Annenizle paylaşın bu durumu, bir de terapi alın .Merhabalar,
30 yaşında ve evliyim. Çocukluğumdan bu yaşıma kadar hem annemden hemde babamdan hiç sevgi görmedim. Annemin bana birkere bana sarılıp öptüğünü hatırlamam bu yaşıma kadar. Sevgiyi bırakın herşeyimi eleştirdiler, özgüvenim yerle bir bu yaşımda bile.Annemden cok siddette gördüm sudan sebeplerle hem cocukken hemde yetişkinken ta ki evlenene kadar. Annem sevgisini hep dısardan baska ınsanlara verdı. iki kardeşiz ve Sadece bana değil kardeşime karşıda böyleler. Daha anlatabilecegım bir suru sey var hatta cok daha kötüleri. Annemlerin evine gidince orda bır meyvenın yada yemegın tadını begenınce bıraz eve götürsem annemın hosuna gıder mı acaba gitmez mi deyip teklif bile edemiyorum alayımmı biraz diye. Yani söylesem tabiki verir ama bana öyle bir psıkolojik travma yapmıs ki bunları dusunuyorum hep. Yanına gidince aklıma bana yaptıkları yasattıkları gelıyor. bunlar bende travma oldu. yasattıkları yuzunden öfkeli bir insan oldum. Herşeye rağmen annedir diyorum ve onu affetmeyı ıstıyorum kendim için. Bu bana ruhsal olarak cok zarar verıyor. ne yapacagımı bılemıyorum. sizce ne yapmalıyım?
Aynı benim annem. Narsist tanımına çok uyar. Hepkonuşmayı denedim bir kere. malesef annem konusalacak biri değil. kendını savunur konusmama izin bile vermez dedıklerımı duymaz. her zaman o haklıdır. ajitasyon yapar ağlamaya başlar. onun duyguları var ama bızım duygularımız yok ona göre bunu anlıyorum yani yaptıklarından.
Her zaman iki kişiyiz birincisi içimizdeki çocuk ikincisi dönüştüğümüz yetişkin affetmek zorunda değilsin ki . Artık bir yetişkinin ve sağlıklı mesafede kalabilmelisin hem fiziksel hem de ruhsal açıdan evet çok zor biliyorum ben yıllarca bununla yaşadım ve yaşıyorum seni çok iyi anlıyorum yüksek ihtimalle ve evlenirken ne doğum yaparken ne başka bir zaman sana destek de olmadı etrafta başkalarını görünce hep üzüldün utandin ve suan halen içten içe seni sevmesini istiyorsun ama inan hayat tüm bunlar için gerçekten kısa. Yıllarca aynı şeyi bekledim sonra hayatım tümden değişti suan sağlıklı mesafede ve ilgideyim en önemlisi farkındayım sen de yapabilirsin o meyveye zaten muhtaç değilsin alıp götürmek bile istemiyorsun aslında senin beklentin annenin al kızım bunu da evine götür diyerek sana 1 poşet bisey vermiş seni düşünmüş olması üzgünüm ama anne zaten öyle bir insan değil:) benim ki değil. Ne sen ne de ben hickimsenin yokluğunu yara olarak taşımak zorunda değilizMerhabalar,
30 yaşında ve evliyim. Çocukluğumdan bu yaşıma kadar hem annemden hemde babamdan hiç sevgi görmedim. Annemin bana birkere bana sarılıp öptüğünü hatırlamam bu yaşıma kadar. Sevgiyi bırakın herşeyimi eleştirdiler, özgüvenim yerle bir bu yaşımda bile.Annemden cok siddette gördüm sudan sebeplerle hem cocukken hemde yetişkinken ta ki evlenene kadar. Annem sevgisini hep dısardan baska ınsanlara verdı. iki kardeşiz ve Sadece bana değil kardeşime karşıda böyleler. Daha anlatabilecegım bir suru sey var hatta cok daha kötüleri. Annemlerin evine gidince orda bır meyvenın yada yemegın tadını begenınce bıraz eve götürsem annemın hosuna gıder mı acaba gitmez mi deyip teklif bile edemiyorum alayımmı biraz diye. Yani söylesem tabiki verir ama bana öyle bir psıkolojik travma yapmıs ki bunları dusunuyorum hep. Yanına gidince aklıma bana yaptıkları yasattıkları gelıyor. bunlar bende travma oldu. yasattıkları yuzunden öfkeli bir insan oldum. Herşeye rağmen annedir diyorum ve onu affetmeyı ıstıyorum kendim için. Bu bana ruhsal olarak cok zarar verıyor. ne yapacagımı bılemıyorum. sizce ne yapmalıyım?
