeyeceğimi düşünürüm. Bu arada kötü bir çocukluk da geçirdiğimi düşünmüyorum. Sadece duygusal anlamda beslenemedim annem tarafından. Bunu nasıl aşabilirim diye çok düşündüm. Terapiye gittim ve annemle sınır çizmeyi öğrenmeye çalışıyorum.
Of kendimi yazmışım sürekli kusura bakmayın. Ne önerebilirim? Sizinle benzer durumda olan insanlarla iletişim kurun. Buraya yazmanız bile bir adım. Paylaşmak, bu sorunları yaşayan tek kişi olmadığınızı görmek işe yaşıyor. Yine kendi kızıma, onun duygusal/fiziksel ihtiyaçlarına odaklanmak ve annemi mümkün olduğunca uzak tutmak da işe yaradı bende. Zihin bazı şeyleri silemiyor ama zamanla kabulleniyor.

lemonicecream · 27 Ocak 2023

winterland1 .!.:
Bu ilişki de ben de masum değilim onu söyleyeyim ; annemin beni her yaralamasında ben daha çok yaraladım belki onu ; şiödi kuzum yara almasın diye ne biçim bir annelik ortaya koyuyorumdır kim bilir

Ve böyle düşünmeyin. Bu dünyada kuzunuza en iyi anneliği siz yapabilirsiniz bunu unutmayın. Mükemmel anne olamazsınız çünkü öyle bir şey yok. onun duygularını kabullenmesi, kontrol etmesi için orada annesinin olduğunu bilmesi bile yara almaması için yeterli.

gebito · 27 Ocak 2023

Bu konuyu okuyup size uzun uzun yazmak istiyorum ama su an vaktim sinirli. Bol bir zamanda benzer duygu ve cocukluga sahip bir insan olarak paylasimda bulunmak icin kayitli olsun diye yaziyorum.

girlinred · 27 Ocak 2023

Şimdi linç gelecek ama mükemmel insan olmadığı gibi mükemmel ebeveyn ve mükemmel anne de yoktur, olması eşyanın tabiatına aykırı.

BirKulunuCokSevdim · 27 Ocak 2023

Konu başlığına isim veren kitabı ağlayarak okudum 2 sene once 2. Bebeğime gebeyken. Benim annem de duygusal olarak yoktu. Hala bence berbat bi ilişkimiz var ama bu durumun farkinda bile değil ya da umurunda degil. Donem dönem nefretim kabarıyor, bazen ona benzeyen yanlarım olduğunu farkedince cok üzülüyorum. Ama cocuklar büyüdükçe ben de zaman zaman hatalar yapmaya başladıkça biraz azaldı nefretim. Evet diyorum ben de annem gibi hata yapabilirim ve bunlar bazen buyuk hatalar da olabilir. Ama dönüp telafi etmeyi af dilemeyi biliyorum. Annemden farkliyim diyorum. 30 sayındayım ve son 4 aydır annem yüzünden hiç ağlamadım. Bu benim icin buyuk bir gelişme. Bu sabah bana geldi ve kayınvalidenin yanındayken benden boyle ahlakta bir kiz nasil cikar anlamıyorum dedi, güldüm ve cok sukur senin ahlakında olmadigim icin cok mutluyum dedim. Çayı bitmişti, cay koydum ve sohbete devam ettim.

