annem kendi aranızda halledin diyor neyseki uzun zamandır böyle bir olay yaşanmadı bir kere kolumdan tutup çekiştirdi...ilk defa hakkımı savunduğum şaşırdı sonra bişey demedi 3 4 ay küs kaldık çok iyi geldi valla :))
annem kendi aranızda halledin diyor neyseki uzun zamandır böyle bir olay yaşanmadı bir kere kolumdan tutup çekiştirdi...ilk defa hakkımı savunduğum şaşırdı sonra bişey demedi 3 4 ay küs kaldık çok iyi geldi valla :))Seni çok iyi anlayabiliyorum canım, annem bu yaşıma ramen sinirlendiğinde bana vuruyor hatta ciddi ciddi dayak bile yemişliğim var, en azından annenle bu tür şeyler yaşamıyorsun, ablanda sana vurduğunda annene şikayet edebilirsin :)
canım yaşadıklarını tahmin edebiliyorum..ben de bir ablayım liseye giden bir kız kardeşim var ve ben de ister istemez bazı konularda onu koruma gereği duyuyorum ablalarda olur bu kendi yaşadıkları, gördükleri. çevrelerinde ya da kendilerinde gördükleri hataları kardeşleri yapmasın kardeşleri üzülmesin istiyorlar çünkü.ama abartmış sizinkiler.kıyafetine makyajına makul saatler içinde arkadaşlarınla gezmene tozmana karışmaları da neyin nesi!ben gençliğimde yaptığım şeyleri şimdi kardeşime yapma diyemem ama uzaktan da olsa gözüm üstünde olur bir hata yapacağını anladığım zaman korumaya çalışırım yani annem doğurdu sorumluluğunu da o üstlensin deyip görmezden gelemem ama çok sıkmak da sakıncalı.içinde kalanları büyüdükçe farklı şeylerde aramaya çalışabilir yanlış insanlara kapılabilir insanlara kolay güvenebilir ve çok daha kötü şeyler olabilir çünkü. seninkiler bunu düşünemiyorlar belli ki ama çok kafana takma ablan nasılsa birgün evlenecek.üniversiteyi başka şehirde yurtta kalarak okuman konusunda baban ne düşünüyor?anladığım kadarıyla o daha ılımlı ve bu konudaki düşünceleri pozitifse onu tamamen ikna edip git derim.baban olur dedikten sonra annen ablan kızsa kavga etse de bir dayanağın olmuş olur.üniversiteyi güzel bir okulda güzel bir bölümde ve kendi ayakların üzerinde durmaya çalışarak okumanın sana ne kadar büyük katkıları olacağını babanla uzun uzun konuş onun da fikirlerini al. ben de bir ablan sayılırım ve şunları söylemek istiyorum. evet bu yaşa kadar seni çok çok sıkmışlar ve birçok şeyi yaşayamamış olabilirsin ve üniversiteye gittiğinde çok farklı insanlar tanıyacak çok farklı ortamlar göreceksin onlara ayak uydurmaya çalışırken hayatını mahvedeceğin hatalara düşme sakın.aklıbaşında birine benziyorsun insanlara temkinli yaklaş ve kimseye hiçbir zaman tamamen güvenme.eteğini de giy makyajını da yap gez dolaş keyfini çıkar ama hepsini yerinde ve zamanında kendini bilerek yap.yeterince tanımadığın insanlarla çok samimi olup evlerinde falan kalmaya kalkma herkesi iyice tanımaya çalış ne insanlar ne korkunç niyetleri ve kişilikleri var bilemezsin.bunlar elbette tecrübe edilerek öğreniliyor ama tecrübe ederken en az şekilde zarar görerek tecrübe etmeye çalış ki insanların kötülükleri senin hataların değil deneyimlerin olsun..ne zaman hangi konuda yardım istersen bana burdan ulaşabilirsin her zaman yardımcı olmaya çalışırım.sen derslerine güzel çalış ve iyi bir bölümü kazanmaya bak..
