merhaba anlatacağım şey biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyup bana yardım edin. ben böyle bir şeyi çevremdeki kimseye anlatamam, ne yapmam gerektiğine dair kimseden akıl alamam. ben 19 yaşındayım bir de ablam var. ablam normal bir genç kız olarak büyüdü ama ben öyle büyüyemedim. 10 yaşımda babamın iş arkadaşı tarafından istismara uğradım. ailem bunu ben 8. sınıftayken okuldaki rehberlik öğretmenim aracılığıyla öğrendi. babam bu olayı uzun bir süre annemden sakladı. polise ifade vermeye giderken, hastaneye giderken annemin haberi yoktu hiçbir şeyden. sonradan sınıf öğretmenim anneme söyledi bu durumu. ben annemin bilmediğini bilmiyordum. annem öğrenir öğrenmez psikologla görüştü ve benim psikolojik destek almamı sağladı. benim ailemden hiç kimseyle sıkı bir bağım yok. hiçbir zaman kendimi bu eve ait hissetmedim veya hiçbir zaman rahatı evimde bulmadım. eve adım attığımda oh be sonunda evimdeyim demedim hiç. annemle babam da görücü usulü evlenmiş zaten, sonradan ne olmuştur bilemem ama severek evlenmemişler yani. annemle ablama karşı büyük bir sevgi beslemiyorum ama babamı hiç sevmiyorum. baba demek bile çok kötü hissettiriyor beni bazen. hiç hatırlamam en ufak bir iltifat ettiğini, bir kere kızım dediğini. maddi olarak her istediğimizi yapar ama manevi olarak hiçbir zaman yanımda hissetmedim onu. geri kafalıdır, onun bilmediği şeyleri ona anlatamazsınız, anlamaz. bağırıp çağırmaya bayılır, zorlarsanız dayağı yersiniz. biyolojik olarak bir baba olabilir ama gerçekten de baba değil kısacası. annem daha çağdaş birisi, daha anlayışlı, daha mantıklı birisi. babama kıyasla kesinlikle her zaman annemi tercih ederdim. annem ne yaparsa yapsın beni öldürseler bile babamın yanında durmam diye düşünürdüm. uzun bir süredir annemin hayatında başka biri olduğundan şüpheleniyordum. o zamanlar emin değildim ama benim için bir sorun yoktu. çünkü teyzelerimin de dayılarımın da eşlerini aldatışına gözlerimle şahit olmuştum hep. birisini aldatmak ne kadar kansızca ve iğrenç bir şey olsa da sorunun altında yatan şey hep sevgisizliktir bence, teyze ve dayılarımı gözlemleyerek böyle bir sonuca varmıştım yani kendi kendime. bu yüzden en başta annem belki de böyle mutludur diye düşündüm. babam özel günlerde bir çiçek bile alıp getirmez, huysuz bir çocuk gibidir. bu yüzden belki de annem babamda bulamadığı şeyi başkasında bulmuştur diye başlarda içimde bir şüphe olarak kalmasını istedim. doğruyu öğrenmek istemedim. ama ne içim rahat etti ne de annem şüphelerimi yanıltacak bir hareket yaptı. annemin yeni bir iphone telefona geçti ve onun için telefonu ayarlarken kendi parmak izimi kaydettim. bugün sonunda bir fırsat buldum ve whatsappa girdim. gerçekten de aldatıyormuş. konuşmalar midemi bulandırdı. önceki mesajları sildiği için bugünküleri okuyabildim sadece. ne zamandır beraberler, adam nereden bilmiyorum. tek bildiğim annem hastaneye gideceğim diyerek bir tanıdığımızda kalmaya gittiğinde o adamla beraber kaldığı. tatil planlamışlar 9-12 hazirana, annem ödüyor. annem adama para veriyormuş. 7 bin, 4 bin. parayı vermesini de geçtim, annem bu parayı nereden buluyor? fabrikada asgari maaşla çalışan birisi. adama yazdığı şeyleri okurken anneme tamamen yabancılaştığımı hissettim. başkasının telefonu mu bu diye kontrol ettim, başkasının mesajlarıymış gibi hissettim. annemle bu konuyu konuşamam, konuşmaya korkuyorum. babama söylersem annemi öldürür. ablama söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ama ortalığı çok karıştırır. iki eş arasında olan şeye karışmamalı mıyım? babam hiçbir zaman iyi bir baba veya bir eş olmasa da aldatılmayı hak ettiğini düşünmüyorum. annemle konuşsam hiçbir şey değişmez, konuşmasam içim rahat eder mi bilmiyorum. bir yandan da diyorum buna karışmak sana düşmez. hiçbir zaman aile gibi hissetmedim ben bu insanlarla ama şimdi geri dönülmeyecek bir şekilde koptuğumuzu hissediyorum. yakın çevremdekilerin eşlerini aldatışlarını görerek büyüdüğüm için her evlilikte olabilecek bir şeymiş gibi de geliyor. ne yapmam gerektiğini, ne düşünmem gerektiğini dahi bilmiyorum. lütfen yardım edin.