winterland1 · 27 Ocak 2023

Beynim annemle ilgili manipülasyonlar ile dolu bu yüzden o ilişkiden ne

lemonicecream .!.:
Ben mi yazdım diye düşündüm. Anne olunca anladım ki annem benim duygusal ihtiyaçlarım için hiçbir şey yapmamış. Hep kendi duyguları (çoğunlukla kaprisleri) ön plandaymış. Küçücük halimle beni duygusal gelgitlerine maruz bırakmış ve o duyguları kontrol etmemi beklemiş. Çocuklupuma dair bir anı mesela: annemin bir sinir hali ve benim salonun kapısında donup kalmam. 6-7 yaşlarındaydım ve bunu unutamıyorum. Biliyorum çok büyük bir şey gibi değil ama sanki felç olmuştum ve bir daha hareket edemeyeceğini düşünüp korktum. 30 yaşındayım, hala kriz anlarında donup kalır ve bir daha hareket edemeyeceğimi düşünürüm. Bu arada kötü bir çocukluk da geçirdiğimi düşünmüyorum. Sadece duygusal anlamda beslenemedim annem tarafından. Bunu nasıl aşabilirim diye çok düşündüm. Terapiye gittim ve annemle sınır çizmeyi öğrenmeye çalışıyorum.
Of kendimi yazmışım sürekli kusura bakmayın. Ne önerebilirim? Sizinle benzer durumda olan insanlarla iletişim kurun. Buraya yazmanız bile bir adım. Paylaşmak, bu sorunları yaşayan tek kişi olmadığınızı görmek işe yaşıyor. Yine kendi kızıma, onun duygusal/fiziksel ihtiyaçlarına odaklanmak ve annemi mümkün olduğunca uzak tutmak da işe yaradı bende. Zihin bazı şeyleri silemiyor ama zamanla kabulleniyor.

şöyle ki annem beni çocukluğumdan beri duygusal olarak manipüle etmiştir ; annemle sınır çizdikçe dozu daha da artırarak duygusal anlamda beni yaralıyor ; bana alacaklısı gibi davranıyor yanda bilmiyorum ben öyle hissediyorum ; çocukken sanki çocuğu gibi değil de dertdaşı gibi büyüttü beni ; birinde iyi ki sen varsın derdi … Of annem de çık çekti bı hayattan belki ama beni de çekti o kuyuya malesef

winterland1 · 27 Ocak 2023

BirKulunuCokSevdim .!.:
Konu başlığına isim veren kitabı ağlayarak okudum 2 sene once 2. Bebeğime gebeyken. Benim annem de duygusal olarak yoktu. Hala bence berbat bi ilişkimiz var ama bu durumun farkinda bile değil ya da umurunda degil. Donem dönem nefretim kabarıyor, bazen ona benzeyen yanlarım olduğunu farkedince cok üzülüyorum. Ama cocuklar büyüdükçe ben de zaman zaman hatalar yapmaya başladıkça biraz azaldı nefretim. Evet diyorum ben de annem gibi hata yapabilirim ve bunlar bazen buyuk hatalar da olabilir. Ama dönüp telafi etmeyi af dilemeyi biliyorum. Annemden farkliyim diyorum. 30 sayındayım ve son 4 aydır annem yüzünden hiç ağlamadım. Bu benim icin buyuk bir gelişme. Bu sabah bana geldi ve kayınvalidenin yanındayken benden boyle ahlakta bir kiz nasil cikar anlamıyorum dedi, güldüm ve cok sukur senin ahlakında olmadigim icin cok mutluyum dedim. Çayı bitmişti, cay koydum ve sohbete devam ettim.

Evet o kitap ağlayarak okuyup bitirmeye cesaretim olmadı

winterland1 · 27 Ocak 2023

girlinred .!.:
Şimdi linç gelecek ama mükemmel insan olmadığı gibi mükemmel ebeveyn ve mükemmel anne de yoktur, olması eşyanın tabiatına aykırı.

Yok ben de öyle düşünürdüm de annesiyle az bile olsun iyi ilişki kurmuş insanların anlayabileceği bir sorun değil ; bu yüzden bir tabu işte …

Patidostu · 27 Ocak 2023

Benzer bir aileden geliyorum kırk kat yabancıya güvenirim de anneme güvenemem ne sevincimi paylaşırım ne üzüntümü, ona göre hayattaki en buyuk başarı namusimla bir evlilik yapıp çocuk doğurmak,lafa gelince canım kızım cicim kızım güzel kizim ama içi boş bu lafların ben anneme biraz kendimi açayım hemen beni suclar,sen söylesin, sen böylesin diye başlar, tecavüze ugrasam sen açık giyinmissindir der gördüğüm zarara değil namusumun kirlendigine üzülür

