Annem konusunda gerçekten yoruldum.. Aslında benim aklımdan çıkmayan her şey ben ilkokuldayken başladı. Evin tek çocuğuyum. 2. sınıfa giderken babam bana bi mektup okutmuştu,annemin başka adama yazdığı. O mektupta annemin o adama karşı olan sevgisi de yazıyodu cinsel şeyler de. Babam da ben de annemin aldattığını öğrendiğimiz halde hiç bişey söylemedik. Bir keresinde okuldan geldiğimde kapıda erkek ayakkabısı görmüştüm,babamın değildi.. Annem adamı saklamıştı ve ben odama geçtiğimde kapının sesini duymuştum adam gitmişti. Ve bu adam annemin mektup yazdığı adam değildi başkasıydı. Babamın gittiği mekanlardaki kadınlar annemi arayıp kocan yanımda derdi. Yani ikisi de birbirini defalarca aldattı. Ben bunları hiç unutmadım,hala içime oturur ama annemin ne kadar haksız olduğunu bilsem de bazı konularda hak veriyorum. Çünkü babam alkolik. Annem babam görücü usulü evlenmişler,annemin anlatmasına göre bazı şeyler için hep annem çabalamış. Çünkü babam sürekli alkol alıyomuş ki hala öyle. Bebekliğimde babamın eve gelmediği zamanlar olurmuş,anneme karşı psikolojik şiddet uygularmış(bana da hep uygulardı sana parayı ben veriyorum seni okutuyorum vs.) Alkol yüzünden 5 sene önce boşandılar,bu konuda anneme sonsuz hak veriyorum.
Boşandıktan sonra yani nasıl söylenir bilmiyorum ama resmen erkek delisi oldu kadın. Böyle ergen ergen tavırlar,elinde sürekli telefon mesajlaşmalar,swarmlar,instagramlar,erkeklerle mekana gitmeler. Biriyle ciddi bi ilişkisi oldu,sırf bu yüzden 1 hafta eve gelmediğini yalnız kaldığımı bilirim. O adamın bize geldiğinde annemle aynı odaya geçtiklerinde çıkan sesleri bile duydum. Yani o kadar zoruma gidiyo ki düşüncesizlikle o adamı veya diğer adamları her seferinde eve çağırması. Annem sayesinde evimize girip çıkan erkekler olurdu,benim genç kız olduğumu unutarak.Şimdi hayatında kimse yok resmen bana sarmış durumda. Çevresinde de insan kalmadı pek fazla. Gezmeyi çok sever,şimdi gezemediğinden bana sarmış durumda.
Annemle yaşamak,konuşmak gerçekten güç. Konuşamazsın çünkü hemen bağırır. En önemsiz bi konuda bile hemen bağırır,gerizekalı der,defol git evden der, der de der. Bazen döver..Önemsiz konuda böyleyse önemli konusunu anlatmak dahi istemiyorum.Ben her seferinde susup oturan taraf olduğumdan mıdır bilinmez annem her konuda üste çıkar. Üstelik bu bana karşı değil sadece. Rahmetli anneannem ve dedem de çok yakınırlardı bundan. Anneannem kanserdi,ameliyat olduğunda bile kadınla hep kavga eder hep ağlatırdı. Ben hep uyarırdım bi gün ölürse çok üzülürsün yapma diye,başımıza da geldi mekanları cennet olsun inşallah.. Zaten anneannem de hep söylerdi kızım işe başla evlen kurtul diye. Babamla zaten hep kavga ederlerdi. Şuan bile annemin yakın arkadaşları allah sana sabır versin derler bana. Bazen patlama noktalarım oluyo,resmen evde cinnet geçiriyorum ama benim o halimi görünce yine vurur,ben yine ağlar ağlar otururum. Şuan 22 yaşındayım ve bu hala böyle.. Erkek arkadaşım var 2 senedir,onu zaten hiç sevmedi. Ona da çok haksızlıklar yaptı. Çocuğu arayıp hakaretler saydırdığı zamanlar oldu,bizi ayırmaya çalıştığı zamanlar oldu ki evlenmek istememizi bilmesine rağmen. Bunlardan dolayı erkek arkadaşım da pek sevmez annemi..Mesela bugün erkek arkadaşımla kahvaltıya gittim,annem aradı evde canım sıkılıyo dedi. Ben de çık dolaş biraz dedim sonra kapattık. Mesajlar yağdırmış neden beni de almıyosunuz o yanındaki beni istemiyo. Zamanı gelince ben yapıcaklarımı biliyorum demiş. Benim hayatımı karartmaya kararlı anlaşılan! Düşmanıymışım gibi davranıyo anlam veremiyorum. Normalde okul,dershane ve staja gidiyorum eve geldiğimde yemek harici ev işlerini yaparım. Ama bi yeri unutayım annem hemen burda hizmetçi var enayiyim ben her şeyi yapıyorum sen anca otur ya da gez der.Onun ev işi yapması benim oturmam ona enayilik olarak geliyo. Gerçekten anlaması güç. Yani ev işlerinin lafı yapılır mı,o yapmaz ben yaparım gocunmadan aynı şekilde onun da öyle olması gerek ama değil.
Bide annem çalışmıyo,evimiz kira,onun ve benim masraflarım var. Anneannem yeni vefat etti ondan maaş geliyor,bi de babam nafaka veriyor. Benim boş vaktim olmadığı halde eve de yetişmeye çalışıyorum ama yoruluyorum gerçekten. Annem hep öğlen kalkar,şu aralar çıkmasada hep akşamları dışarda olur. Onun ev işi yapması ona batar. Gerçekten zor.
Babam da tam tersi hiç kavga ettiğimizi hatırlamam,herşeyi konuşarak çözeriz. Annemi terk edip babamda da kalamam çünkü annemin kendine zarar vermesinden korkuyorum bi kere denemişti çünkü.. Ama inanın huzur namına bişey kalmadı,yine de annem babam benim herşeylerim onlara bişey olmasını bile düşünemiyorum.. Hep sabır diliyorum allahtan. Evlenmeye bile korkar oldum annem yalnız kalıcak kendine bişey yapıcak diye.. Ama böyle de anlaşamıyoruz,olmuyo ben uzaklaşıyorum.Umarım ilerde eşime,çocuğuma böyle olmam. Çünkü gerçekten ailede yaşanan her şey çocuğu etkiliyor..
Çok uzun yazdım kusura bakmayın içimi kimseye dökemedim böyle,teşekkür ederim okuduğunuz için.