ablam beni okadar takip ediyo o kadar sıkıyo hatta tlfnumu bile benden aldı ben yinede o çocukla knuştum hemde 3 yıldan fazla.......bence koruma yerine öğretmek daha mantıklı.siz kardeşinizin iyiliğini düşünüyosunuz belli ama benim ablam bildiğin kıskanıyor gereksiz baskı yapıyor. arkadaşlarımı tanımıyolar bile. ben izin almak istediğimde arkadaşlarımla tanışmak isteseler zaten doğru kişi mi yanlış kişimi anlarlar. ona göre davranırlar. aa yok kafadan hayır zaten. en iyi üniversiteler burda muhtemelen burda biryer kazanıcam başka şehire neden göndersinler. babama anlatmak istemiyorum açıkçası annemi ezip geçmek gibi olur. zaten babamda masraftan kaçar göndermek istemez. liseyi yaşayamadım bari üniversiteyi yaşıyım(
insanlara kolay kolay güvenen biri diilim öyle gece gezmelerim olsun biyerlerde kalıyım istemiyorum. istediğimi giyiyim normal bi insan kazar sosyal hayatım olsun okadar. tavsiyeleriniz için çok teşekkür ederim.eksik olmayın
merhabalar ben ablamın annem gibi davranmasından şikayetçiyim onun yüzünden hayatım mahvoldu 17 yaşındayım ama şu ana hiç bir arkadaşımla kafede oturmadım hiç dışarı çıkmadım hiç sinemaya gitmedim hiç makyaj yapmadım hiçbir zaman istediğim kıyafeti giyemedim.sebep ablam ve paranoyaları.....kendisi 24 yaşında eve saat gece 1.30 gibi gelebiliyor ve kimse bir şey demiyor. Arkadaşlarıyla istediği zaman gidip gidip geziyor. Kısacası her istediğini yapıyor ve kimseye hesap vermiyor. İlk defa yazıyorum nasıl yazıyım bulamadım bir kaç örnek sanırım beni anlamanıza yardımcı olur.
1. Ben Rusça öğreniyorum ve internette pratik yapmak için rus bir bayanla tanıştım. İstanbulda erkek arkadaşı varmış onun için buraya gelecekti görüşmek istedik. Annemin ablam yanımda olmadan izin vermeyeceğini bildiğim için ablama sormaya gittim. Ya insan taciriyse ya uyuşturucu kaçakçısıyla ya seni kaçırırsa yok bilmem ne saymaya başladı bende yanımıza bir arkadaş daha alırız sultan ahmet gibi kalabalık bir yere gidicez zaten nolucak yaa dedim annene sor dedi. Anneme ablamla konuştuğumu söylemeden izin aldım fotolarını gösterdim ablan gelirse dedi. Ablam geldi bu sefer bana söylediklerinin aynısını anneme söyledi bu haline annem bile güldü ve bu iş öylece kaldı ablam istemediği için.
2. 8. sınıftaydım sadece mesajlaşarak konuştuğum bi çocuk vardı telefonda mesaj gördü or.. dedi hakaretler etti telefonumu aldı 4 yıl vermedi. Liseye gidiyorum ve telefonum yok bir kere müdür tlfn numaramı istedi yok dedim kaçıncı yüzyılda yaşıyorsun dedi arkadaşlarıma karşı nasıl mahcup olduğumu siz düşünün artık.
3.Para konusunda durumumuz yerinde babam ablama ek kredi kartı açtı özel üniversiteye gidiyor artı kendi harcamalarını bile evden yapıyor. Bana gelince hayatım boyunca harçlık almadım annem arada para verdiğinde kuruş kuruş hesabını soruyor. Babamda geçen gün durumumuz yok kızım sen devlet kazan dedi bana şok oldum ben böyle bir şey talep etmemiştim zaten.