Bolca çocukluk travmalarim var bolca fiziksel ve fizikselden daha çok psikolojik şiddet. İkincisi hala devam ediyor. Ama ben nefret etmiyorum uzun süre ailemden nefret ettim ergenlik çağlarım üniversite çağlarım çünkü o zamanlar onlara muhtactim ve ben bu muhtaclık fikrinden nefret ediyordum. Zaman geçti yaralar kapanmadı ama kabullendim. Kabulleniyorsunuz çünkü geçmişi değiştiremezsiniz. Ben mutlu bir çocukluk geçirmedim, sağlıklı ilişkilerde büyümedim. Kendimi de bu konuda başarılı olacağını düşünmüyorum çocuklardan hoşlanmıyorum. Annemi gördükçe çocuk fikrinden daha çok soğudum. Bu bahane değil ama belki onlarında aileleri onları yeterince sevmedi. Annem görücü usulüyle 21 yaşında evlenmiş,ona hiç fikri sorulmamış,kendi maaşını istediği gibi harcayamamış vs.. Araya mümkün olduğunca mesafe koyunca insan biraz rahatlıyor iyi olsun , mutlu olsun benden uzak olsun.

TheQueeninthenorth · 27 Ocak 2023

Yasamayan bilemez...annemin anneannemle iluskisi çok travmatik. Annem 53 yaşına geldi ve su an hasta anneanneme o bakıyor. Ozellikle bu süreçte tüm travmalari su yüzüne cikti. Kesinlikle psikiyatrik destete ihtiyacı var ama bunu sürekli oteliyor. Diyeceğim o ki kendiniz halledemediginizi hissediyorsaniz muhakkak profesyonel destek alin çünkü yillar gectikce cozumlenmek şöyle dursun daha beter oluyor.

albatroza · 27 Ocak 2023

Cocuklarimiza istedigimiz kadar mukemmel davranalim, onlarin da bizde begenmedigi, yaralandigi, yanlis anladigi seyler olacak ve onlarin da cocukluk travmalari olacak.
Annem bizim cok iyi ve duzgun yetismemiz icin cabaladi. Kendi bakis acisiyla bizim icin en dogru olani yapti. Ama bizlerin yaralarini ona soyleyince hem uzuldu hem sasirdi. Gunlerce kendine gelemedi, o uzulunce biz de cok uzulduk. Annem harika bir anneydi ama belki cocuklarin harikaliga ihtiyaci yoktu.
Hepimiz en iyi anne olmaya calissak da cocuklarimizin da takildigi seyler olacak.
Bu sekilde dusunup kendinizi anneniz yerine koydugunuzda onu affedebilirsiniz.
Ben annemi affettim, bir nokta uzulmesine kiyamam.
Umarim o da bizi affetmistir.

winterland1 · 27 Ocak 2023

Patidostu .!.:
Benzer bir aileden geliyorum kırk kat yabancıya güvenirim de anneme güvenemem ne sevincimi paylaşırım ne üzüntümü, ona göre hayattaki en buyuk başarı namusimla bir evlilik yapıp çocuk doğurmak,lafa gelince canım kızım cicim kızım güzel kizim ama içi boş bu lafların ben anneme biraz kendimi açayım hemen beni suclar,sen söylesin, sen böylesin diye başlar, tecavüze ugrasam sen açık giyinmissindir der gördüğüm zarara değil namusumun kirlendigine üzülür Bolca çocukluk travmalarim var bolca fiziksel ve fizikselden daha çok psikolojik şiddet. İkincisi hala devam ediyor. Ama ben nefret etmiyorum uzun süre ailemden nefret ettim ergenlik çağlarım üniversite çağlarım çünkü o zamanlar onlara muhtactim ve ben bu muhtaclık fikrinden nefret ediyordum. Zaman geçti yaralar kapanmadı ama kabullendim. Kabulleniyorsunuz çünkü geçmişi değiştiremezsiniz. Bu bahane değil ama belki onlarında aileleri onları yeterince sevmedi. Annem görücü usulüyle 21 yaşında evlenmiş,ona hiç fikri sorulmamış,kendi maaşını istediği gibi harcayamamış vs.. Araya mümkün olduğunca mesafe koyunca insan biraz rahatlıyor iyi olsun