annenizi karşınıza alın. ne hissettiğinizi, çocukluktan beri size neler hissettirdiğini tek tek anlatın. ben bunu ağlayarak yaptım. annem özür diledi. beni gözünde çok büyütmüşsün dedi. söylediğim şeylerin çoğunun farkında bile değildi. beni bu kadar sarsan şeylerin o farkında bile olmamış. bu yüzleşmeden sonra tavırları çok farklı artık çok değişti. kendini affettirmeye çalışıyor, hep alttan alıyor. dayak hariç sizinkine benzer şeyler yaşamıştım ben de. annemle olan bu konuşmadan/yüzleşmeden sonra onu affedebildim. şu an onu çok seviyorum, çocuk gibi anne sevgisini tekrar hissediyorum. onunla çok iyi arkadaş olduk yıllar sonra. ben böyle çözdüm. içinizde tutmayın, dökün her şeyi. ne olursa olsun sizi en çok seven ve düşünen kişi hataları olsa da anneniz her zaman.Merhabalar,
30 yaşında ve evliyim. Çocukluğumdan bu yaşıma kadar hem annemden hemde babamdan hiç sevgi görmedim. Annemin bana birkere bana sarılıp öptüğünü hatırlamam bu yaşıma kadar. Sevgiyi bırakın herşeyimi eleştirdiler, özgüvenim yerle bir bu yaşımda bile.Annemden cok siddette gördüm sudan sebeplerle hem cocukken hemde yetişkinken ta ki evlenene kadar. Annem sevgisini hep dısardan baska ınsanlara verdı. iki kardeşiz ve Sadece bana değil kardeşime karşıda böyleler. Daha anlatabilecegım bir suru sey var hatta cok daha kötüleri. Annemlerin evine gidince orda bır meyvenın yada yemegın tadını begenınce bıraz eve götürsem annemın hosuna gıder mı acaba gitmez mi deyip teklif bile edemiyorum alayımmı biraz diye. Yani söylesem tabiki verir ama bana öyle bir psıkolojik travma yapmıs ki bunları dusunuyorum hep. Yanına gidince aklıma bana yaptıkları yasattıkları gelıyor. bunlar bende travma oldu. yasattıkları yuzunden öfkeli bir insan oldum. Herşeye rağmen annedir diyorum ve onu affetmeyı ıstıyorum kendim için. Bu bana ruhsal olarak cok zarar verıyor. ne yapacagımı bılemıyorum. sizce ne yapmalıyım?
Şu söylediklerinizi söyleyen çok insan var ve ben hep aynı soruyu soruyorum, yaşadıklarını bana da yaşatmak zorunda değildi. Bu bir bahane değil. Koca bir sülalede, aynı şeyleri yaşamalarına rağmen sadece 1 kişi evlatlarına eziyet ediyorsa bu yaşananlardan değil bizzat onun sağlıksız ruhundandırO öyle görmüş cünkü. Onun yetişme tarzi bu. Dikkat edin gelen yorumlarda aşağı yukarı herkes annesinden şikayetcidir. Cünkü o kuşağın insanı çocukların sevgiden şımaracagini düşünmüş, kendileri de dayakla büyümüştür .
Benim annem de böyledir. Ben yogun bakimda kalırken yanıma bile gelmedi. Ama ben onu öyle kabul ettim. Elinden gelen bu ve bu kadarini yapabiliyor.
Anneniz sizi seviyor. Ama içinden çıkarıp gösteremiyor cünkü göstermeyi ona öğretmemişler.
Anneniniz travmaları hakkinda bi bilginiz var mi mesela? O neler yaşamış?
Sizi tenzih ederim ama burda herkes annesini suçluyor. Kimse annenin ne yaşadığını bilmiyor. Buna düpedüz bencillik denir.