4.Kıyafet konusuna gelince çok açık olmadığı sürece babam serbest ama annem ve ablam çok tutucu. Ben 5 yaşımdayken bile askılı ya da sıfır kollu giyemedim. Çok mu önemli diyenler olabilir küçüktüm ve yasak olduğu için belki tatlı geliyordu. Başımı örtmem konusunda hiçbir baskı yok 12 yaşımdayken annem ve ablam zorla pantolonun üzerine uzun şeyler giymem için zorladılar. Hala unutamıyorum pantolonun üzerine dizimin altında bildiğiniz "elbise" giymiştim. Öyle tunik falanda değil elbise giymiştim köylü gibi olmuştu dışarı çıkmıyordum giymemek için. Geçen yaz teyzem evlendie onun düğünü için izmire gittik ablam yutrdışına tatile gittiği için gelmedi. Bana kıyafet ayarlıyorduk öyle alışverişe falan çıkmadık evden iki yıl önce alınmış bir jile içine beyaz tshort altına beyaz külotlu çorap beyaz babet giyicektim allahtan yengem en azından çıkar o çorabı o ne öyle çocuk gibi dedi çıkardım. Hiç makyaj yapmamıştım bari göz kalemi süriyim dedim ordan ananem gelip yaşına göre! dedi belli bile olmuyordu oysa, saçımda yengem sağolsun fön vardı en azından. Herkes topuklu ayakkabı elbise giymiş saçlar makyajlar yapılmış ben öyle 7 yaşında gibi kaldım. Bende bir genç kızım bende giyinmek makyaj yapmak istiyorum. Hiçbir şeyin tadını alamıyorum. Yakında yine düğün var bana pantolon gömlek giyersin dedi yine babet tabi ki kendi kıyafetini gösterdi maşallah sanki kendi düğünü var.
5.Ben yüzmeye gitmek istiyordum annem izin verdi. Sadece bayanların olduğu bir havuza gidicektim ablam bana haşama alırız sana dedi. Ondanda soğudum vazgeçtim daha 17 yaşımda haşama giydiricekler bana kadınlar var sadece insaf yani. Arkadaşlarım kaydoldular havuza ben bir bahane bulup gitmedim utancımdan.
6.Eğitimimle ilgili....8 e gidiyordum bana seni liseye göndermicez sen okumicaksın falan diyolardı. Ablam bir keze yanıma gelip sen okumicaksın seni yaşlı bir adamla evlendiricez dedi. Erkek istiyosan al sana erkek dedi. şu anda bile ellerim tityor yazarken. Kendi kendime oturup ağlıyordum. Ben ne yaptım diye kendimi suçluyodum hep.
Ondan nefret ediyorum aynı evde yaşamak bile istemiyorum hep aklımda üniversiteyi kazanıp yurda çıkmak vardı. İnşallah bir yıl sonra üni başlicam ve bu pek mümkün gözükmüyor. Evlenmiyo ki kurtuliyim. HAyattan soğudum artık gençliğimi yaşamadan yaşlandım. çocukluğumda ve gençliğimde yaşamam gereken hiç bir şeyi yaşayamadım hiç pamuk helva yemedim lunaparka sinemaya ya da bir cafede arkadaşlarımla buluşmadım. Sevgilim olmadı makyaj yapmadım etek giymedim. Okula dışarı çıkarken saçımı düzleştirmeme bile izin vermiyorlar. Onlar yüzünden içine kapanık hakkını savunamayan korkak biri oldum. Biliyor musunuz İstanbul da yaşıyorum ve hiç denize girmedim.....Bazı arkadaşlarım var okuldan kaçıp plaja gidiyor sonra annesinden dayak yiyor ama hiç umrunda bile diil gülerek anlatıyo çünkü yapması gerekeni yapmış eğlenmek kötü birşey değil ya genciz kaçamak yapmak hakkımız olsun ama ben öyle diilim onları üzmiyim sözlerini dinliyim bi bildikleri vardır diye hep kendimden vazgeçtim şimdi istemem bile sözlerinden çıkamıyorum sayelerinde korkak oldum.
Netse çok uzattım okuyan ve derdime ortak olan herkese şimdiden çok teşekkürler
aynı şeyi arkadaşlarımda söylüyor hem maddi hem manevi çok dışlanıyorum. hayır üniversite dicem zaten istanbuldan yaşıyorum başka yerede göndermezler. söylemekten çekinmiştim ama bende internette yanlışlıklara düştüm. ki ben bir şey oldumu hemen anneme ablama anlatırdım ama aşırı tepkilerinden dolayı bu yanlışları yaptım. neyseki onlar geride kaldı. anneme ömür boyu yanımda diilsiniz ya sizden ayrıldığımda istediğimi yapıcam dedim evlenince ne yaparsan yap dedi. bunu söylediğimde küçüktüm şimdi cesaret bile edemem. üniversitenin de böyle geçmesinden korkuyorum
cevap yazdığınız için tşkler bu devirde bir tek ben böyleyim sanıyordum