perdono pero no olvido .!.:
Cocuklarimiza istedigimiz kadar mukemmel davranalim, onlarin da bizde begenmedigi, yaralandigi, yanlis anladigi seyler olacak ve onlarin da cocukluk travmalari olacak.
Annem bizim cok iyi ve duzgun yetismemiz icin cabaladi. Kendi bakis acisiyla bizim icin en dogru olani yapti. Ama bizlerin yaralarini ona soyleyince hem uzuldu hem sasirdi. Gunlerce kendine gelemedi, o uzulunce biz de cok uzulduk. Annem harika bir anneydi ama belki cocuklarin harikaliga ihtiyaci yoktu.
Hepimiz en iyi anne olmaya calissak da cocuklarimizin da takildigi seyler olacak.
Bu sekilde dusunup kendinizi anneniz yerine koydugunuzda onu affedebilirsiniz.
Ben annemi affettim, bir nokta uzulmesine kiyamam.
Umarim o da bizi affetmistir.

Ben yaralarımı ona anlattığımda en büyük travmamı yaşattı bana ;zaten en büyük sorun iletişim ; bir sorunum olduğunda iletişim kurabileceğim bir annem olsaydı ; aman derdim annem de çok çekti napsın kadın

lemonicecream · 27 Ocak 2023

winterland1 .!.:
Beynim annemle ilgili manipülasyonlar ile dolu bu yüzden o ilişkiden ne

şöyle ki annem beni çocukluğumdan beri duygusal olarak manipüle etmiştir ; annemle sınır çizdikçe dozu daha da artırarak duygusal anlamda beni yaralıyor ; bana alacaklısı gibi davranıyor yanda bilmiyorum ben öyle hissediyorum ; çocukken sanki çocuğu gibi değil de dertdaşı gibi büyüttü beni ; birinde iyi ki sen varsın derdi … Of annem de çık çekti bı hayattan belki ama beni de çekti o kuyuya malesef

Evet sınır çizmek zor oluyor. Annem benim varlığıma o kadar alışmış, beni terapist/dert ortağı rolüne o kadar inandırmış ki başka bir anne-kız ilişkisi inşa edemedik bile. Çünkü başka bir ilişki tarzını o istemiyor. Diyeceksiniz ki annen sana gelip dertlerini anlatmasın mı? Kızlar büyüdükçe annelerinin arkadaşı olmaz mı? Benim açımdan bu, annemin dertlerine üzülmek, beni dinlemediğinde ona daha da kızmak ve hatta bazen onun annesine dönüşmek anlamına geliyordu. Ondan kendimi uzaklaştırmaya çalıştıkça hırçınlaştı. Zamanla daha soğuk, garip bir hal aldı ilişkimiz. O hala ilişkimizin iyi olduğunu düşünüyor olabilir çünkü ona hayır demek, ona karşı kendim gibi olmak benim için çok zor.
Gerçekten dediğiniz gibi… Onlar hayattan çektikleri gibi o kuyuya çekiliyor hissi oluşuyor bir süre sonra. Çünkü onun yaşadığı bütün duygusal yükler size de etki ediyor. En azından ben öyle hissediyorum.

Annenin duygusal yokluğu

Aktif Üye

Guru

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Üye

Üye

Nirvana

Ne mutlu Türküm diyene 🇹🇷

Hoş gelişler ola Mustafa Kemal Paşa!

Aktif Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Çok pati az insan çok huzur

Guru

elbet roza elbette

Aktif Üye

Üye

Benzer Konular