- 23 Eylül 2014
- 3.587
- 4.134
-
- Konu Sahibi kahrolsunhayatim
- #21
Ben istemiyorum annesinden isticek. Bari paralar elin adamına gitmesin. Bu kıza gelsin.
Ben istemiyorum annesinden isticek. Bari paralar elin adamına gitmesin. Bu kıza gelsin.Zaten benim teyzem değilsin. KK'nın teyzesisin sen Yavv teyze ne kıskanması ne şeysi. Sen niye kızın parasını istiyorsun
Anası verse zaten kız niye dert yansın. Teyze o yüzden diyorum sen önce kendi dertlerini çöz bı allasenBen istemiyorum annesinden isticek. Bari paralar elin adamına gitmesin. Bu kıza gelsin.
Bana vereceksin o paraları de bundan sonra. En azından eğitimin için birikim yapmış olursun.
Aileni aile gibi görememenin sebebi büyük ihtimalle yaşadıkların. Psikolojikmen yaşadığın travma seni duygusuzlaştırmış. Emin ol anlattığın gibi babam var. Sadece kendi duyguları olan dinlemeyi sevmeyen genel olarak bencil davranan maddi desteğinide yapan. Tabi yaşı geçtikçe daha düzeldi. Ama hiç dediğin duygulara kapılmadım. Et tırnaktan ayrılmaz mevzusu. Annem babamdan ayrılsam sevgi olarak kardeşlerimden ayrılamam sanırım. Senin böyle aile hayatına karşı duygusuzlaşmış olman üzücü. Annen için yapıcak birşeyin varsa oda annenle direk konuşman bildiğini söylemen belki bu yanlıştan döner. Boşanmayı tercüh edermerhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
Konuyu da tartışma sebebinizi de bilmiyorum ama sataştığınız kadının ne demek istediğini bile anlamamışsınız saçma sapan emojilerle (sanıyorum) yaşından vurmaya çalışıyorsunuz. Konuyu daha fazla lütfen dağıtmayın.Anası verse zaten kız niye dert yansın. Teyze o yüzden diyorum sen önce kendi dertlerini çöz bı allasen
Benzerini arkadasim lisedeyken yaşadi. Aldatan taraf babasiydı. Arkadasim dayanamayip ablasina dedi ablasi annesine dedi hepsi babasina cephe aldı. Sonra annesi gitti babasinı affetti. Şomdi aile pozu veriyorlar hep beraber sosyal medyada. Yani bir ise yaramamiş. Bir sekilde ortaya cikar zaten ama siz demeyin bence.merhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
annenizin telefonunu karistirmaniz ve mesajlarini okumaniz cok yanlis bir sey. anne babanizi terbiye etmek zorunda degilsiniz, onlarin evlilik iliskisine karismayin.merhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
yalnız bu toplumda annenin aldatması ile babanın aldatması (yani kadın aldatması ve erkek aldatması) aynı görülmüyor. erkek aldatsa kadınlar affeder geçer... kadın aldatınca onun adı başka bir şey oluyor...o yüzden korkuyoruz.Benzerini arkadasim lisedeyken yaşadi. Aldatan taraf babasiydı. Arkadasim dayanamayip ablasina dedi ablasi annesine dedi hepsi babasina cephe aldı. Sonra annesi gitti babasinı affetti. Şomdi aile pozu veriyorlar hep beraber sosyal medyada. Yani bir ise yaramamiş. Bir sekilde ortaya cikar zaten ama siz demeyin bence.