Annenize merhamet edin. Allah sıralı ölüm versin. Birgün annenizi kaybederseniz pişman olacağınız hiçbir şey yapmayın.
Terapi terapi terapiMerhabalar,
30 yaşında ve evliyim. Çocukluğumdan bu yaşıma kadar hem annemden hemde babamdan hiç sevgi görmedim. Annemin bana birkere bana sarılıp öptüğünü hatırlamam bu yaşıma kadar. Sevgiyi bırakın herşeyimi eleştirdiler, özgüvenim yerle bir bu yaşımda bile.Annemden cok siddette gördüm sudan sebeplerle hem cocukken hemde yetişkinken ta ki evlenene kadar. Annem sevgisini hep dısardan baska ınsanlara verdı. iki kardeşiz ve Sadece bana değil kardeşime karşıda böyleler. Daha anlatabilecegım bir suru sey var hatta cok daha kötüleri. Annemlerin evine gidince orda bır meyvenın yada yemegın tadını begenınce bıraz eve götürsem annemın hosuna gıder mı acaba gitmez mi deyip teklif bile edemiyorum alayımmı biraz diye. Yani söylesem tabiki verir ama bana öyle bir psıkolojik travma yapmıs ki bunları dusunuyorum hep. Yanına gidince aklıma bana yaptıkları yasattıkları gelıyor. bunlar bende travma oldu. yasattıkları yuzunden öfkeli bir insan oldum. Herşeye rağmen annedir diyorum ve onu affetmeyı ıstıyorum kendim için. Bu bana ruhsal olarak cok zarar verıyor. ne yapacagımı bılemıyorum. sizce ne yapmalıyım?
neden bencillik olsunki. değer görmeden büyüdüm diye kendi çocuğumda bunu neden uygulayayım. aksine daha çok değer vererek severek kendi yaşadıklarımı yaşamasın isterim. esas böyle annelerin yaptığı bencillik. biz böyle gördük diye bahane ediyorlar. o zaman bizde öyle gördük. bunu kuşaktan kuşağa mı aktaralımO öyle görmüş cünkü. Onun yetişme tarzi bu. Dikkat edin gelen yorumlarda aşağı yukarı herkes annesinden şikayetcidir. Cünkü o kuşağın insanı çocukların sevgiden şımaracagini düşünmüş, kendileri de dayakla büyümüştür .
Benim annem de böyledir. Ben yogun bakimda kalırken yanıma bile gelmedi. Ama ben onu öyle kabul ettim. Elinden gelen bu ve bu kadarini yapabiliyor.
Anneniz sizi seviyor. Ama içinden çıkarıp gösteremiyor cünkü göstermeyi ona öğretmemişler.
Anneniniz travmaları hakkinda bi bilginiz var mi mesela? O neler yaşamış?
Sizi tenzih ederim ama burda herkes annesini suçluyor. Kimse annenin ne yaşadığını bilmiyor. Buna düpedüz bencillik denir.
Annenize merhamet edin. Allah sıralı ölüm versin. Birgün annenizi kaybederseniz pişman olacağınız hiçbir şey yapmayın.
bende yaptım ama hiç oralı bile olmadılar. hatalarının farkında bile değiller. hep bir savunma halindeler kabul bile etmiyorlar olanlarıannenizi karşınıza alın. ne hissettiğinizi, çocukluktan beri size neler hissettirdiğini tek tek anlatın. ben bunu ağlayarak yaptım. annem özür diledi. beni gözünde çok büyütmüşsün dedi. söylediğim şeylerin çoğunun farkında bile değildi. beni bu kadar sarsan şeylerin o farkında bile olmamış. bu yüzleşmeden sonra tavırları çok farklı artık çok değişti. kendini affettirmeye çalışıyor, hep alttan alıyor. dayak hariç sizinkine benzer şeyler yaşamıştım ben de. annemle olan bu konuşmadan/yüzleşmeden sonra onu affedebildim. şu an onu çok seviyorum, çocuk gibi anne sevgisini tekrar hissediyorum. onunla çok iyi arkadaş olduk yıllar sonra. ben böyle çözdüm. içinizde tutmayın, dökün her şeyi. ne olursa olsun sizi en çok seven ve düşünen kişi hataları olsa da anneniz her zaman.