Merhaba kizlar/ablalarim,
Bi konu hakkinda icimi dökmek istiyorum. Benim ailem biraz tutucudur. Daha dogrusu evin tek kizi oldugum icin (abim evli) bütün ilgi benim üzerimde (negativ anlamda). Cok fazla üstüme titriyorlar. Bu arada yasim 21.
Mesela annemle kesinlikle birseyimi paylasamiyorum. Anne ben bu cocugu begeniyorum, bu cocuk benimle ilgileniyor, buna asik oldum diyemiyorum. Agzima erkek ismi alsam annem fenalasiyor resmen. Bi kere konustugum biri vardi, bende odamda telde kuzenimle bununla ilgili konusuyordum. Annem kapidan dinlemis burnumdan getirdi. Resmen aglamaya basladi sen neden böyle konularla ilgileniyorsun senin okulun var daha diye.
Yani demek istedigimi anlatabildim mi bilmiyorum. Ben sadece bazi konulari annemden gizlemek zorunda oldugum, ve yeri geldiginde kizmasin karsi cikmasin diye yalan söylemek zorunda oldugum icin üzülüyorum. Gercekten icime dert oluyor.
Mesela arkadaslarim herseylerine annelerine anlatirlar. Anneleri cok acikgörüslü bir sekilde kizlarinin biriyle tanistigini olumlu karsilarlar. Buna cok imreniyorum. Ben katiyyen asla ve asla annemin yaninda agzima bir erkek ismi alamam. (Bu arada babamdan bahsetmiyorum bile).
Bu durum hep böyleydi ve hala böyle. Ve artik 21 yasina geldim, bende annemle dertlesmek istiyorum ama kendisi verdigi fevri tepkilerle beni artik korkuttu. Hic birseyimi anneme anlatamiyorum.
Bide söyle bi durum var: annem babamin yaninda agzini acamaz. Mesela beni babama karsi kesinlikle ve kesinlikle korumaz. Ben hakli olsam bile susar. Kendimi cok savunmasiz hissediyorum bu evde. Kimse beni desteklemiyor, kimse benim düsüncelerime, duygularima saygi göstermiyor.
Onlar icin önemli olan okulu bitir iyi bi ise gir ondan sonra evlen. Tabi ki herseyin bir zamani var, bende istiyorum okulumu bitirip de güzel bir ise gireyim ama benim demek istedigim duygusal anlamda hic kendimi acamiyorum anneme karsi.
Sadece icimi dökmek istedim
Bi konu hakkinda icimi dökmek istiyorum. Benim ailem biraz tutucudur. Daha dogrusu evin tek kizi oldugum icin (abim evli) bütün ilgi benim üzerimde (negativ anlamda). Cok fazla üstüme titriyorlar. Bu arada yasim 21.
Mesela annemle kesinlikle birseyimi paylasamiyorum. Anne ben bu cocugu begeniyorum, bu cocuk benimle ilgileniyor, buna asik oldum diyemiyorum. Agzima erkek ismi alsam annem fenalasiyor resmen. Bi kere konustugum biri vardi, bende odamda telde kuzenimle bununla ilgili konusuyordum. Annem kapidan dinlemis burnumdan getirdi. Resmen aglamaya basladi sen neden böyle konularla ilgileniyorsun senin okulun var daha diye.
Yani demek istedigimi anlatabildim mi bilmiyorum. Ben sadece bazi konulari annemden gizlemek zorunda oldugum, ve yeri geldiginde kizmasin karsi cikmasin diye yalan söylemek zorunda oldugum icin üzülüyorum. Gercekten icime dert oluyor.
Mesela arkadaslarim herseylerine annelerine anlatirlar. Anneleri cok acikgörüslü bir sekilde kizlarinin biriyle tanistigini olumlu karsilarlar. Buna cok imreniyorum. Ben katiyyen asla ve asla annemin yaninda agzima bir erkek ismi alamam. (Bu arada babamdan bahsetmiyorum bile).
Bu durum hep böyleydi ve hala böyle. Ve artik 21 yasina geldim, bende annemle dertlesmek istiyorum ama kendisi verdigi fevri tepkilerle beni artik korkuttu. Hic birseyimi anneme anlatamiyorum.
Bide söyle bi durum var: annem babamin yaninda agzini acamaz. Mesela beni babama karsi kesinlikle ve kesinlikle korumaz. Ben hakli olsam bile susar. Kendimi cok savunmasiz hissediyorum bu evde. Kimse beni desteklemiyor, kimse benim düsüncelerime, duygularima saygi göstermiyor.
Onlar icin önemli olan okulu bitir iyi bi ise gir ondan sonra evlen. Tabi ki herseyin bir zamani var, bende istiyorum okulumu bitirip de güzel bir ise gireyim ama benim demek istedigim duygusal anlamda hic kendimi acamiyorum anneme karsi.
Sadece icimi dökmek istedim