İlk sorum istismar derken taciz mi yoksa gerçekten istismar mımerhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
ölen dedemin telefonuydu hanımefendi. 10 yaşında istismara uğradığımı yazdım, görülmemiş bir çocuk olarak büyüdüm. neyin bağından bahsediyorsunuz? yıllar sonra aklıma geldi bakayım dedim de sorularınız ilginç geldi yanıtlamak istedim.Annen neden bosnamayi düşünmüyor? Sen annenle neden anne- kız bağı kuramadin? Ya da ablamla? Bı de merak ettim fabrika da asgari ücretle çalışıp nasıl iPhone aliyo insanlar?
yazdığım paragraftaki tek yanlış o muydu hanımefendi? iyi ki o zaman görmemişim yorumunuzu. 19 yaşında yardım isteyen bir kıza bu geri dönüşün sebebi nedir?annenizin telefonunu karistirmaniz ve mesajlarini okumaniz cok yanlis bir sey. anne babanizi terbiye etmek zorunda degilsiniz, onlarin evlilik iliskisine karismayin.
canım simdi son durum ne o zamandan beri merak ettim çokyazdığım paragraftaki tek yanlış o muydu hanımefendi? iyi ki o zaman görmemişim yorumunuzu. 19 yaşında yardım isteyen bir kıza bu geri dönüşün sebebi nedir?
Ah be güzel kızım ya..umarım sana bunu yaşatan kişi hapse girmiştir.merhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
Bu tür ahlaksızlıkların sonu hep kötü oluyor, belki adam da evlidir;eşi öğrenip babana söyler.Sonuçlar tahmin edilemez.merhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.
2.5 sene sonra gelip buna cevap mı verdin gerçektenölen dedemin telefonuydu hanımefendi. 10 yaşında istismara uğradığımı yazdım, görülmemiş bir çocuk olarak büyüdüm. neyin bağından bahsediyorsunuz? yıllar sonra aklıma geldi bakayım dedim de sorularınız ilginç geldi yanıtlamak istedim.
yazdığım konuyu okuduktan sonra kalpsizce sorular soran insanlara nasıl cevap vermem? bütün yorumlara cevap vermeye çalışsaydım olay benim 19 yaşımda yardım çırpınışımdan çıkıp burada milletle laf dalaşına girmek olacaktı. ay ben anlamıyorum neyin kafasını yaşıyorsunuz? benim karşıma bunları anlatan bir kız gelseydi sarıp sarmalardım. ama bir çok insan empati yeteneğinden fazlasıyla yoksun ne yazık ki.2.5 sene sonra gelip buna cevap mı verdin gerçekten
uzun bir hikaye ama kısa keseceğim. önce ablamla paylaştım bir süre sonra babamla paylaştık. başta esip gürledi ama boşanmadı. burada bir abla demişti onlar barışır sen ara bozan kişi ilan edilirsin diye, hakikatten de öyle oldu :) onlar hiçbir şey yokmuş gibi gözlerini kapatıp toz pembe hayatlarına devam ettiler, ablamla ben bir süre babamın nefretine maruz kaldık. sonrasında ablam kıyamadı ikisini de affetti ama ben hiçbir zaman aile bağlarını tanıyan birisi olmamıştım zaten, olayların başında çektiğim çizgiyi hiçbir zaman bozmadım. arkadaşlarımın ailelerine, anneleriyle olan bağlarına ne kadar özensem de benim hiçbir zaman öyle bir ailem olmayacağını ve şu andaki mesafemizin en iyisi olduğunu biliyorum. aldatılan baban, sana ne oluyor diyecek cazgır teyzeler gelmeden şunu da söyleyeyim: annem babamı aldatmaya benim yaşadığım istismarın ortaya çıkmasıyla başladığını söyledi yüzüme yüzüme. böyle bir yükü kendi evladının omuzlarına nasıl bırakabilir ki bir anne? 19 yaşında genç bir kız ne kadar suçlu hisseder kendini alakası olmamasına rağmen? uzun lafın kısası, onlar toz pembe mutlu bir aile hayatı yaşıyorlar, ben de başka bir şehirde tek başıma üniversite okuyorum. mutluyum diyemem ama mutsuz da değilim, sadece bazen kendimi yapayalnız hissediyorum o kadar. :)canım simdi son durum ne o zamandan beri merak ettim çok