Merhaba arkadaşlar.. yıllardır içinde bulunduğum durumdan dolayı ananemden nefret ediyorum
annemler 4 kardeşler annem ilk çocuk 2 dayım sonrada teyzem ( sıralamaya göre ).... ananem kendisini tanıdığımdan beri kız çocuklarını umursamazdı. annemle teyzemi kız evlat diye ne arar ne sorardı.. hatta babalarından kalan bütün hakları malları mülkleri kızları kandırarak ellerinden alıp aceleye getirip imzalatıp erkek çocuklarının üzerine yaptılar... kızlarının kızı oldu erkek çocuklarınında oğulları. anlayacağınız erkek torun delisi oldu sonrada. bende ilk torunum beni ne arar ne sorardı.. geldiğinde arada bi küçükken elime okul harçlığı verirdi o kadar ama ilgi alaka olmazdı hep erkek torunlarını sever ilgilenirdi. durumumuz kötü olduğunda hep büyükbabamdan fayda görürdük... her neyse.. aradan zaman geçtikten sonra annem kanser hastalığına yakalandı.. bunu birtek babam biliyordu adam yıkılmış harap olmuş durumu kimseye söyleyememişti. bu zaman içerisinde ameliyat olduğunda ananem ve kardeşleri onada gelmemişti. gelmeme sebepleride köyde inekleri doğuracakmış buymuş sebep. kanser olduğunu henüz bilmiyordu ama hangi anne evladı ameliyat masasına yatarda gelmez ? babam arayıp inek kızından dahamı değerli demiş ve ağzına geleni söyleyip, gerçeğide söylemiş sonra akın akın geldiler ama ben hala bilmiyordum annemin kanser olduğunu... babam benden ve komşulardanda gizliyordu annem üzülmesin diye. annem herşeyi kafasına takar, babamda ona yansıtmamamız için gizledi durumu bende geç öğrenmiştim. annem sürekli kemoterapi görüyordu hastanelerde babamla biz beklerdik ama 1 kere bile annesi benim evladım o bende beklerim kızımı demedi.. dese ben müsade etmezdim çünkü annemle geçirdiğim her saniye benim için dünyalardan değerliydi ve annemde istezdi. hatta annem benimle sohbet sırasında bunu çok konuşurdu. annem bir kere bile beklerim demedi, ay sonunda ziyaretime geldiğinde tomografi çekilecekti ve özel muayene için para gerekiyordu ve hiç durumunuz varmı diye sormadı. annem neden böyle, kız çocuklarını hep attı haklarımızı yedi nasıl helal olacak onlara der dururdu
ben ananeme birgün ziyarete geldiklerinde annemi aramasını görevini yapmasını söyledim çünkü son günleriydi annemin.. annem annesine kızsada sonuçta kendi canı kanı kim annesine kin güderki, bu yüzden çok ağladı annem (kanserken bile). annem vefat ettikten sonra 7sine kadar ara ara geldi. Komşular hiç ağlamıyor kafasına takmıyor nasıl bu kadar rahat diye konuşurlardı hep. ama şuda var 7sinden sonra ben tüm kuranlarını yaptığımda yarısı gün oda yapardı kendi evinde.. ama birinci senesine annemin tarafından kimse gelmemişti kuranına.. her neyse annem öldükten 10 ay sonrada küçük dayım (yani 3. Çocuğu) vefat etti.çocuklarının ikiside 40lı yaşlarında vefat etti. Biri oğlan biri kız 2 çocuğuyla beraber şimdi.. hoca cenaze sırasında soruyordu.. bu kardeşimiz genç yaşta hayata gözlerini kapadı. Ne getirdi bu dünyadan.. daha ne çok şeyler söyledi
önümüze mal mülk sarayları serseler kendi evladımı hiç birşeye değişmem kızda olsa erkekte. Annem hastayken bana hep derdi iyiki kızım olmuş Allah senden razı olsun erkek evladım olsa yapamazdı bunları gelinim olsa bile rahat edemezdim kız evlat gibisi yokkderdi.. evlenmeden önce nişanlımla görüşebilmek için nikahtan sonra dedikodu olmasın diye ananemde kalmak zorundaydım saat sabah 8de homurdanıp bu varken bi yere gidemiyorumki demişti. duymuştum ve toparlanıp nişanlımı aramıştım ananem dışarı çıktığında hemen kahvaltısını hazırlayıp o geldiğinde nişanlımda gelince ananemden gitmiştim. sonra telefonda dayımın eşi ile konuşurken neden gittin dediklerinde durumu söyledim ve yemin bile etti demedim diye ama dedi malesef. kızlar bunlar aklıma geldikçe sinir oluyorum kahroluyorum biliyorum çok uzun karmaşık yazdım sinirimden daha çok şeyler var ama içimi dökmem lazımdı annemin ağladığı günler gözümün önünden gitmiyor hep aklımda...