Sen annen için üzülme aslında çünkü o nefes almadığını zannediyor sadece, bunu biliyorsun.
Yani sadece bir korku ve endişe bu. Ben de panik atakla boğuşmuştum bir ara. Çok iyi bilirim.
Annen kendini kötü hissettiğinde telaşa kapılmamayı öğrenmelisin. Annenle konuş. Koskoca kadınsın, bana karşı sorumlulukların var; kendini bu hale düşürmemelisin. Toparlanmalısın falan de. Nice insanın sevdikleri ölüyor, herkes bu halde değil. Ama bunları dedikten sonra hiç yol alamazsan anneni öyle kabul et artık ve ondan ilgi bekleme. Zor ama kendi sağlığın için beklentilerini düşürmen lazım. Belli ki ilgi verecek durumda değil. Mantıklı düşünemiyor. Çok hassas ve hasta.
O yüzden sana tavsiyem kendi ruh sağlığını koruman. Annen için yapabileceğin bir şey yok kendisi istemedikten sonra. Terapi alabilir maddi gücünüz yerindeyse. Ama düzenli gitmek zorunda. Ve dediğim gibi konuşarak belki bir şeyler değişir fakat kendisinin anlaması lazım. Bu ayılıp bayılmalar, her şeyi abartmalar falan şımarıklık yani. Anne o sonuçta. Biraz ağır konuşsan da silkelense, kendine gelse.
Etkilenme ondan. Kafanda büyütme. Sağlıklı yaşamaya bak. Annen gibi olma. Bunun için de kişisel gelişim, olumlu düşünme, inanç, hayatı akışına bırakabilme gibi konularla ilgili yazılar oku. Kendini geliştir. Güçlen. Yapmazsan artar o sıkıntılar. İzin verme sakın.