- Konu Sahibi yalnizzcicek
-
- #1
bulduğum işler zaten vasıfsız fabrikada ağır şartlarda çalışılacak işler ve cok stress oluyorum stressten dolayi kilo aliyorum bende hep evde durucam demiyorum onlara zatenAçıkçası ben de evde annemle babamla olsam bana da batar,eminim ben de onlara batarım.
O yüzden bekarken işsiz kaldığım dönemde çok zorlandım,hemen iş bulmuştum hem de mesleğimle alakası olmayan çok düşük maaşlarla.
Aile ile anlaşmak zordur,hele bir yaştan sonra çok daha zordur.
O yüzden eğitim tamamlanırken dahi işe girip geleceği şekillendirmek,tek başına ayakta durmayı öğrenmeli.
Yerinde olsam kafa dinlemek yerine iş bulup hayatımı kurtarırım.
28 yaşındayım..İnsan ailesini seçemiyor maalesef.. Onlar bunca yıldan sonra bir gram yol almazlar. Zor biliyorum ama affet aileni, sal gitsin içinden.
Sen yoluna, önüne bak. Daha gençsin nasıl bir hayat yaşamak istiyorsan bunun için çabala, tüm enerjini o b*k çukurunda kendi ayaklarına çıkabilmek için harca.
Gerekirse hem oku hem part çalış. Ama sadece kendine ve kendi imkanlarına güven. Oluyorsa olmuyor gerçekten
Yok onlara ne dediğin önemli değil ki. Senin hayatını kurtarmandan bahsediyorum.bulduğum işler zaten vasıfsız fabrikada ağır şartlarda çalışılacak işler ve cok stress oluyorum stressten dolayi kilo aliyorum bende hep evde durucam demiyorum onlara zaten
Kusura bakmazsanız şurada çok güldüğümü belirtmek isterim."gendünü beyeniğ"
Çok doğru maalesef.. çıkarları doğrultusunda yaklaşıp değer veriyorlarBende mezun olduktan sonra 3 yıl çalıştım maaşını hep babama verirdim sonra iş bulamadım 4 yıl kadar evde durdum çalışmadım resmen batiyordum adama para verirken kızım kızım derdi para bitince adımla hitap ederdi hiç bir kıymetim yoktu gözünde bir gün halamlara beni nasıl rezil etti o gün o kadar çok agladigimi hatırlıyorum sınavları kazanamadı atanamadi gerizekali kafası basmıyor bunun allah kimseye muhtaç etmesin hayatta verirsen iyisin vermezsen senden kötüsü yok
Bende 25 yaşındayım ama ailelerimiz üç aşağı beş yukarı aynı.. Bu ülkede kadın olmak zaten zor, birde bu tarz aileler özellikle genç kadınların hata yapma olasılıklarını çok arttırıyor. Yıllarca aileme kızdım, defalarca bana bakamayacaklarsa srvmeyeceklerse neden dünyaya getirdiler diye düşündüm ama cevap bulamadım. Boşvermeyi zorda olsa başardım. Eğitimimi tamamladım(liseden beri part olarak çalıştım), atandım, onların istemediği ama kafama göre olan biriyle evlendim hala ruhumda açtıkları yaralar geçmiyor, zaman zaman gözlerim doluyor ama artık mesafeli ilişkimizde bana saygı duyuyorlar ve birşey diyemiyorlar. Farkındayım şuan hayatım iyi gittiği için böyle.. Düşsem, zor durumda kalsam eskisinden daha beter üzerime geleceklerini biliyorum. Bunun için her zaman güçlü olmak zorundayım. Başarabiliriz, Ortadoğu çöplüğünün kıyısında bu kokuşmuş pis düşüncelere rağmen yapabiliriz. Kendinin topla, içindeki gücünü hisset, kendini anlatmaya çalışma sadece yap.. Yolun açık iraden demir olur inşallah28 yaşındayım..
gerçekten kendimi çok yalnız ve tek basina hissediyorum, çocukluğumdan beri hep kendi başıma savaş verdim, bir yol gösterenim ilgilenim olmadı, bazı bazı gücümün bittiğini düşünüyorum ama savasmaktan başka çarem yok
Ay bende koptum ordaKusura bakmazsanız şurada çok güldüğümü belirtmek isterim.
merhaba arkadaşlar daha önceden de konu açmıştım işi bırakıcam diye, bıraktım dün biraz olsun kafamı dinlemek istiyorum bu süre zarfında baskadaha iyi işlere bakıcam, ailem sorunlu insanlar, evde durmami istemiyor babam, kendisinden başka kimsenin evde kalmasını istemiyor, dün gece annemle ikisi konuşurken denk geldim konuşmalarına, babam benim için gitti b.ktan bi bölüm okudu, böyle olacağını bilseydik okutmazdim, boşuna para harcamazdım falan filan dedi.... yok kimseyi begenimiyo yok evden çıkmıyo diyor benim için, annemde benim için (""öylelerin sonu da hep kötü oluyor ama"") dedi... bunu duyunca çok moralim bozuldu, ben genelde titiz biriyim, ailem çok pasaklidir mesela, ben kişisel temizliğe dikkat ederim, ama ailem bunu hep kendini beğenme olarak algılarlar, bana hep "gendünü beyeniğ" deyip dururlar mesela....bende bu kendini beğenmek değil kendine saygı duymak derim ama anlatamam, onlar hep küçüklükten beri bana, herkese abla de, herkese abi de,herkese yağ çek diye büyüttüler ama ben kendi doğrularımı yaptım hep, birde evde evrak işi gibi konularda hep beni kullanırlar, bir banka işi var, beni götürürler, bir devlet dairesine gidilecek ben gider yaparım kendileri 100 kere anlatsan da anlamazlar ama yaranamam yine de...babam şu güne kadar bir kere olsun ne okuldan almaya gelmiştir ne de hastalanınca hastaneye götürmüştür... annem ameliyat oldu mesela ne babam geldi ne kardeşim, 3 gün ben kaldım hastanede anneme baktım ama yine de beni onların yarısı kadar sevmez çünkü beni duygu sömürüsü yaparak kullanır.. . ama birde şu da var annem babamı hiç sevmez, hep çalışmamasından, sorumsuzlugundan, şiddet kullanmasından, tembelliginden,evden çıkmamasından şikayet eder, arkasından beddualar eder durur hep bana sikayet eder ben onu dinleyim ister, ona arka cikayim ister ama onun yanında bana bu dediği laf çok içime oturdu ve eski sevgilim hep söyler dururdu senin annen çok içten pazarlıklı, ikili oynuyor sana karsi ,ben ona güvenmiyorum diye, dün gece anladım ki çok haklıymış adam.... çok moralim bozuldu...sabah ta annem hiç yüzüme bile bakmıyor, hemen yürüyüşüne git dedi bana evi derle toparla boş boş durma diyor... ben insanları tanıyamıyor muyum neden böyleler bana karsi, inanın şu an moralim o kadar bozuk ki
suleyman demirel uni.halkla ilişkiler ve tanıtım bölümü mezunuyum, lisede web tasarımı okudum,Yok onlara ne dediğin önemli değil ki. Senin hayatını kurtarmandan bahsediyorum.
Ne okudun,mesleğin nedir bilmiyorum da kendini geliştirip yetiştirmek zorundasın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?